Maandag 8 juli 2017

Denk niet dat er ‘s ochtends geen bedrijvigheid is. Als eerste komt de papierprikker langs, die het strand weer bewoonbaar maakt. De tweede is een erg onaantrekkelijke, dikke vrouw met sigaret in de mondhoek, die de toiletten komt schoonmaken. Na een poosje zeg ik tegen Ger: “Wat hoor ik toch steeds voor een raar geluid?” Het is een laag raspend gereutel. Als ik op een gegeven moment naar de WC ga, wordt het duidelijk. In plaats van zich het schompes te boenen op de toiletpotten, staat de schoonmaakster te ‘praten’ met een meneer die, te zien aan zijn hes met gele banden ook tot de ‘workforce’ behoort. Het is haar stem, die ik hoorde, beter gezegd: wat daar van over is. Van de stress zal het niet komen; na zo’n drie kwartier lullen, hoor ik haar tegen hem zeggen: “I first go and get a roll with some tea”. En ze heeft al zoveel rollen! Vetrollen dus. Voor wie het niet weet: een wit rond broodje noemen ze hier een ‘roll’. Ik wist dat niet in elk geval. De kraam waar ze de rolls verkopen, staat op een meter of tien naast ons. Dat is een andere bedrijvigheid, die al een tijdje aan de gang is. Tanks met water vullen bij de buitenkraan van het toiletgebouw, gastanks controleren etc. En je gelooft het niet, al vanaf een uur of negen staan de klanten in de rij, die, zo te zien meer voor het sociale contact komen dan voor de koffie en de rolls. Een clubje oudere, locale mannen komt niet uitgepraat! 

In het begin van de reis viel het ons al op en nu denk ik toch dat het iets structureels is in Schotland: eten in de auto. Als je ergens geparkeerd staat, zie je gegarandeerd mensen zitten eten. Gisteren toen we aankwamen, zat aan onze ene kant een man in de auto eindeloos uit een plastic bak te kanen en aan de andere kant was een vrouw bezig met fish&chips. Beiden hadden moeite om met dichte mond te kauwen. Vanochtend komt een vrouw met twee kinderen in de auto aangereden, zon schijnt, het strand lokt, maar ze stappen niet eens uit! Eten! 

Verder schrikt Ger zich nog de tering van een aanstormende hond, waar ze met haar rug naar toe staat en parkeert een invalide man zijn rolstoel voor de open schuifdeur. Ik had hem al een poosje  bij het snackkraam zien staan, terwijl hij op een manier onze kant uit keek, waarbij ik dacht: die komt straks even langs. Voor mij hoort hij bij de mensen waarvan ik al op een afstand denk: daar hoef ik helemaal niks mee! Heet dat uitstraling? Op zijn openingsvraag: “Do you speak English?” kijk ik hem quasi verward aan en ga verder met rommelen aan en in de bus. Gerda doet ook of ze gek is, zodat onze gezamenlijke uitstraling hem waarschijnlijk vertelt dat hij beter door kan rijden. 

Never a dull moment. 

Musselburgh, Prestonpans, Aberlady; intussen is het bloesjesweer geworden. In Dirleton kunnen we buiten lunchen in de zon, terwijl we overleggen of we, wel niet wel niet, het tegenover ons liggende kasteel en zijn tuinen zullen bekijken. Toch maar niet. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij North Berwick dralen we wat langs de kust om de Bass Rock goed in beeld te krijgen. Door de kijker zie je er honderden vogels omheen cirkelen, hoeveel er op zitten, is van deze afstand niet te zien. Dat de rots zo lichtgekleurd is, komt vast van de vogelpoep. Even verder alweer een kasteel: Tantallon, waar Gerda wordt verrast door een mannetje goudvink. We hebben we weer één: vogel van de dag!

We doen lang over het vinden van een staanplaats voor de nacht. Allerlei éénpersoonswegjes die tot niets leiden. Ja, een boerenerf, voor de zoveelste keer. De boer, die met zijn trekker bezig is, kijkt er niet eens van op, we zullen lang niet de eerste camper zijn, die op zijn grond komt keren. Eénmaal op de A1107 is er weer een erg langdurig wegje links, waarlangs we, na een paar vergeefse pogingen, ons nestelen in een ruime inham. Wat beschutting is welkom, want het is intussen erg fris geworden, bewolkt en stevige wind. We staan ongeveer midden tussen Cockburnspath en Coldingham, met, dat zou ik bijna vergeten, uitzicht op zee. Hoewel dat met deze laag hangende lucht niet zo erg veel voorstelt. Pas in de schemer wordt het leuker als een dorp in de verte opgloeit op een landtong. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog geen vijf minuten na aankomst, ik overdrijf niet, hebben we te maken met het Carnote-effect: een andere camper nestelt zich schuin achter onze auto. We zijn deze mensen gedurende onze eigen zoektocht al een paar keer tegengekomen, zodat Gerda zei: “Die zijn ook aan het zoeken”. Weg privacy. 

Menu van de dag: de tweede helft pasta van gisteren/pimientos de Padrón (ja, we waren weer bij de Lidl)/omelet met Parmezaanse kaas, verse koriander en tomaat.

Kwart voor zeven: nog een camper!!!! 

Morgen de laatste volle dag op UK-bodem.