Zondag 29 mei 2022

Kort nachtje, het was feest. Niet voor ons. Volgens Gerda wèl in twee of drie verschillende bars hier bij het strand. Stampende bassen, gecombineerd met harde stemmen van degenen die buiten rondscharrelen. Een paar meiden vinden het zelfs geestig om bij onze auto’s extra veel lawaai te maken. Tja, zo gaat dat soms en de aantrekkingskracht van onze auto begrijpen we wel. ‘s Nachts kijk ik niet op de klok, dus ik heb geen idee tot hoe laat dit feest heeft geduurd, maar lang! Wakker liggen, even slapen, wakker, nog steeds gebonk (bis). 

En om 6 uur staat de wekker, die van Gerda dan. Maar je begrijpt dat het op 1,5 m2 niet bestaat dat de één doorslaapt terwijl de ander zich voorbereidt op de dag. Het laatste gaat gepaard met geschud van de bus, geluiden en schuldgevoel. Want jij ligt daar nog lekker, terwijl Gerda alles in  gebukte houding moet doen omdat de bedklep nog niet naar boven kan. Je weet al dat je toch niet meer in slaap zal vallen. 

Er is wat bewolking, maar dat mag de hitte niet drukken. Ook over de bergen achter ons hangen wolken. Wat ik trouwens één van de mooiste dingen vind, is vóór je de zee zien liggen terwijl achter je bergen oprijzen met resten sneeuw. Zolang je je niet omdraait dan. 

Het kost wat moeite, maar ik neem de hobbel van het aantrekken van mijn badpak om met Gerda samen de zee in te gaan. Als je het doet, is het heerlijk. Daarna douchen op het strand, ontbijten en klussen; kleren wassen bijvoorbeeld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder is het buitengewoon relaxed, beetje lezen in het Griekenlandboek. Gerda en Carry gaan een tweede keer zee in, hoe spannend kan het leven zijn. 

De lunch wordt een verrassing. Gerard en Carry hebben geen brood, het onze willen ze niet en nu gaat Car kersenpannenkoeken bakken. Experiment. En Gerard zeurt om de spekvariant, dus wie weet. Het wordt een doorslaand succes! Per persoon een kersen- en een spekexemplaar. Heerlijk zijn ze en uh… Gerard ook bedankt! 

Begin van de middag, net als ik denk wat zal ik nu eens doen, komt Carry met een voorstel. We kunnen een half uurtje rijden naar een authentiek Grieks dorp, dat zij kent uit de periode dat ze er vakantiewerk deed, schildpadden verzorgen. Heel rustig, geen toeristen, geen zon, want nauwe straatjes. Daarna eventueel door naar een leuk haventje, waar we kunnen overnachten of nog verder door naar fijne plekken aan zee. Geen gek voorstel, dus inpakken en wegwezen. 

Het eerste dorp heet Neo Panteleimonas en de rit ernaar toe is mooi, inclusief kasteel op de berg. Maar verder…druk! druk! Het hele dorp staat volgeparkeerd, tot langs de uit- en invalswegen. We rijden door naar P. Panteleimonas, zelfde verhaal. Carry en Gerard zijn verbijsterd; zoveel mensen hebben ze hier nog nooit gezien. 

Door naar het haventje, waar ze eerder overnachtten en waar het ook nóóit druk is. Zelfde verhaal: alle terrassen vol en met de auto is er bijna geen doorkomen aan. 

De laatste kans: een smal zandstrand bij een uitkijkpost van de brandwacht. Hier is het rustig, dat wil zeggen op en bij het strand. Bovendien hebben de bergbuien ons eindelijk bereikt en het begint te regenen, waardoor het enige gezin dat nog op het strand zit, vertrekt. We proberen nog even droog te blijven onder een afdak van de uitkijkpost, maar dat redden we niet. Naar binnen dus. Heerlijk om even een echte bui regen te hebben, die uiteindelijk toch weer vrij snel wegtrekt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat niet weggaat is het dreunende gebonk dat uit een strandtent verderop klinkt, een herhaling van gisteren, maar dan harder. Zelfs in de dichte auto, dreunt het genadeloos door. Eerst denk je nog dat gaat zo wel over. Mooi niet. Na een paar uur is het er nog en ook na het avondeten gaat het onverminderd door. Gerard is gaan kijken en zag een discjockey staan draaien, terwijl een stuk of 25 mensen bij de bar rondhingen. Waarschijnlijk een feestje. 

We hebben alle vier geen behoefte aan een herhaling van afgelopen nacht. Gerda en Carry verkennen een plek verderop, die wordt afgekeurd omdat het zand er te zacht is om op te staan. Intussen heeft Gerard op zijn telefoon iets gezien dat geschikter lijkt en het ook is. Een paar minuten rijden maar. Wat een rust en zeker zo’n mooie plek als waar we vandaan komen. 

Gerard begint direct met houtjes sprokkelen en even later zitten ze met z’n drieën bij het kampvuur, dat veilig brandt in een professioneel gegraven kuil. Ik zit in onze auto het verhaal te schrijven en zie het aan. 

Ineens staan ze met verbazing de buitenkant van de auto te bekijken omdat die helemaal bedekt is met muggen! Dat belooft wat, hoewel Gerard zegt, aldus Gerda, dat dansende muggen niet prikken. Nou eh…dat klinkt net als blaffende honden die niet bijten. Maar o wee als ze ophouden met dansen of met blaffen. 

Menu van de dag: pasta met knoflook, gekookte wortelen, merguezworstjes, nep-Parmezaanse kaas. 

Vogel van de dag: stern. Welke soort weten we niet omdat ze te ver weg aan het duiken waren.