Woensdag 22 juni 2022

Nog even over die paarden: aan de overkant van waar wij staan, lopen dus een stuk of 4 losse paarden. Daarmee bedoel ik dat er geen weide met omheining is. De ietwat manke zwarte hengst laat af en toe een strijdhinnik horen en daar blijft het bij. Op een gegeven moment komt over de weg een grijs paard aangedraafd dat zich bij de anderen voegt, maar daar niet welkom is. Het is een hengst, nogal agressief en van tijd tot tijd wordt er behoorlijk gevochten tussen de zwarte en de grijze, waarbij de laatste met twee achterpoten (ja..benen) tegelijk klappen uitdeelt aan de eerste. Gezelligheid. In de loop van de avond komen er twee mannen op brommers aan, die drie paarden uit het land halen, waaronder de grijze hengst. Mooi, daar zijn we van af. Niet dus, ze nemen twee paarden mee en tot onze verbazing binden ze de grijze vast aan een paal op het parkeerterrein, niet zo ver bij ons vandaan. Dat had wat voeten in de aarde want het dier is heel onrustig en schichtig, ze moeten het uiterst voorzichtig aanpakken. Alleen achtergelaten laat het paard af en toe een luide hinnikschreeuw horen, die ons ongetwijfeld uit de slaap gaat houden en die mogelijk voor de zwarte manke is bedoeld, die nog rondloopt met zijn witte vriendin. Maar misschien slapen paarden ‘s nachts. 

Voor ‘paardenmeisje’ Gerda is dit heerlijk om te volgen. Als meisje al reed ze op haar fiets met een stel paarden aan een touw om ze van de manege naar het land te brengen. En als circusdirecteur Toni Boltini één van zijn paarden aan de manege wilde verkopen, was het Gerda die, alvorens de koop werd gesloten, door de manegebaas werd gevraagd om op het paard te rijden en daarna haar mening te geven over het al dan niet geschikt zijn van het dier als manegepaard. Volgens mij was ze het liefst op die grijze hengst gesprongen om hem even te laten voelen wie de baas is. 

De grijze werd trouwens rond middernacht nog weggehaald, dus last hadden we er verder niet van. 

Voorts hebben we gisteren mevrouw Vooren gemaild, waarbij we onze overtocht naar Ancona hebben geboekt, om te vragen of er een kans is dat we onze boeking naar voren kunnen halen, bijvoorbeeld vandaag of morgen overvaren i.p.v. vrijdag. De kans is erg klein; donderdag wordt er niet overgevaren en vandaag zouden we kunnen proberen. Dan moeten we naar de haven en vragen of er toevallig een annulering is of daar eventueel op wachten. Dat gaan we niet doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En…we hebben er weer één! Een vogel van de dag. Wat met het blote oog een KaaBeeVeetje (Klein Bruin Vogeltje) lijkt, dat naast de bus zit, blijkt door het oog van de verrekijker een prachtige geelgors te zijn! In da pocket. 

En het wordt nog gekker: Gerda loopt een eindje het land in over het boerenwegje en komt slap  van de hitte terug met een echtpaar grauwe klauwier! Hoe leuk is dat. 

Intussen is er iemand bij het manke paard gekomen, die er een beetje mee heen en weer loopt en na observatie denkt Ger nu dat het ‘mank’ loopt omdat er een touw om één van zijn poten (juist: benen) zit, dat hem verhindert te ver weg te lopen. 

Dan nog het waterkraantje: al vanaf half 7 stoppen er auto’s bij, terwijl er hier ook nog een ander kraantje is en het in Griekenland sowieso stikt van de kraantjes. Gerda denkt dat het misschien heilig water is. En ja…als er ijsheiligen zijn, waarom dan geen waterheilige? 

Dit alles om aan te geven hoe druk wij het hebben, terwijl we gewoon op een kale parkeerplaats staan langs een doorgaande weg, waar niks te beleven valt. Of het moet een auto zijn met twee mensen erin, die zeker honderd rondjes op het terrein heeft gedraaid. We houden het op de één  die de ander autorijles geeft. 

Wij gaan over de ‘nationale’ naar Ioánnina. De snelweg is een stuk populairder, want we rijden kilometers zonder ook maar één andere auto te zien. Heerlijk is dat. Ik kan (bijna) alle binnenbochten nemen, midden op de weg rijden ingeval van beschadigingen, gleuven etc. en af en toe een ‘Verstappentje’ doen: vier slingers na elkaar in één rechte lijn nemen. Leuk vind ik dat. 

Om de té warme tijd te doden, hebben we bedacht om naar de Peramagrotten te gaan en daarna te relaxen en overnachten aan het meer bij de roeivereniging. 

In onze herinnering liggen de grotten op een makkelijk te bereiken plek, maar dat blijkt een vergissing. We worden de plaats Perama ingenavigeerd ongeveer tot in het centrum, waar blijkt dat de ingang van het complex gewoon een paar trappen zijn in een vrij smalle straat. Parkeergelegenheid voor bezoekers doen ze niet aan, dat wil dus zeggen: gewoon een plekje zoeken in een of andere straat net als iedereen. We rijden mopperend nog wat straten door, waar alles staat volgeparkeerd. Wegwezen hier en lekker lunchen in de schaduw van een boom. Het idee om te lopen naar de grotten verwerpen we ook; te warm. Bovendien leest Ger dat je een 45 minuten durende rondleiding door een gids krijgt en daar houden wij niet zo van, veel te veel informatie. Morgen zien we wel weer, een taxi nemen kan natuurlijk ook. 

Het enige wat we nu willen is schaduw, rust en wind graag! De eerste twee dingen zijn er en voor sommige zaken moet je zelf zorgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan niet naast de karpervissers staan, die net een giga karper uit het water halen, want, wat ik niet wist, die gaan ‘s nachts gewoon door, zegt Ger. Dat beamen de mannen, waarmee ze het liefst een uurtje over vissen zou praten. Want, behalve paarden, heeft ze ook vissen als liefhebberij en dan bedoel ik het werkwoord: niet alleen om op te eten. De mannen hebben samen wel zo’n tien hengels in het water liggen, die ze niet eens in de gaten hoeven te houden, want als er een vis aanhangt, gaat er een soort zoemer. 

Het menu van de dag wordt waarschijnlijk: een mix van kidneybonen, mais, ui, gepelde tomaten uit blik, knoflook, bleekselderij…nog een of ander kruid erdoor misschien. En we hebben nog een pakje gerookte zalm. Zoiets.

Waarschijnlijk gaan we beneden slapen omdat hier vorige keer harde muziek te horen was ‘s nachts, alleen met deze hitte….

Verder zagen we vandaag dat de navigatie gisteren weer een fout heeft gemaakt toen we naar Chrisovitsa wilden om daar te overnachten en op het smalle pad bij de elektriciteitscentrale terechtkwamen. Nu zagen we dat het richtingbord met de naam van dit dorp erop zeker wel vier kilometer verder staat dan de plek waar wij gisteren rechtsaf moesten slaan. 

Wat de avond ons nog zal brengen, we wachten het af.