Maandag 28 mei 2018
Onweer en regen. Konden allebei veel heftiger. Met name de regen is zacht en vannacht was het grotendeels droog. Toch blijft het vanochtend doorregenen en ik ben wat ongerust dat het onverharde pad waarover we terug naar de weg moeten, wel eens erg glibberig en zacht zou kunnen worden.
We besluiten om na het aankleden, het dak omlaag te doen en weg van deze plaats te rijden naar de grindweg even verderop. Goed dat we dat gedaan hebben want de regen wordt eerder meer dan minder. Gisteren was het 34 graden Celsius, vandaag 14.
Aan de overkant van de rivier, die soms smal is, zien we in Afghanistan mensen in tenten wonen. Veel lemen huizen, smalle onverharde wegjes tegen de berg aangeplakt. Als het stil is, hoor je de brommers rijden. Gek idee, dat daar vrij dichtbij Kunduz ligt.
Eén keer staat er een bord met een pijl naar rechts en ‘Afghanistan’ er op. Inderdaad, een eindje verderop hoef je de brug maar over te gaan en je bent er…zo lijkt het.
Beter om het niet te proberen. We hoorden een verhaal dat een reiziger beschoten was vanuit Afghanistan omdat hij zijn tentje direct aan de oever van de grensrivier had opgezet. Stelletje mesjogge hazen!
Op onze route van vandaag liggen veel bergverschuivingen, die nog maar gedeeltelijk zijn opgeruimd en af en toe komen er kleine rotsblokken de weg op rollen, gelukkig net vóór de auto! Van die vangnetten als in Frankrijk en zo hebben ze hier niet. De borden met Rolling Stones moet je heel serieus nemen.
Ineens is er een stuk weg weg, van zo’n 50 meter! We kijken onverwacht tegen een verkreukeld rechtopstaand stuk asfalt aan en natuurlijk wordt daar niet voor gewaarschuwd. Net op tijd zien we de ‘omleiding’ omdat een vrachtwagen een eindje verderop tergend langzaam uit een kuil kruipt. De ruimte tussen de voormalige weg en de bergwand hebben ze wat uitgediept en daar kan het verkeer net tussendoor.
Die hebben we net gehad als een auto ons luid flashend tegemoetkomt. Wat zal het zijn: politiecontrole…maar daar was het flashen iets te heftig voor naar ons gevoel. Aha, we zien het al, de weg is versperd. Vanaf beide kanten een rij auto’s en er tussenin een hoop stenen op de weg, waaroverheen water kolkt.
Tja, de conclusie is gauw getrokken, dat wordt wachten op de shovel. Achter ons stoppen de Denen, waar we vannacht samen mee in het land stonden.
Twee en een half uur later is het als we de doorsteek kunnen maken, die ondanks de opruimwerkzaamheden heftig genoeg is.
Bij het zoeken naar een rustplek rijden we een mogelijk geschikte plaats voorbij; ik reageer te laat. Dat komt omdat ik wat onzeker blijf over zomaar ergens langs de weg staan. Gerda doet dat makkelijker dan ik. Goed, we vinden altijd wel wat anders. Deze keer lukt het slecht, het is sowieso lastig omdat er nagenoeg geen berijdbare zijwegen zijn of je moet in een dorp een straatje inslaan, wat ik niemand aanraad.
Het wordt zes uur, we willen niet in het donker terechtkomen, dus stoppen we toch langs de weg op een uitsparing in een dorp. De aanwezige bewoners vinden het goed. De gebruikelijke routine, dak omhoog etc. En dan, bij het om de bus heendraaien, zie ik het ineens: een lekke rechter voorband!
Dat is kostje voor de aanwezige mannen. Terwijl Gerda en ik met ons pompje de band oppompen om te zien of hij daarna weer leegloopt, komt één van de mannen meekijken en -luisteren. Hij houdt zijn oor bij de band en zegt dat er lucht uit loopt. Nu horen wij het ook. Hij kijkt nog even verder en wijst ons dan op een grote schroefkop die op de band zit. Shit! Intussen zijn ze zeker met z’n tienen het geval aan het bespreken. Uit hun gebaren begrijpen we dat er een prop in de band moet en één begint er te bellen. Maar…je zal geen Gerda Holtkamp heten; die heeft een reparatieset proppen bij zich en gebaart tegen de man dat bellen niet nodig is.
Ze zijn niet meer te houden. De reparatieset en de nodige gereedschappen worden Gerda bijna uit handen gerukt en binnen 10 minuten zit er een prop in het schroefgat. Wat een actie, we zijn ontzettend blij en dankbaar en gaan over tot de uitreiking van de Klomp Awards. Daar zijn ze voor het eerst even stil van en erg mee verguld, dat kunnen we wel zien.
Uitgeput van de dag en alle stress, gaan we beneden slapen omdat de vrachtwagens vlak langs de auto denderen. Bovendien is er weer een vogel (van de nacht), die boven ons in de boom om de paar seconden een doordringende ‘tuut’ produceert.
Voor we naar bed gaan, komt er nog een man in het donker aan de deur om twee broden te brengen.