Na het ontbijt krijgen we te horen dat we nog een nacht kunnen blijven. 

En o ja, het ontbijtbuffet. Ze hebben erg hun best gedaan, maar over het algemeen ligt de kwaliteit van het gebodene een stuk onder het Nederlandse 4-sterrenniveau denk ik. Want echt uit ervaring spreken, kan ik niet.

We hebben nog niet bijgeboekt of we beginnen te twijfelen of we er wel goed aan doen. Steeds spelen de slechte wegen in combinatie met de geldigheid van de verschillende visa ons parten.

De parade morgen duurt van 10 tot 11 uur zeggen ze. Dus we kunnen dan waarschijnlijk wel op een redelijke tijd de stad uit. En het voelt gewoon niet goed om zonder iets gezien te hebben door te rijden. 

Naar de oever van de Wolga is het nog geen kwartier lopen, maar het duurt veel langer voor we er zijn. Want bij de obelisk , zo’n beetje naast het hotel, liggen ineens veel rode anjers en er staat een erewacht. Twee jongens met een geweer voor de borst en twee meisjes wat meer op afstand, onbeweeglijk. Hoewel….ineens heft één van de meiden een gestrekt been, brengt haar armen in positie en beent zo in die speciale (parade?)pas op één van de jongens af. Met een ingewikkelde draai komt ze recht tegenover hem te staan en begint aan hem te frunniken. Muts goed recht zetten, haarplukje wegvegen, het jack wat beter om hem heen schikken, allemaal ritueel gedoe. Nodig is het niet en helpen doet het zeker niet; je kan nog zo frunniken, maar het blijft overduidelijk een aftands uniform. Misschien had ze beter de rafels kunnen afknippen van de band waar het geweer aan hangt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat me verwart is dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Niet van ontroering, dat ze zo vaderlandlievend lijken. Het heeft er mee te maken heeft dat ze zo jong zijn, voortgezet onderwijsleeftijd, jaartje of 16, 17. Ik denk ‘kinderen ga toch alsjeblieft wat anders doen, geef je onschuld niet aan deze organisaties en vertoningen’. Ja, dat is het: de onschuld ligt nog op hun gezichten. Het maakt me onverwacht verdrietig. 

Korte tijd later maken we de aflossing van de wacht mee. Het voelt alsof we naar een absurd toneelspel staan te kijken. Wat de meiden betreft, is het ook nog gênant; de combinatie strakke rok en been heffen, maakt dat je af en toe recht in hun kruis kijkt.

De Wolga ligt er breed en rustig bij, dat gaat vaak samen. De entree naar de oever is smaakvol aangelegd. Trappen, ook breed en rustig, een fontein met beeldengroep en twee, ja, ik weet niet hoe je zulke bouwsels noemt. Een groepje ‘bekroonde’ pilaren. Jammer dat ze beide in de steigers staan. Behalve verderop een rondvaartboot is er geen verkeer te zien op het water. 

Met zicht op de rivier lopen we naar de volgende attractie: Moeder Rusland. Een gigantisch beeld dat op een heuvel staat. Het mocht eens onopgemerkt blijven. Onderweg er naar toe ook veel monumenten. 

‘t Is behoorlijk ver lopen, windstil, bloedheet, we hebben geen drinken bij ons en terrassen zijn er niet. Het wordt heel warme koffie ‘to go’ bij een bestelauto en cola van de supermarkt. 

Het museum waar, als ik het goed lees, nog steeds Stalin’s naam op staat, slaan we over. Pal achter het gebouw dat op een koeltoren lijkt, is een grote ruïne. Een grandioze combinatie met de ex-dictator! Hoe symbolisch wil je ‘t hebben?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moeder Rusland is indrukwekkend en het is duidelijk dat er vanavond wat gaat gebeuren. Schijnwerpers, cameraploegen, alles in het kader van 9 mei.

Terug met de trolleybus stappen we uit bij het Lenin Plein. Daar staat ie weer in z’n lange jas. Maar waar het ons om te doen is, is het Pavlov Huis. Dat heeft een kleine groep mannen in WOII  succesvol verdedigd tegen extreem gewelddadige aanvallen. Ik denk dat er geen overeenkomst is met de Pavlov-reactie.

Verder vragen we ons af waarom Gerda op een terras (nou ja… 5 stoelen) Corona ‘moet’ drinken. Want als ze Russisch bier aanwijst op de kaart, zegt de vrouw dat ze dat niet hebben. De man die naast ons komt zitten, krijgt nl. wel een mooie fles lokaal bier geserveerd. Misschien worden we gediscrimineerd!

Op de hotelkamer eten we de sushi van gisteren. We zijn moe en op de TV sneeuwt het.

O, ik vergat te vertellen dat Gerda serieus werd aangevallen door een herdershond. Op weg naar Moeder Rusland hadden we een verkeerde route gekozen en kwamen off road langs de spoorlijn terecht. Gerda hoopte nog steeds dat we door konden steken en liep om de weg te vragen zonder aarzelen op een jonge vrouw af die de hond aan de riem had. Op het moment dat ze de vrouw aanspreekt springt de hond agressief tegen haar op en probeert haar een flinke beet in de buik geven. Gelukkig weet ze dat nog net te vermijden. De vrouw schrikt ook, doet de hond onmiddellijk de muilkorf aan en biedt excuses aan. Maar toch.

Als we haar later nog een paar keer tegenkomen, blijft ze steeds op eerbiedige afstand staan en wacht tot we gepasseerd zijn. 

 Zelfs met een 40GB simkaart 4G doe je niet veel bij een zwakke 3G. Meer foto’s later hoop ik. Het zal mogelijk toch WiFi in de betere hotels moeten worden. Indien aanwezig…die hotels dan.