Zondag 9 maart 2025

Het is te fris in de kamer ‘s ochtends. Omdat we een beetje dun dekbed hebben, had ik toen ik vannacht naar bed ging het reserve-exemplaar uit de lade gepakt en op het bed erbij gelegd. Dat voelde een stuk behaaglijker en het blijft voorlopig liggen. Voorts heb ik de bazin gevraagd of ze misschien een soort kacheltje voor ons heeft om de temperatuur ‘s avonds wat op te krikken. Ze bericht terug dat we daarvoor de airco kunnen gebruiken. Stom, helemaal vergeten dat die dingen ook warmte kunnen geven. Gerda meldt dat er weer een paar stoelen voor de voordeur liggen. Die windstoten hebben we gelukkig gemist vannacht. 

Als we naar het restaurant lopen voor het ontbijt zien we tot onze verrassing dat de helft van de lucht onbewolkt is en de zon schijnt uitbundig! Ja ja, nu een beetje uitsloven en straks weer achter een dikke wolk kruipen. 

Na het ontbijt gaan we nog even het dakterras op om de mussen beter te bekijken, waarbij het gaat om de vraag: Spaanse mussen of niet? We laten jullie nog langer in spanning, want ze zijn er niet. Misschien terug naar Spanje. Tijdens een later rondje in de buurt scoort Ger wel de vogel van de dag: een visarend die langsvliegt, mogelijk om de visstand in onze wateren te inspecteren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In verband met het weer, dat toch nog behoorlijk buiig is, besluiten we om naar Faro te gaan. Mocht het daar te nat worden, kan je altijd bij de horeca terecht. Wie Faro zegt, zegt Sé de Faro, kathedraal en nationaal monument, die willen we in elk geval bekijken. Goed dat we even op internet kijken, waar we leren dat de kerk vandaag gesloten is. Dat zouden we zelf niet bedacht hebben en daardoor wijzigt ons plan. 

Een kilometer of tien boven Faro liggen de Romeinse ruïnes van Milreu. Het zijn overblijfselen van een villa met veel mozaïeken. We zien dat die site om één uur sluit, maar twaalf uur halen we makkelijk en in een uur kan je aardig wat bekijken. De man die ons de kaartjes verkoopt, zegt dat je zelfs in een half uur alles hebt gezien. Gelukkig is het droog en we vinden het leuk om tussen de  overblijfselen van dit ooit zo luxueuze complex te lopen. Zelf zouden we vóór openingstijd de mozaïeken wat afspoelen; hier en daar ligt er aardig wat zand of aarde op. Beetje slordig om dat zo te laten liggen. Binnen in een wit gebouw bevinden zich resten van een landelijk huis. 

En wat nu? Op mijn lijstje staat ook ‘veel vogels bij Sierra do Caldeirão’. Een bergketen (wij noemen het heuvels) die zo’n 25 kilometer verder naar het noordoosten ligt. We gaan kijken, hoewel we op internet lezen dat van de bijzondere vogels die er vroeger voorkwamen, alleen de havikarend over is. Geen zwarte ooievaar, grote trap of keizerarend meer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heel veel jaren geleden was de havikarend als dwaalgast op Vlieland gestrand en vogelminnend Nederland haastte zich ernaartoe. Onze vriendin Barry nodigde ons uit en zo zaten we gedrieën om 6 uur ‘s ochtends op de veerboot toen een man aan mij vroeg waarom wij naar Vlieland gingen. “Nou”, begon ik “om naar de haviksarend te……” ik kwam niet verder, direct onderbrak hij mijn woorden, boog zich naar me toe en zei met grote nadruk maar één woord: “HaviKkk-arend!!” met zeker drie k’s in zijn keel. Ik had de onvergeeflijke stommiteit begaan om er een ‘s’ tussen te plakken, de boodschap was duidelijk. 

We rekenen er niet op dat we veel vogels zullen zien, maar vanaf de weg die door het zeer dun bevolkte landschap slingert, hebben we een mooi uitzicht op de Sierra. We krijgen trek, maar geen restaurant te bekennen en als we al iets zien wat erop lijkt, ziet het er óf niet uit óf het is gesloten. Dit gebied lijkt trouwens veel te afgelegen om uit eten te gaan. Op een gegeven moment gaat het mis met de navigatie, we rijden een behoorlijk stuk uit de richting omdat omkeren hier niet heel gemakkelijk gaat. We hebben het er helemaal mee gehad; er moet gegeten worden en wel zo snel mogelijk. 

De dichtstbijzijnde grotere plaats is Moncarapacho, van die naam krijg je nog meer trek! Intussen vallen er ook wat buien en als we het stadje binnenrijden, zegt Gerda: “Ik heb er geen vertrouwen in, ik wil naar Olhão”. Ook goed. Na nog wat getob met de weg vinden, intussen is het 2 uur geweest, word ik behoorlijk sjagrijnig. Eenmaal in Olhão aangekomen, zien we zoveel gesloten horeca dat Ger het hier toch ook niet ziet zitten en we rijden naar ‘huis’, naar Fuseta. “Kijken of Ponte Grande open is”, zegt ze. Tien voor drie lopen we er binnen en negen voor drie staan we weer buiten: 3 uur sluitingstijd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zoeken nog wat in de rondte, tevergeefs, alles sluit en zo zitten we om half vier in Caffé Kais aan een kleine hamburger met frites. Het uitzicht is mooi, strand, water en het Ilha da Armona. 

Voor we echt naar huis gaan, lopen we naar het strand, dat er best mooi uitziet, naar het eiland moet je waarschijnlijk met een boot. Er is genoeg te zien in de omgeving, veel vissersbootjes in de rivier, een lange rij vissershuisjes, deels nog in gebruik en een soort aftands jachthaventje, waar Gerda graag wil kijken bij o.a. de catamarans die er liggen. De boel is helaas op slot. 

Op straat kopen we nog frambozen en een heel grote sinaasappel, zodat we vanavond thuis nog wat vitamines binnenkrijgen. De verkoper en een man die komt aanlopen zijn erg geïnteresseerd in de verrekijker van Gerda, die inderdaad erg mooi is. Ze laat hen erdoor kijken, waarna ze woorden tekortkomen om de kwaliteit ervan te prijzen. 

Dankzij deze kijker zagen we bij het strand toch nog wat we vanochtend misten: een Spaanse mus.  

Om een uur of vijf zijn we thuis, lekker de airco aan. Gerda gaat nog even in ons privé natuurreservaat op vogeljacht terwijl ik me installeer om jullie weer verslag te kunnen doen van hetgeen we hier meemaken. Een bijzondere vogel heeft ze niet meer gezien, maar wat een mooie foto heeft ze kunnen maken van wolken en water!

Tot morgen!