Woensdag 22 mei 2024

Gisteravond: eerst was het leuk en er heerste een goeie sfeer. We werden met rust gelaten en ook de spelende kinderen leken niet echt in ons geïnteresseerd, heerlijk! Toen het donker was geworden, veranderde dat. De jongens kwamen, ‘hallo hallo’ roepend, steeds dichter naar de auto toe. Aan ons de keuze, negeren en gordijnen dicht of hen even aandacht geven. We dachten dat negeren en de boel afsluiten tot meer ellende kon leiden, dus communiceerden we even met elkaar bij de open schuifdeur. Het begon leuk, we wisselden namen uit en met behulp van een vertaalapp vroegen ze o.a. waar we naar toe gaan. Na een tijdje vonden we het mooi geweest, zeker toen ze gingen vragen om ‘money’ en we zeiden dat we gingen slapen. 

Onze actie had geen succes: buiten bleven ze mijn naam roepen, die is makkelijk te onthouden:  ‘Maria, Maria…Maria!’ Het leek de West Side Story wel. Weer wat later begonnen ze op de auto te slaan. Toen dat voor de tweede keer gebeurde, was ik het wel zó zat! Ik drukte de claxon van de auto in, net zo lang als nodig was om volwassenen naar buiten te krijgen. De meeste kinderen vluchtten direct van de auto vandaan. 

Er waren inderdaad buren naar buiten gekomen en Gerda ging er een paar keer naar toe om duidelijk te maken wat er aan de hand was. Dat viel niet mee in het Turks, maar die mensen hadden natuurlijk best door wat er speelde en hebben nog geruime tijd op straat staan praten met de lieverdjes. Het viel ons een beetje tegen dat de kippenman zich niet liet zien. Ik nam me voor om, als er weer iets zou gebeuren, 112 te bellen. We zijn het spuugzat. Om kwart over tien beleefden we de eerste rustige minuten en vanaf half 11 was het stil.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zes uur op. Het gekraai van de haan wordt goed gesmoord, doordat de eigenaar hem en de kippen ‘s nachts opsluit in dat vunzige hok. Zouden ze voor de imam ook niet zoiets kunnen verzinnen? 

Jullie begrijpen ongetwijfeld, dat we niet hier gaan ontbijten en de auto rijklaar maken, dat doen we wel ergens onderweg als we weer VRIJ zijn! Half acht rijden we weg naar Tomarza. Geen enkele wolk, ook niet om de bergen van gisteren heen. Wel het mooie beeld van wazige zachte bergvormen in de verte. 

Van Tomarza naar Pinarbasi, we lijken alleen op de wereld, zo weinig verkeer, en genieten erg van dit glooiende landschap. Geen bomen en struiken, wel de verschillende kleuren groen van de gewassen, het aparte bruin van de geploegde aarde en vele andere tinten, waarvoor ik om de paar minuten zou moeten stoppen om ze te kunnen fotograferen. Kan dus niet. De witte wolken, die intussen in het blauw zijn verschenen, maken met hun wisselende schaduwen op de heuvels het landschap nog interessanter. 

Bij een tankstation wordt Gerda zo onbeschoft toegeschreeuwd door een medewerker, geheel onnodig trouwens, dat ze weer gas geeft tot aan de volgende pomp. Daar lunchen we ook en zien van dichtbij een roofvogel prachtige duikvluchten maken. We kunnen niet goed genoeg zien welke soort het is, maar de klank leek op die van een buizerd, volgens Gerda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ons einddoel is Elbistan. Ons uitzicht verandert af en toe wat, maar blijft mooi met rechts sneeuwbergen (Soganhdag?). Park4Night heeft maar één mogelijkheid in de aanbieding: bij een park. We weten dat het daar meestal vol zit met consumerende en picknickende mensen, dat klopt. Groot park, bijna geen parkeerplaatsen meer. Een klein café, zonder alcohol denken we. Ik voel de angst om de aandacht die we gaan trekken al weer bezit van me nemen. In een hoek staat een soort huisje en Gerda gaat vragen of we op hun terrein mogen staan. Dat kan niet, het blijkt iets te zijn dat met het sluiten van huwelijken te maken heeft. De man is heel aardig, zet stoelen voor ons buiten en zegt dat hij gaat nadenken over hoe ons te helpen. Of we thee willen. Gerda heeft al ja gezegd, voor ik haar kan wijzen op de mogelijke consequenties daarvan: meer en langer contact, misschien familie erbij? Vlug gaat ze de thee afzeggen en we vertrekken. 

In de rondte rijden, zoeken, zoeken en uiteindelijk praten bij het café. Een van de mannen daar, met hele mooie blauwe ogen vindt Gerda, zegt dat het veilig is. Hij is open tot 1 uur vannacht en daarna rijdt de politie regelmatig rondjes. Er komt zelfs een politieman in burger, die op het terras zit, met zijn identiteitsbewijs naar Gerda toe en verzekert ons ook dat we hier vannacht kunnen blijven. We parkeren bij het café en een houten ‘huisje’ van de man die het park schoon moet houden…láten houden mag ik hopen. Het dak laten we voorlopig dicht; dat trekt altijd zoveel aandacht, nog meer dan wij!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Weer wat later komt de cafébaas met een paar andere mensen, waaronder een jonge vrouw, Zahide, die Duits en Engels spreekt. Ook deze mensen verzekeren ons dat we veilig genoeg zijn. Nóg weer later komt Zahide met haar moeder (vanuit Duitsland hier met vakantie) aan de deur, want ze hebben bedacht, dat we in een dorp verderop bij de schoonouders van de moeder kunnen staan. Wijs geworden, slaan we het aanbod af, dan maar liever hier. Ze hebben wel een goed alternatief: we krijgen het telefoonnummer van Zahide en als er iets vervelends gebeurt vannacht, moeten we direct bellen, dan neemt zij actie. Dat geeft een fijn gevoel. 

Menu van de dag: rest roerbakgroenten van gisteren. Misschien gaat daar tomaat bij, pasta en/of omelet… Gerookte zalm hebben we ook nog. Komt goed, we hebben het er nog niet over gehad. 

Vogel van de dag: slaan we een keer over, de gebeurtenissen vliegen ons zo nu en dan al genoeg aan!