Zondag 26 mei 2019

Wat een wind. Hoeveel regen is moeilijk in te schatten omdat elke windvlaag veel water van de bomen op de bus loslaat, wat dus niet per se regen hoeft te zijn. Ook laten ze andere dingen los, die bij de bloei of de vruchtjes horen, geen idee. In elk geval zit de hele auto plus de tent beplakt met die bruine dingen. Ik heb het al dikwijls gezegd: nature sucks.

Behoefte om snel op pad te gaan, hebben we niet. De groene tunnel waar we in staan is mooi, het uitzicht ook en bovendien beschermt de begroeiing ons nog wat tegen de wind. Natuurtoilet, buiten tandenpoetsen en wassen zijn geen pretjes. Brrr…koud koud koud! 11°C gevoelstemperatuur 4. Puttertjes in de plas, vogel van de dag. Een jong konijn. 

Om een uur of half twee vertrekken we naar Ardrossan. Daar willen we alvast even bij de ferryhaven kijken hoe het zit met het vaarschema van de boten naar Arran. Uit doorgaans betrouwbare bron vernamen wij dat het een mooi eiland is. 

Tijdens de afdaling vanuit de plaats zelf naar de haven heb je een prachtig uitzicht over het water tussen het vasteland en het eiland. Ineens krijg ik zin in whisky en daarom moet ik weer denken aan die oen van O2. Hij gaf ons de naam van een Schotse whisky die gestookt werd door een vrouw. Hij heeft voor dat merk gewerkt en voor ons een stel namen opgeschreven, waarvan ik niet weet welke van de drank is, van de stokerij of van die mevrouw. Driekes kan ons vast helpen! Ik lees o.a. Glen Moray, Elfin, Knochando en Cardhu distillery. 

Voor informatie m.b.t. de overtocht moet je gewoon langs het ticket office, waar een pronte mevrouw uitlegt dat de boot om 3 uur vertrekt, ware het niet dat hij een uurtje vertraagd is. Hebben we gereserveerd? Nee. Geen probleem daar hebben ze speciale opstelstroken voor. Ze schat in dat we nog meekunnen met de eerstkomende boot, maar als dat niet lukt, gaat er nog één om 18:00u en om 20:00u. Dat vinden we te laat. Ook geen probleem dan mogen we gewoon de rij uit en morgen terugkomen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hoeven niet lang na te denken: we zijn hier nu toch, we willen in elk geval naar Arran, dus waarom nog een nacht gewacht? We sluiten aan in de rij met gelukszoekers en gaan als 4 na laatste de boot op!

Ondanks de harde wind is de zee niet echt ruig. We varen het eiland tegemoet met indrukwekkende vergezichten: spetterende zonnevlekken op het water onder laaghangende donkergrijsblauwe buienwolken, waar bundels licht langs strijken. Mooi, maar vanochtend dacht ik even met verlangen aan Portugal. 

Op het eiland slaan we linksaf omdat de bergen daar wat vriendelijker ogen en we misschien makkelijker een slaapplaats kunnen vinden. Dat lukt wonderwel. In Lamlash nemen we een wegje langs het water, waarvan ik denk dat het ergens doodloopt. Ik heb gelijk! Alleen op de kleine parkeerplaats zonder bord ‘No overnight parking’ staat al een camper, gelukkig niet zo’n glossy ding, maar al een beetje oud; eentje waar je wel vertrouwen in kan hebben. 

We gaan er zo ver mogelijk vandaan staan (indachtig het Carnote-effect), tien meter van zee met  uitzicht op het Holy Isle, dat we bijna kunnen aanraken. 

Jammer dat er na een tijdje nog een camper aankomt, die, het kan niet anders, te dicht bij ons parkeert. Deze mensen hebben het gelukkig begrepen: ze doen het gordijn van het zijraam dicht tegen de inkijk over en weer. Ook deze VW-camper is wat ouder en volgens Gerda zijn de bewoners doorgewinterde reizigers. Voorts is het zo koud dat iedereen binnen blijft.

Gerda krijgt het voor mekaar om tijdens het roken buiten nog een gezellige chat met een Engelse vrouw te hebben, die eindigt in een selfie. Het kan erger.