13 september 2016

Ik dacht, laat ik er direct eens een Zeeuw-Vlaamse uitdrukking in gooien: ‘op merode gaan’.
Het betekent ‘op stap gaan’ en er hangt een wat negatieve geur omheen. In de zin van ‘gaan plunderen, naar de hoeren’, dat soort werk.
Gelukkig weet iedereen dat wij het slechte pad consequent links laten liggen. Okay, okay….behalve het fotograferen van een Syrische raketbasis dan, maar zo’n gelegenheid krijg je zelden.

In de loop van de dag worden we het er over eens dat Le Tréport de eindbestemming is voor vandaag. Na wat in de rondte gekeken te hebben, vinden wij de noordkant van de plaats het meest geschikt voor een nachtelijk avontuur. 99% van de toeristen lijkt zich aan de zuidkant van de riviermonding te bevinden. We parkeren de auto voor het sfeervol afgekloven stationsgebouw, waar vandaan we boven grote rotsblokken uit nog net een streep zee kunnen zien.

Le Tréport Nord

Le Tréport Sud

Direct daarna komt de vraag aan de orde, die nauw samenhangt met de slaapplaats: kunnen wij hier een paar van onze basisbehoeften doen?

“Kom mee”, zegt Ger, “kijken we even in het stationsgebouw, daar is vast wel een WC”.
We hoeven er niet naar binnen, want op de voordeur hangt een papier waarop de reizigers wordt verteld dat zich in het witte huisje naast het parkeerterrein toiletten bevinden.
We hadden het gebouwtje al gezien. Op het bord dat aan de muur is gespijkerd, staan de openingstijden: 09:00 – 20:00 uur. Het is kwart over zeven dus de boel is …. op slot. Misschien is dit onderdeel van de bekende ‘Franse slag’. We wachten wel tot de zon onder is en dan niet zitten zeiken dat die toeristen zomaar overal hun sporen nalaten.
Bovendien doet alles wat leeft zijn of haar behoeftes buiten toch? Honden, katten, vogels, herten, bevers, mestkevers, spinnen. Om over schapen maar te zwijgen; moet je eens vanaf IJburg naar Muiden fietsen, langs de IJsselmeerdijk, één grote stronthoop. En wij mensen zouden dat niet mogen? Waren wij niet de kroon op de schepping? Nou dan.
Verder roept Le Tréport goeie herinneringen op. Jaren geleden lagen we hier een nacht in de haven met het zeiljacht ‘The Spirit of Amsterdam’. Een vriend van Gerda zou met zijn gezin langs de Belgische en Franse kust gaan zeilen en daarna oversteken naar Zuid-Engeland, toen zijn vrouw plotseling geopereerd moest worden aan haar rug. Zij kon dat allemaal prima aan, de boot was betaald en Dirk ging op zoek naar passagiers. We stapten in Vlissingen op, waar we de avond voor ons vertrek nog een mooie filmavond beleefden in het kader van ‘Film by the sea’. Het begin van een paar prachtige weken. Dit terzijde.

Tegenover ons, op een plek waar je niet mag parkeren, denken wij, staan op het droge gras een bescheiden Citroën en een standaard bestelbus, een slagje groter dan onze VW, Franse nummerborden. Er horen zes volwassen dertigers bij en 3 kleine kinderen onder de twee jaar. Waar wij nog de neiging hebben om niet teveel op te vallen, laten zij het breed hangen. Kampeertafel en stoelen buiten, koken ook buiten etc. Ik besef dat het niet anders kan, want in de bus zijn geen voorzieningen; het ligt er helemaal vol met matrassen en beddengoed. Bij nadere beschouwing, uitgevoerd door Gerda, blijken er 2 volwassenen in die kleine personenauto te slapen en de rest in het busje. Daarbij vergeleken, hebben wij het erg luuks.
In elk geval, zolang de politie niet langskomt om hen weg te jagen, hoeven wij ons geen zorgen te maken. Laat gezegd zijn, dat we geen enkele last van hen hebben; geen muziek, niet hard praten en de kinderen hoor je al helemaal niet. Kom daar in Nederland maar eens om.
Wijlen mijn Franse vriend Jo, zei ooit tijdens een verblijf bij ons: “Weet je wat het verschil is Riet? In Frankrijk zijn de ouders de baas en in Nederland de kinderen”.

Plat du jour

We slapen voor het eerst op het bovenbed. Die lattenbodem ligt beter dan het bed beneden. De zeewind, die door de ‘ramen’ boven waait, kringelt en veegt over onze warme lijven. Heerlijk!

Menu van de dag: zwaardvis, roerbak spitskool met gember, ui, tomaat, soja- en vissaus. Pasta.
Vogel van de dag: l’ Oiseau Bleu, de naam van de locale bus. Helaas was ik te laat om een foto te kunnen maken.