Donderdag 6 maart 2025

Vannacht 3 uur: “Ik ga eruit”, zegt Ger. Ik doe een poging om toch nog slapend de wekker te halen, maar 40 minuten later moet ik het mislukken daarvan erkennen. Ach, het geeft iets meer tijd om op een relaxte manier tegen vijven klaar te staan voor de taxi. 

Op Schiphol is het belachelijk druk, maar ergens bij een koffiebar vinden nog twee lege plekken. De stoelen naast mij liggen vol bagage afgedekt met een dunne geruite plaid. Pas als daar beweging in komt en er stompen voeten tegen m’n dijbeen aan, wordt duidelijk dat er een mens onder ligt. 

Intussen begint de vrouw die tegenover ons zit contact te zoeken met hardop ‘prullenbak?’ te vragen als ze haar beker kwijt wil. Ze gaat verder met: “O, brood en een gekookt eitje erbij, dat doen jullie goed” als ze ons het van huis meegenomen ontbijt ziet opeten. Haar reisgenote arriveert en vraagt: “Waar gaan jullie naar toe?” Niks mee te maken, denk ik. Tot nu toe heb ik alle opmerkingen genegeerd; ik word het liefst met rust gelaten. Gerda zit anders in elkaar en geeft beleefd antwoord. Ze vertrekken en nu maar hopen dat ze niet naast ons komen zitten tijdens de vlucht, want ik hoorde hen ‘D61’ zeggen: dezelfde gate als de onze.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zitten al een tijdje bij deze gate als onze bemanning groetend komt langslopen, terwijl het boarden al had moeten beginnen. Crew te laat, vlucht te laat. ‘Vliegen is wachten’ zijn de wijze woorden van Gerda. 

De dames zitten niet in onze buurt, wel een clubje lawaaiige jonge mensen, waarvan de eerste een stoelleuning heen en weer beweegt met de woorden: “Dit is echt kut!” Het blijft niet bij dat ene geslachtsdeel. 

Voor we naar de startbaan gaan, heb ik nog tijd om een vleugel van ons vliegtuig te bekijken. Wat is die toch dun, je zou denken dat moet een keer breken. Ik heb het nog niet gedacht of er komt een man aan die de vleugel uitgebreid begint te bestuderen, terwijl hij er langs en onderdoor loopt. Wat betekent dat? En als ik me niet vergis, hangt ook de motor toch aan die ranke constructie? 

Intussen zijn dingen meegevallen: de jongeren hielden zich verder koest en hebben zelfs niet de rugleuningen van hun stoelen achterover gezet, wat heel ergerlijk is in de krappe economy-ruimte. De vleugel heeft èn ons èn een motor gedragen. 

Volgende vervoermiddel, de auto. Veel verhuurkantoren waarvan er veel dicht zijn er nergens de naam Golfauto. Van vragen worden we niet wijzer; niemand schijnt iets van Golfauto te weten. Op het voucher staat ergens P2. Maar eens buiten kijken dan en weer vragen. Helemaal achteraan bij de parkeerterreinen zien we nog wat namen, Hertz, Avis etc. Geen Golfauto. Dan maar terug en het Portugese telefoonnummer bellen dat ook op het voucher staat. Blijkt dat we binnen in een of ander café hadden moeten zijn, nou ja dan… Of we even bij P2 willen wachten, er komt zo iemand naar ons toe en jawel een man met op zijn sweater een piepklein logo van Golfauto. De informatie op ons voucher klopt niet, zegt hij. Staand bij de auto wordt alles vlot geregeld met zijn mobiel, waarna we wegrijden met een VW Polo waarbij alles vanzelf gaat, zelfs de buitenverlichting. 

Het inchecken bij onze accommodatie gaat ook per telefoon. Als we voor de gesloten ingang staan, moeten we bellen, waarna ergens op afstand iemand de poort opent. We hebben kamer nummer 1 en om de deur ervan te openen krijgen we op de telefoon een bericht met code. Dan volgt er een rondleiding over het terrein met instructies en informatie. In de namiddag komt de vrouw die de boel schoonmaakt en morgenochtend voor ontbijt zorgt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Binnen is het vrij klein, badkamer en slaapkamer, maar wel compleet. Het bed staat zo dicht bij de voordeur, dat je, mocht je dronken thuiskomen er zó op valt; niet te missen. Buiten hebben we een zitje, nu heerlijk in de zon en op het gebouw is een dakterras. In het water rondom ons zien we in de gauwigheid behoorlijk grote vissen, een kleine zilverreiger, een lepelaar en wat onbekende soorten. Dat belooft wat. 

Eerst eten, we hebben trek en kiezen het dichtstbijzijnde restaurant, Ponte Grande, omdat we willen lopen. Het ziet er nog vrij authentiek uit, vol houten stoelen. Op de kaart behoorlijk wat vlees- en visgerechten, en een dagmenu met vlees. Gerda kiest voor makreel en ik voor gambaspiezen, gerechten die helaas vandaag niet te verkrijgen zijn. Nou…dan neem ik de gemengde visschotel en Gerda het dagmenu. Als ook het laatste niet meer te krijgen is omdat er meer klanten zijn dan ingrediënten, sluit ze zich aan bij mijn keuze. En omdat ze niet langer kon wachten – ze had het er thuis al dágen over – komt er een fles vinho verde op tafel. 

De schaal met vijf soorten gegrilde vis gaat samen met een salada mista en frites. Terwijl we genieten van de vissen, komt er tot onze verrassing nog een zelfde schaal bij, want, die vijf stuks waren voor één persoon. O! Dat gaan we niet redden met z’n tweeën en het meisje biedt ons een doggy bag aan, waar we graag gebruik van maken. Na koffie met een toetje voor Gerda en een middenmaat Beirão voor mij bedraagt de rekening € 34,- . Hoe kan dat, als één portie gemengde vis voor € 18 op de kaart staat? En ik heb nog niet eens het brood, de olijven vooraf en de grote fles mineraalwater genoemd. Na drie keer vragen of ze zich niet vergist, laten we haar met een verdiende fooi en veel dank achter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen wordt dit verhaal veel te lang, ik ga wat versnellen. Op weg naar huis bezoeken we het indrukwekkende kerkhof, thuisgekomen maken we kennis met Susanne (schoonmaak en ontbijt)  die over de tumor van haar overleden man praat en we maken een korte wandeling in de buurt van ons huis. In korte tijd zien we lepelaars, grote en kleine zilverreigers, tureluur, grutto’s, kluten, steltkluten, flamingo’s, huiszwaluwen, bergeenden, een mooi soort vogel die op een bontbekplevier lijkt, een wulp die een krab doorslikt en een grote gele kwikstaart, vogel van de dag. 

We hebben zoveel gegeten, dat we vanavond weinig trek hebben. Voor we hier vanmiddag aankwamen, hebben we bij een buurtsuper wat essentiële dingen gekocht en bij een vrouw op straat twee bakjes verse frambozen. 

Zei ik al dat het hier een uur vroeger is dan in Nederland? We zijn een beetje moe van het vroege opstaan en alle indrukken, waar geen eind aan komt! Terwijl ik dit verhaal afrondt, klinkt buiten een geluid dat we nooit eerder hoorden. Na wat speurwerk blijkt het een nachtzwaluw te zijn! De grote wens van Gerda om die ooit te zien. Nu is het donker en zie je hem niet, maar alleen al het bijzondere geratel horen, is zó indrukwekkend! 

Nou mensen, na (misschien) een bakje yoghurt met frambozen gaan we de dag sluiten evenals onze ogen. Vejo você amanhã (opgezocht) !