Dinsdag 14 mei 2024

En jawel, er kwam nog meer bezoek. De jonge boerin had een moeder en dochter opgetrommeld, die allebei Duits spraken, want in Aken gewoond, waar de dochter ook is geboren. Dolenthousiast waren ze, zodat ik er wederom de nadruk op legde dat we alles aan boord hadden om in ons levensonderhoud te voorzien. Toch oppert de dochter nog de mogelijkheid dat we morgenochtend bij hen thuis komen ontbijten. We gaan er niet op in. 

Daarna keerde de rust weer. Dat wil zeggen tot, zo te horen, een erg grote boerderijhond aan zijn uurtje vrij blaffen begon. Ik zeg er verder niks over, behalve dan dat we hem vannacht niet hebben gehoord; het dier kón niet meer. Buiten dansen veel kleine muggen.

Wat is het koud vanochtend, nog onder het dikke dekbed kan je ‘t al voelen, -1°!

Om 6 uur oppert Gerda om er vandoor te gaan vóór het leven hier op gang komt en we mogelijk weer mensen aan de deur krijgen, ‘t is nu mooi geweest. Goed plan. Bed opruimen, aankleden, dak naar beneden en ongezien verlaten we plaats delict. Niet aardig om geen gedag te zeggen? Hmm…ons best hebben we gisteren al gedaan. 

Ondanks een stralende zon blijft het lang koel en bij het tankstation met veel ruimte, waar we ontbijten, onszelf verzorgen en de auto vanbinnen op orde brengen, is het om 9 uur nog maar 8°.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda navigeert naar een park dat ze ziet op de kaart, bij het dorp Dumlupinar, omdat het misschien een gezellige plek is om koffie te drinken. Ja en nee: het thema is oorlog en wel de Turks-Griekse (Onafhankelijkheids) Oorlog van 1919-1922. Zoiets. Vooral Ger heeft een beetje genoeg van de vele militaire monumenten hier. Verder is het er heel rustig en we lopen even lekker in de rondte. Vanaf een uitkijkpunt overzien we het vroegere slagveld, waar de Turken op 30 augustus 1922 de Grieken versloegen. Een militaire begraafplaats doet mij altijd denken aan het gedicht bij het oorlogsmonument in Ieper, België: 

Hier liggen hun lijken als zaden in het zand
Hoop op den oogst, O Vlaanderland.

Op internet zie ik trouwens dat het a.s. zondag in Turkije feest is, want op 19 mei kwam Atatürk ooit aan land. Wij noemen dat gewoon 1e Pinksterdag. 

Dan aan de koffie en omdat er zoveel waterkranen zijn, maakt Gerda de auto aan de buitenkant helemaal schoon. Hij was te vies om aan te raken. 

Vol verwachting rijden we verder naar het gebied tussen Seyitgazi en Eskisehir en overleggen veel over welke grote en kleine wegen we zullen nemen. We besluiten om bij Gökbahça van de 665 af te gaan, maar als we eenmaal voor de afslag staan, keren we om. Want een kilometer of 10 terug aan onze linkerkant zagen we rotspartijen, die we interessanter vonden dan het landschap op onze geplande route…tot nu toe dan. Twijfel, twijfel, waar doe je goed aan?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorlopig gaat het goed, we komen terecht bij, ja, bij wat? Immens grote rotsblokken, links en rechts van de weg, waar de mens toch de hand in heeft gehad. We lezen het op een bord, dat bij onze lunchplek staat. De Engelse vertaling is gebrekkig, maar er is hier iets verwoest of ingestort en het dateert uit de 8e en 7e eeuw voor Christus. Er zijn inderdaad mensensporen in het steen te zien en er ligt een prachtige leeuwenkop in het gras. 

Over leeuwen gesproken: er vliegen hier rotszwaluwen rond, hoe toepasselijk wil je ‘t hebben? Vogel van de dag! 

Lunch op en dan? Verder deze route volgen of toch terug naar Gökbahça en dan niet afslaan daar, maar de route naar Seyitgazi volgen, zoals ons oorspronkelijke plan was. Het laatste. 

Het landschap stelt teleur, het is niet onaardig, maar verre van het spektakel waarop de hadden gehoopt. 

Vóór Eskisehir zien we niks geschikts om als slaapplek te kiezen tot we, kort voor de stad, een parkachtig gebeuren zien liggen met een nep-kasteelpoort. Maar eens kijken. Er zijn twee mannen aan het werk en we stoppen bij de eerste om wat informatie te vragen, waarna de tweede maakt dat hij erbij komt. De eerste man spreekt gebrekkig Nederlands en heeft een paar broers in Den Haag wonen, waar hij binnenkort naar toe gaat. Daar gaat het niet over: mogen we hier vannacht blijven (ja), is er iemand als bewaker aanwezig ‘s nachts (nee) en is het veilig om hier te overnachten (druk overleg tussen de mannen), wij kennen het antwoord al. We vertrekken en kijken op Park4Night.

Het wordt een parking bij de Universiteit, waar anderen goede ervaringen hadden. Kijk…eindelijk weer eens iets op niveau! En hoogstwaarschijnlijk geen studenten aan de deur met zelfgebakken koek. Eén van de bewakers wijst ons waar we mogen staan en een collega van hem bevestigt dat we hier legaal kunnen overnachten. Geregeld. 

Menu van de dag: snijbonen en köfte. Turkse kaas na. 

We reden 279 km. vandaag. 

En…pech nummer 2: het deksel van de koelkast kan niet meer dicht. Slotje stuk. Gerda heeft Rob Marchal van Campercentrum A’foort gebeld, die aan de garagemannen zou vragen of ze advies voor ons hebben. Na nog een Whatsapp-aanmaning van Gerda krijgen we als antwoord dat de hele koelbox eruit moet, dus…voorlopig is er niks aan te doen. Hij heeft een heel onpraktische tip om druk op het deksel uit te oefenen, die niet gaat werken. We leggen er nu zodra we stilstaan iets zwaars op, zetten de koelkast aan, ook ‘s nachts, en overdag gaat-ie gewoon op non-actief. Moet toch kunnen?

Gerda heeft hoop op de toekomst: de vele studenten die we hier zien komen en gaan, zien er heel modern uit, met name de vrouwen hebben niks met hoofddoeken.