Woensdag 4 juli 2018

De vrachtwagen van gisteren had geen volgers. Sterker nog: voor we naar bed gingen, was hij vertrokken. En, zoals ik al eerder zei: de Russen laten je met rus(t).

Zelfs de werknemers van het onduidelijke bedrijf, waar we naast staan en die vanochtend hun auto’s naast ons parkeren, letten nauwelijks op ons. 

Gerda nam aan dat het bedrijf een autosloperij was, maar het blijkt dat de voertuigen die er staan nog volop worden ingezet bij de werkzaamheden! Hoezo slopen?!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De lucht is grijs, de daken zijn grijs, Gerda noemt het het grijze dorp.

Onderweg kijken we steeds uit naar een beetje behoorlijke winkels voor boodschappen. Zo komen we terecht bij een klein hotel langs de snelweg, waar een winkel bij hoort voor de gasten. 

Als we aan komen rijden, zie ik het direct: hier zijn we op de heenweg ook gestopt om dezelfde reden. Zo gaat dat als je je reclame duidelijk en goed zichtbaar onder de aandacht brengt.

De winkel gaat om elf uur open en het is een paar minuten eerder als ik voor de deur sta. Door het glas zie ik een vrouw bezig en ik vraag met gebarentaal of ze misschien de deur open wil doen. Geen sprake van. Na mij komt een man, die ook onverrichterzake terug gaat naar zijn auto. 

Terwijl ik hiervan aan Gerda verslag doe, stopt er een auto naast ons, een vrouw stapt uit, gaat naar de winkeldeur en wordt binnen gelaten. Dan moet je niet bij Gerda zijn.

Ze gaat net als ik voor de deur staan en wordt binnengelaten! Als ze weer tevoorschijn komt, draagt ze een plastic zak met alles er in wat we nodig hadden. Hoewel: voor wodka was het nog te vroeg. Dat mag pas na twaalven worden verkocht. Het bier voor Gerda kan al wel de koelkast in. De reden dat de winkel gesloten bleef was trouwens een storing in het pin-systeem. Gelukkig kon Ger cash betalen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan komt ie eindelijk in zicht, de grens. We dachten: Rusland uit, zo moeilijk kan het niet zijn. Nou, het gaat een stuk stroever en problematischer dan het land in. Om te beginnen, is het  vreselijk lang wachten. Daarna moet elke auto uitgebreid bekeken worden: onder de motorkap, binnenin, de onderkant, onder het hefdak. De persoon die in het paspoort- en andere papierencontrolehokje zit, is ook degene die er bij moet zijn als de auto wordt onderzocht. Dus als de papieren worden gecontroleerd, gebeurt er niks met de auto’s en als de auto’s worden gecontroleerd, vormt zich een file voor het loket.

Als we eindelijk aan de beurt zijn bij het loket, lijkt het of we een verkeerd document hebben gekregen bij de Kazachse grens. De opdracht daar was om het af te geven bij het verlaten van Rusland in het kader van een ‘union’ die ze met de Russen hebben. Als ik het haar overhandig, schudt de vrouw haar hoofd. Praten hebben ze een hekel aan hier. Ze wijzen en gebaren met chagrijnige koppen. Dit lijkt niet het document te zijn dat ze moeten hebben. Ik hou vol, want iets anders heb ik niet en ik ben echt niks kwijtgeraakt. 

Na een paar keer bellen, lijkt ze er genoegen mee te nemen en gaat verder met haar werk, dat bestaat uit het overtikken in de computer van onze paspoort- en kentekenbewijsgegevens. Het gaat niet goed. Elke keer moet ze opnieuw beginnen. Zo te zien accepteert de software de combinatie van tekens niet. Bellen. Man er bij, die het overneemt. Lukt niet, man weg, vrouw gaat verder. De file en het ongeduld voor het loket groeien. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tik tik tik…..delete delete… Bellen. Andere man erbij, die het overneemt. Lukt niet, man weg, vrouw gaat verder. Ook de rij auto’s groeit, want zolang zij in haar hokje is, kunnen er geen auto’s worden geïnspecteerd. Niet dat zij dat zélf doet; ze heeft de supervisie. Een andere, booskijkende mevrouw voert het werk uit. En met háár moet je het niet aan de stok krijgen, want daar zit een spiegel aan, waarmee ze je hele onderkant bekijkt!

In het hokje wil het nog steeds niet lukken. Derde man wordt gebeld en neemt het over. Hij wordt het na een poosje zo zat, dat ie tegen haar uitvalt en iets zegt dat klinkt als: 

“Mens, waarom zit je toch zo moeilijk te doen. Zet een handtekening en een stempel op dat papier en geef die mensen hun spullen terug, dan kunnen we doorgaan met ons werk!”

Dat doet ze en wij zijn gered van de bureaucratie!

In onze auto vinden ze niks, net zoals in alle andere auto’s. Ik vind het het allerleukst dat ze aan je vragen of je wapens en drugs bij je hebt! Zouden ze denken dat er iemand ‘ja’ zal zeggen?

Eén keer dacht ik, ik maak een grapje en zei zoiets als ‘ja, we komen uit Amsterdam, de hele auto zit vol met drugs’, maar dat vond Ger niet zo geslaagd.

Qua wodka is het fijn dat er een taxfree shop is en gelukkig gaat de Letse kant van de grens vlotter, hoewel zich daar ineens een grote zwarte hondenkop bij m’n benen naar binnen wringt!

Nog 1998 km. naar huis, zegt Garmin. En weer beginnen er van die shitwegen! Daar zijn we helemaal klaar mee.

De slaapplaats wordt Spogi. We zoeken parkeergelegenheid met harde ondergrond, want we verwachten nog flinke buien vannacht. Er is een groot scholencomplex, waarbij ook een ambulancepost en apotheek zitten. Daar zeggen ze ons dat de schoolvakanties al zijn begonnen, dus we mogen overal staan. Zo hebben we het schoolplein, een parkje en de sportvelden voor onszelf!

De zwaluwen scheren over en langs de auto naar hun nesten aan de schoolgevel. Iets verderop roept de wielewaal.

Kom maar op met die wodka!