Zondag 2 oktober 2016

We hadden veel moed op de dagelijkse vismarkt, van half 9 tot 12 uur en hoopten op betere kwaliteit dan we tot nu toe hebben gezien. Ten eerste is de markt lang niet zo groot als het reclamebord doet vermoeden en ten tweede zijn de meeste vissen niet echt vers. Bij sommige kramen ligt die onnatuurlijke glans er weer over. Toch eens aan Klaas vragen als we weer thuis zijn of hij weet wat dat is.
Ondanks het feit dat we ontzettend verwend zijn en de lat hoog leggen, staat er voor vandaag vis op het menu. Eindelijk weer!
Gerda scoort in een buurtwinkel nog wat groente, dus voor vanavond is alles in huis.

Wat doe je nog meer op zo’n rustdag….kleren wassen. Naast Siri is een kraan met lauw water. En als rond het middaguur de wind aanwakkert en de zon flink door komt, is het nog slechts een kwestie van hoe en waar hangen we de was op. Beetje improviseren….

 

 

 

 

 

 

 

 

De afgelopen dagen was het zo’n graad of 24. De zon is nog krachtig; als hij gaat schijnen, is het direct warm.
Het lijkt minder druk te worden met surfers dan gisteren. Er zijn wat mannen die hun bootje eerst in de haven leggen en daarna de auto plus trailer hier parkeren. En mensen die gewoon even aan zee komen kijken.

Justin houden we ook in de gaten. Om 2 uur is hij nog steeds niet met surfmateriaal in de weer geweest. Laat staan in het water. Wel ging hij even uit de auto voor een korte wandeling.
“Hij moet vast poepen”, zegt Gerda.
“We hebben Siri toch”.
“Dat weet ie misschien niet”.
“Nou, dat is dan nogal suf”.
Discussies op dit niveau voeren wij zo niet dagelijks, dan toch met grote regelmaat!
Voor hij de auto indook, zat ie nog een poosje roerloos op een rotsblok naar zee te kijken. In de auto neemt hij zijn favoriete houdingen op de voorstoelen aan.
“Hij schudt veel met z’n hoofd heen en weer”, zegt Ger, “het lijkt wel of hij iets aan z’n nek heeft”.
“Misschien beweegt ie mee met de muziek van z’n phone”, zeg ik. “En het kan ook dat ie helemaal niet komt om te surfen. Wij immers ook niet en bovendien staat op z’n bus ‘alibi’. Dat geeft te denken”.
Half 4 doet ie het dak dicht en gaat naast de auto zitten lezen. ’t Kan natuurlijk ook zijn dat ie zo retegoed is dat de relatief kalme zee van vandaag geen enkele uitdaging voor hem is. Daarom zouden we hem zo graag eens bezig willen zien.
Je merkt, wij hebben echt belangstelling voor zo’n jongen. Heel anders dan de mensen in die witte ‘bakken’ die alleen uit stomme nieuwsgierigheid elkaar zitten te begluren…. Dat zouden wij nóóit doen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wij gaan een eind langs het strand lopen, dat eigenlijk meer rots en gestolde lava is dan zand, nagenoeg zonder schelpen. Jammer, we zijn altijd gek om te zoeken en te kijken wat er op onbekende stranden ligt.
Teruggekomen, ga ik er op uit om een verslag op het blog te zetten. Vlakbij is een bar/restaurant waar ik voor een gesloten deur kom. Naseizoen. Even de hoek om dan. Gerda kwam vanochtend terug van haar verkenning met de mededeling dat ze een ontzettend gezellig visserscafé had gezien, waar ze zo naar binnen had willen lopen.
Het is nu leeg, op één ontzettend Frans uitziende dame van in de tachtig na. Rood geverfd haar, bloemetjesjurk. Op de bank buiten zit een beetje gepimpte dame van in de zestig. Blond.
Binnen tegelvloer, houten tafels en stoelen, lekker primitief. Een enkele onscherpe foto aan de muur van het dorp zo’n zeventig jaar geleden. Maar dan echt, ik bedoel die hangen er niet voor de toeristen. Maar WiFi???
Achter de bar een man van rond de zestig, die zingend zijn werk doet. Zijn tekst is wat eentonig, nl. dat het leven geen bos violen is. Het is niet ergerlijk, integendeel; hij treft de juiste toon. Uit de conversatie tussen hem en de oude dame maak ik op dat hij lid is van één of ander muzikaal groepje. Met samengeknepen billen vraag ik of er misschien WiFi is. Hij geeft niet echt antwoord, beweegt zich zingend naar de andere hoek van de bar, komt terug met een A4 vol wachtwoorden en knipt er een strookje voor mij af.
Met een Pastis ga ik aan de slag en alles werkt als een speer. Nu ben ik de enige gebruiker, maar toch. Intussen is hij aan het kaarten met de oude mevrouw en de blondine van de buitenbank.
Als ik klaar ben en opsta, zit hij nog steeds te kaarten en heeft niks van ‘er is een klant die wil afrekenen’. In zo’n goeie sfeer kan je veel hebben. Ik zie toe en probeer hun spelletje te snappen, wat niet lukt. Aan de andere kant…. het moet niet al te gek worden.
Mijn redding is een man die binnenkomt, naar de kaarttafel loopt en zegt dat hij een biertje wil, zodat ik in die flow mee ga naar de bar om af te rekenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda zegt dat Justin nog heel even naar buiten is geweest en nu al lang binnen zit. Intussen hebben we gezien dat er beneden in zijn bus wel degelijke een surfplank ligt. Misschien is die ook een alibi…
Terwijl ik geniet van een Ricard en Gerda aan de Affligem gaat, na haar Franse gin-tonic periode, zien we de dagjesmensen geleidelijk aan vertrekken.

Menu van de dag: zwaardvis van de markt, gegrilde courgette, couscous met knoflook, gember, peterselie, kappertjes en ras el hanout.

Vogels van de dag: pubermeeuwen, die de hele dag met laaggehouden koppen tegen hun ouders staan te piepen om eten.

Verder: de huishoudaccu’s blijven een punt van zorg en aandacht. Gisteren de halve dag gereden en dan staat op het display 50% opgeladen! Bij de T4 hadden we hetzelfde rij- en oplaadgedrag en stond de teller aan het eind van de rit steeds op 100%. Het zit ons helemaal niet lekker.