Donderdag 22 september 2016

Er komt een hond langs. Alleen. In het voorbijgaan draait hij terloops zijn kop naar ons toe en vervolgt zijn weg.
Net als ik naar ons natuurtoilet wil gaan, komt een man me tegemoet lopen met een levensgrote snoeischaar over zijn schouder, een onduidelijke bos lint in zijn hand en een hond. Niet de hond die we eerder zagen. Precies ter hoogte van onze bus klimt hij een eindje de heuvel op en gaat aan het werk. De hond zit in de berm en kijkt toe. Wat valt daar in godsnaam voor werk te doen? Nou, voor de oplettende kijker zijn er dunne ijzeren stangen te zien, die als paaltjes in de grond staan en verbonden zijn met dun wit lint. Dat wil zeggen, er is nog een reeks paaltjes waaraan het lint ontbreekt en deze man gaat daar verandering in brengen.
Het ziet er uit als een afzetting, maar wie of wat zou zich door zo’n lintje laten tegenhouden? Alles wat leeft, kan er of onderdoor of overheen. En als het echt moet ook nog dwars doorheen, zou je denken.
Als de man een eindje is opgeschoven met zijn werk en ik mijn natuurtoiletpoging wil hervatten, komen er twee nieuwe mannen aanlopen, met hond. Ze blijven midden op de weg staan (er is toch geen verkeer) en evalueren met de afzetter het nieuws van de afgelopen week….minstens.
Ook dit gaat voorbij.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Ik zie toch niet zoveel vogels”, zegt Ger, nadat ze wat in de omgeving van de bus heeft rondgekeken.
“Ja, wat wil je”, zeg ik, “we staan nog in de schaduw. En je weet wat het oude Huescaanse spreekwoord zegt: zon in het bos, vogels los”.
Ze gaat er even met de verrekijker op uit en komt terug met heerlijk zoete bramen. Nog niet met een vogel van de dag.

Tot Aisa hebben we een kapot, smal wegje. Passeren gaat met moeite, er is geen vangrail en voor Gerda met haar hoogtevrees is het afzien.
Bij binnenkomst in Jaca zien we alleen nieuwbouw. Het centrum is oud en goed onderhouden. Veel horeca, terrasjes en winkels. Het maakt een welvarende indruk, ongetwijfeld mede dank zij het toerisme. In één van die winkels verkopen ze Pimientos de Padron. Heerlijk, de borrelhap is binnen!
Ik wilde graag naar Jaca omdat iemand lang geleden op een verjaardagsfeestje zei: “Als je ooit naar de Spaanse Pyreneeën gaat, moet je absoluut naar Jaca”. Wat hij er verder over vertelde, weet ik niet meer. In elk geval maakt de kathedraal San Pedro ons bezoek meer dan de moeite waard. Volgens de informatie één van de meest belangrijke voorbeelden van de romaanse kerkbouw in Europa. Ik heb geen idee wat de concurrentie doet, maar we zijn het er mee eens. Het is moeilijk vind ik omdat soort indrukken in woorden te vatten, maar dit interieur heeft voor mij te maken met ingehouden schoonheid. In tegenstelling tot kerken waar de schoonheid protserig is en daarom bijna geen schoonheid meer is. Volgen jullie het nog een beetje?
Het enige minpuntje is het weinige licht. Want….het euro-kastje is stuk! Er staat een papier op met ‘no functionar’. En het zal toch niet bestaan dat je gratis de lampen aan doet voor de mensen die je kerk willen bewonderen.
Verder heeft Jaca een goed bewaard en gerestaureerd vestingwerk. We hebben bij de kassa even een blik geworpen op de binnenruimte er van en besloten dat we dit niet hoeven te bezoeken. We zijn niet zo van oude geweren, kanonnen, maliënkolders en dat soort ongein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Half 5 gaat de VVV open, om 5 uur de slager en eveneens tot 5 uur staan we betaald geparkeerd. Na de VVV, waar we voor één van de twee beschikbare campings hebben gekozen, ga ik naar de slager en Ger naar de auto. Als ik terugkom met de boodschappen, ontvangt Gerda me met de woorden:
“Joh Riet, de auto heeft veel te lang in de zon gestaan en de huishoudaccu’s zijn helemaal leeggelopen!”
Eh ho….dit moet ik even verwerken. Wat een raar verhaal. Ik geloof er niks van dat zoiets door de zon komt. Dan zou je met je camper nooit naar warme landen kunnen. Evenmin kan ik me voorstellen dat die beide accu’s in één klap leeg zijn gelopen.
Wel een puntje voor op de Amersfoortlijst.
Zodra we rijden, staat op het display dat de accu’s 30% gevuld zijn. Dat steunt me in de gedachte dat het misschien zo’n vaart niet zal lopen.

Camping Ain is kleinschalig, eenvoudig en er staan een stuk of 5 bescheiden campers. We moeten wat kleren wassen en gaan even lekker douchen. En ja, er is WiFi.

We willen uitzicht en stroom. Die combi bestaat niet. De campingbaas is echter zo klantvriendelijk dat hij zijn haspel tevoorschijn haalt en we met stroom vanaf zijn stacaravan een plek met uitzicht op de bergen krijgen.
Intussen staan de accu’s weer op 0%. Je zou bijna denken dat het display van slag is.
Goed, we staan aan de stroomkabel en morgen zullen we ons er verder in verdiepen. Misschien dan toch even Amersfoort bellen.

Wat het kleren wassen betreft: er is een wasmachine! Voor 3 Euri proppen we alles er in.

Door alle commotie, heb ik niks genoteerd qua menu en vogels…..

Als we eindelijk op bed liggen, kijkt Ger door het dakraampje en zegt:
“Shit, ik zie jouw BH niet aan de waslijn hangen, hoe kan dat nou?”
Ze maakt al aanstalten om naar de machine te gaan en de trommel na te kijken.
“Geen sprake van”, zeg ik, “die is vast ergens gevallen. Morgen zien we wel”.