Vrijdag 8 juni 2018

Lekker de kachel aan vanochtend; het is 9° buiten en binnen is het dan niet veel warmer als het dak openstaat.

Er wacht een pas op ons, 3615 meter hoog en asfalt! Niet te geloven! Dit is kinderspel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We kunnen tijdens het rijden nu om ons heen kijken. De weg loopt langs de Gulcha rivier en we zien aardig wat nomaden, hun joerts, paarden en koeien. Vrij dikwijls hebben ze behalve een joert nog een woonwagen tot hun beschikking. 

De bergen zijn veel groener en vriendelijker dan in Tadjikistan. De herders lijken minder vriendelijk. Met hun kuddes beslaan ze de volledige breedte van de weg en je moet zelf maar zien dat je er langs komt. Soms kan er een lachje af, maar meestal wordt er met enige arrogantie vanaf het paard of de ezel op je neer gekeken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook rijden we kilometers door een kloof, waar dan ook de rivier doorheen stroomt. Beetje saai en donker; we zijn nooit zo weg van kloven.

Ineens zie ik in de spiegel het front van een witte VW. Jawel, Christian. Je gelooft het niet. Ook hij passeerde gisteren de grens, waar hij 3 uur moest wachten omdat de computer was uitgevallen. Wat een geluk dat wij er daarvóór al waren! Even flink klagen over de route van de grensovergang, die ook volgens hem, na een dag regen, voor onze auto’s niet te rijden zou zijn geweest. Zelfs niet voor zijn 4-motion dus. 

We sliepen in het zelfde dorp vannacht, hij op het terrein van een guesthouse en net als wij is hij op weg naar Osh. Hij denkt dat hij naar Guesthouse Tes gaat en laat Gerda nu precies dát hebben aangekruist in de LPlanet. Kortom, waarschijnlijk zien we elkaar vanavond weer.

We blijven langs de rivierbedding rijden. De bergen en heuvels vinden we een beetje saai. We hebben het over het vreemde gevoel dat we over asfalt rijden, zonder stress. Degene die rijdt, kan nu ook om zich heen kijken. Op de hele slechte wegen is het trouwens zo dat je allebei naar het wegdek kijkt. Ik zei eens tegen Ger:

“Als er nog eens iemand vraagt wat ik van Tadjikistan vind, dan zeg ik dat ik eerst thuis de foto’s ga bekijken en het hem of haar daarna zal laten weten”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben beiden het gevoel dat er al rijdend een heleboel spanning wegvloeit, het maakt me bijna slaperig. 

Gerda vindt het een echt paardenland en geniet van de kuddes die min of meer vrij rondlopen met hun veulens er bij. 

In Osh is de temperatuur opgelopen tot boven de 25°C en met behulp van Garmin vinden we Tes. Helaas, gesloten. Ze zijn aan het verbouwen. Is er ook een Fransman aan de deur geweest? ‘Ja’. En weten ze waar die naar toe is gegaan? ‘Nee’. 

Ons raden ze Hostel Visit Osh aan. We moeten erg lang zoeken, dikwijls vragen en zitten compleet door onze deo heen als we het hebben gevonden. 

Het ziet er best goed uit: een mooi ruim huis (voor hier) en een grote, goed onderhouden tuin. Alleen…communiceren met de gastheer moet met een vertaal-app en er is geen plekje schaduw in de tuin voor de auto. Het is ons nu een beetje te veel.

Al zoekend zien we steeds Hotel Classic boven alle bebouwing uitsteken. Het ziet er goed uit (voor hier) en ineens weten we het zeker: daar moeten we zijn! Even geen moeilijk gedoe, alles geregeld. Voor 90 USD per nacht hoeven we nergens aan te denken. Ontbijt, avondeten in het restaurant en WiFi. Heerlijk! We zijn dik tevreden. 

Later appt Christian. Hij zit in Sunny guesthouse of zoiets en stelt voor dat we morgen samen ergens wat gaan drinken. Goed plan.

En een Nederlandse jonge man spreekt ons aan. Hij woont en werkt in Bishkek. Nu is hij in Osh omdat hij naast z’n baan in het onderwijs gidswerk doet.