Woensdag 26 oktober 2016

Goddank het is bewolkt. Hoeven we niet bij bijna 30 graden Celcius door Pompeï te lopen. Met water en rugzak lijkt ons dat geen pretje. Het ging de inwoners vroeger ook niet zo goed af, dat lopen in de hitte. Bovendien komt er ook wat geklim bij denken we, omdat het op een heuvel ligt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Als je het goed wil doen, reken er dan op dat je een uur of 5 bezig bent, zo lezen we.

Voor 2x €13,- is onze dag gevuld. Nu hebben we ook gelezen dat er veel ‘gewone’ straten zijn, waar alles op elkaar lijkt, dus in eerste instantie gaan we voor een stel highlights. Dat zijn o.a. het amfitheater, casa del Fauno, santuario di Apollo en nog zo wat.
Het amfitheater valt tegen. Laat ik daarbij beginnen met te zeggen dat wij waarschijnlijk aardig verwend zijn wat betreft archeologische sites. Ik zeg dit allerminst om op te scheppen, maar opdat jullie mijn beoordeling in de juiste context kunnen plaatsen. Daarbij komt nog dat ik met lekenogen kijk; dus waar ik denk ‘hmm’ springt een deskundige misschien een gat in de lucht.

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder zijn hele straten in de lengte afgezet met hekwerk. Dat is vreselijk ontsierend en ons wordt niet duidelijk wat de diepere zin er van is. Veel panden of gedeeltes ervan, zijn op zich ook weer afgesloten met touwen en/of hekjes.

Van de highlights hadden we echt verwachtingen. Eigenlijk valt het elke keer wat tegen; er zijn weinig mooie details overgebleven. En wat is gerestaureerd ziet er naar ons idee vaak te nep uit. Ja, de dames zijn kritisch! Het meest spreken ons de grotere ruimtes aan, zoals het forum, met daarlangs de overblijfselen van tempels etc. en op het plein resten van zuilen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Moeilijk om er een mening over te hebben. Natuurlijk is het indrukwekkend, alleen al door wat hier is gebeurd en dat wij er lopen.
Het Palestro Grande ben ik uitgevlucht. Wat ik er zag, waren wat fragmenten van muren met reliëfs, en een stel identieke beelden, waarschijnlijk nep, van een godin. Het irritante vond ik, dat ze het overal pikkedonker hebben gemaakt, alleen wat er is uitgestald, wordt verlicht. De verschillende ruimtes zijn met elkaar verbonden door gangen waar je op de tast doorheen moet, ik overdrijf niet. Na een poosje had ik er zo genoeg van dat ik tegen Ger zeg:
“Ga jij gerust verder, maar ik kap er mee. Ik voel me net zo’n kind op de kermis in een spookhuis”.
Toen we terugliepen, merkte ik dat veel mensen in de eerste donkere gang al omdraaiden.
Wat we er hebben gezien, haalt het trouwens niet bij wat je in onze musea van oudheden vindt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorts is er door een gedeelte van de site heen een tijdelijke expositie van Igor Mitoraj ingericht. De sfeer, die zijn sculpturen met zich meebrengen, past wel in het geheel, hoe je ook over zijn werk mag denken.

Door het kijken op internet i.v.m. Pompeï, stuitten we op een andere bezienswaardigheid: Herculaneum, nu Ercolano geheten. Hadden we nooit van gehoord, erg? Het stadje is in dezelfde tijd als Pompeï getroffen door de uitbarsting, maar omdat het bedolven is geweest onder 19 meter lava zijn de verdiepingen van de huizen (beter) bewaard gebleven, alsmede meer muurschilderingen, houten onderdelen van de huizen en zelfs nog wat meubilair. Vraag me niet hoe het kan. Er stond zoiets als ‘omdat lava zo langzaam stroomt’…
In elk geval zat er een ondertoon in de beschrijving van ‘eigenlijk is Ercolano mooier of interessanter dan…’
Tja, het is dichtbij en we besluiten dat we het niet links laten liggen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al met al hebben we zo’n vier uur rondgeslenterd en daar zijn we nogal moe van. Daarom drinken we op een terras onze duurste verse jus tot nu toe: €6,- per stuk! Dan moet je maar niet op het commerciële pleintje bij de ingang van zo’n bezienswaardigheid gaan zitten.

Net als de eerste druppels vallen, zijn we ’thuis’. De was kan blijven hangen want het wordt snel weer droog.

Menu van de dag: Worst. Penne met ui, knoflook, ansjovis en citroen. Parmezaanse kaas. Gegrilde courgette.