Dinsdag 9 november 2021

De nachtrust was goed, de ochtendrust minder. Niet dat het lawaaiig is, maar nu heeft ook Ger last van gebrek aan privacy. Gisteravond was dat een ander verhaal; vroeg donker, gordijnen dicht, licht aan en niemand die je ziet. Nu ontkom je niet aan elkaar. De ene buurman verdenk ik van een behoorlijke portie nieuwsgierigheid en de andere, een Nederlander, heeft gisteravond in het donker vlug z’n bus uit de rij gereden en staat nu naast ons geparkeerd als laatste in de rij ons uitzicht te bederven. Ook de grote plas, waar allerlei leuke vogels uit komen drinken, kunnen we niet meer zien. Wij vinden hem dus een lul. 

“Nou, we kunnen toch ook het dak laten zakken en op een andere plek lekker gaan ontbijten?” Ger vindt het een prima idee en zo staan we even later alleen op een kleine parkeerplaats, waar je niet mag overnachten, in de duinen vlak bij zee. Haha! 

Na het ontbijt de gebruikelijk routine; eerste koffie in de bus, de tweede dit keer op het strand. En daarna gaat Gerda te water! Het is weer zover. “Nederlandse temperaturen”, meldt ze na haar bad, maar ze heeft ervan genoten. Deze prestatie kan ze gerust bijschrijven op haar palmares! 

We blijven nog een tijd zitten, het is heerlijk op het brede, bijna lege strand met aan de westkant uitzicht op het mooie witte dorp Conil de la Frontera. In vorige vakanties gingen we er ‘s middags vaak eten bij restaurant Blanco y Verde, zodat we ‘s avonds niet meer hoefden te koken.

Om een uur of half twee houden we het voor gezien. Terug bij de auto zijn we even ongerust omdat het onder en achter de auto nat is op de stenen, terwijl de rest van het terreintje droog is. De schoonwatertank zit nog vol, de vuilwatertank is leeg, dus…zo ernstig kan het toch niet zijn. We laten het voor wat het is. 

“Weet je wat ik nu zou willen”, zegt Ger, “een lekker hapje eten bij één van de restaurantjes hier, glas koele wijn erbij, heerlijk!” Er zijn slechtere voorstellen, dus dak weer dicht en gaan. Ons favoriete restaurant hier, El Pajaro Verde, oftewel de groene vogel, is helaas gesloten. Wordt dus geen vogel van de dag. Ooit aten we er onze eerste pimientos de Padrón, die tot op heden tot onze favoriete groenten behoren, want hier en daar zijn ze in Nederland nu ook te koop.  

Casa Francisco bestond ook al toen we hier voor het eerst kwamen en daar vinden we een tafeltje op het terras. We hoeven niet lang na te denken en eten allebei gambas con ajo, wat een heerlijk gerecht is dat toch! Het glas koele wijn van Gerda worden er twee…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen ze opperde om ergens wat te eten, zei ze er nog iets bij… “en dan daarna naar de camping, want ik wil nóg wel een nachtje in El Palmar blijven”. Daar ben ik het ook mee eens en aangezien we niet meer in de camperrij willen staan en het ergens anders niet mag, is dit een alternatief. De camping ligt een kleine kilometer van de kust af, heet ook El Palmar en staat bij lange na niet vol. Onze was hangt aan de waslijn van de vorige bewoners en dan moet er worden gedoucht, zoals ik eerder uitlegde: mijn favoriete bezigheid op de camping. 

Hadden we op de vorige camping vier poezen voor de schuifdeur, hier zijn het vier kippen en een haan. Als die laatste z’n snavel morgenochtend maar een beetje dichthoudt…

Verder zijn er veel vlinders, die steeds op ons komen zitten, terwijl we buiten aan het lezen en schrijven zijn. 

Zelfs in de avond loopt de camping niet vol; lekker geen buren!