Woensdag 19 april 2017

6:00 uur, we liggen te schudden in ons bed. Het was noodweer, de hele nacht en nog steeds. Onophoudelijke regen en natte sneeuw, die met minstens windkracht 8 tegen het tentdoek aan worden gesmeten. Door de luchtgaten in het tentdoek waait het ijskoud in onze gezichten. Aan de windkant is het hele doek aan de binnenkant nat. De druppels lopen er af en aan mijn kant zijn het onderlaken en de matras nat. Ook goeiemorgen! Laten we maar opstaan.

Om de boel niet verder nat te laten worden, proberen we, zodra we denken dat de wind iets afneemt, het dak te laten zakken. Hoewel de voorkant eerst helemaal naar buiten bolt, krijgen we het toch voor elkaar. Rust! Het weer lijkt zo een stuk minder heftig.
Ontbijten doen we elk in de eigen auto; het is te bar om met spullen heen en weer te lopen, ook al staan we vlak naast elkaar.
De fooi die we voor de nachtoppasser hadden bedacht, geven we aan de dagwacht, die net is gearriveerd voor de wisseling van de dienst. Althans daar gingen wij van uit. Onze nachtvriend blijkt echter al eerder vertrokken te zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In het eerste dorp dat we tegenkomen, doen we boodschappen. Veel discussie over de soort groente die we zullen kopen of welke vleeswaren is niet nodig. De keus is beperkt, zal ik maar zeggen. Het worden winterwortelen en courgettes. De laatste zien er uit alsof ze in een plaatselijke moestuin zijn opgegroeid, wat een voordeel kan zijn. De vleeswaren laten we voor wat ze zijn, alleen Wim kiest met verstand van zaken een soort halfdroog salamiworstje voor bij de borrel. Het kado van Barry was de eerste avond al op. En voor wie niet weet wie Barry is: zie het verhaal van zondag 16 april.
Voor de mensen in de winkel is het niet gewoon dat er buitenlandse klanten zijn, is mijn idee. Er heerst een lichte opwinding. Een soort vertegenwoordigster die er toevallig rondloopt, zoekt met drie woorden Engels contact. Maar door haar kleine woordenschat moet ze het toch steeds laten afweten, als we haar antwoorden.

Verder regent het de hele dag, afgewisseld met natte sneeuw. Net over de grens met Bulgarije rijden we zelfs langs besneeuwde velden. De temperatuur, die de hele dag niet boven de 4 graden C is uitgekomen, daalt dan tot nul.
Na Nis komt er een immense wegomlegging, die na geruime tijd gewoon de oude weg naar Sofia blijkt te zijn. De prachtige nieuwe snelweg, die we links van ons zien liggen (en ook op de kaart staat), is nog niet ontmaagd, hoewel ze daar volgens ons wel aan toe is. Sterker nog, ze vraagt er om en we hadden het met liefde zelf gedaan. En maar regenen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de grensovergang naar Bulgarije hebben we geen problemen. Dit in tegenstelling tot een gezelschap jongen mannen, verdeeld over 2 auto’s met Engels nummerbord. Wat er aan de hand is, geen idee. Het begint er mee dat de douaneman in het hokje zo hard schreeuwt, dat wij het in onze auto kunnen horen. De slagboom blijft dicht en gaat pas open gaat nadat één man eindeloos voor het loket in de weer is geweest met zijn smartphone en daarna een andere man uit één van de auto’s een plastic zak met inhoud heeft gepakt, die hij door de zijdeur aan de douanier overhandigt.

Als Sofia begint, houdt onze Garmin er mee op. Gerda en ik kiezen daardoor een verkeerde afslag met als resultaat dat we veel tijd kwijt zijn om weer op het goede spoor te komen met behulp van Wim’s TomTom. Pas tegen zessen zijn we Sofia uit, wat later tegen zevenen blijkt te zijn. Even het tijdsverschil vergeten!
Daarna gaan we bij de eerste afslag van de weg af om in een dorp terecht te komen, waar een mooie en (volgens Gerda) lieve jongen nachtdienst heeft bij een klein tankstation. Zonder probleem mogen we er onze auto’s parkeren.
“Ja maar dan blokkeren we de auto die daar staat”.
“Geeft niet, die is van mijn baas, maar die komt morgenochtend pas weer”.
Om niet in dezelfde val te trappen als vanochtend, geven we hem alvast een verdiende fooi. Hij blij, wij blij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: bruine bonen uit een 2 jaar oud Engels blik van Wim. Roerbak courgettes met ui, knoflook, rozemarijn, salie en ei. Heerlijk!

Geen vogels van enige betekenis. Ze houden niet van regen waarschijnlijk.
En zo voel ik mij ook: weg met die regen. Ik heb het er helemaal mee gehad! Voorts raak ik zachtjesaan meer los van ‘thuis’, wat niet wil zeggen dat geliefden en vrienden uit mijn gedachten zijn. Alleen door de fysieke afstand en gebrek aan contact via internet worden ze wat meer diffuus. Dit geldt trouwens ook voor het hele wereldgebeuren, waar ik hoe langer hoe minder feeling mee heb sinds ook Radio NPO1 achter de horizon is verdwenen.

Oh..niet vergeten: vandaag voor het eerst profijt gehad van VPN, denk ik. Onze lunchstop was bij een Turks café/restaurant/tankstation…etc. Alles Turks, rokende mannen en de eigenaar die direct een asbak op onze tafel kwam zetten. Hij had een paar beveiligde netwerken, maar iPad keurde ze qua beveiliging niet goed. Toen dacht ik: misschien de VPN-app eens inschakelen. En jawel! Het is daarom dat jullie weer volop kunnen genieten van de wankele stappen die wij op dit traject zetten.