Vrijdag 12 november 2021

Nog even terugkomen op de kathedraal van gisteren in Cádiz; ik zag op internet dat die op de Werelderfgoedlijst staat. Dat jullie dus niet denken dat we in een of ander onbetekenend kerkje waren! 😉 En nee, we hebben niet de toren beklommen, want dat doen we alleen als we er geld voor krijgen in plaats van ervoor te moeten betalen. 

Het is mistig in El Puerto de Santa María als we opstaan. Zo fijn dat er veel dingen naar mij worden genoemd. In Amsterdam heb je bijvoorbeeld de Rieteilanden en het Rietlandpark, waar dan de rietgors weer broedt. Mijn volledige naam echter is Maria dus je kan je voorstellen dat ik in dit katholieke land volledig aan mijn trekken kom; de ene maagd, na de andere heilige kruist hier je pad. Maar goed, over die kwalificaties wil ik het inhoudelijk niet hebben….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De eerste koffie is op, de mist trekt op en de lol die we aan deze plek hebben beleefd, raakt ook op. Toch een beetje te weinig privacy, behalve wij staan er nog 2 campers, net iets te dichtbij en verder valt er niet zoveel te beleven. Voorts staat er naast ons een heel scheve boom…gevaarlijk scheef en bovendien hebben ze alle zijtakken die aan de tegenwichtkant zitten erafgezaagd…stom! Vanuit één van de campers zit er iemand steeds naar ons te kijken, er loopt een hond los, maar gelukkig komen er twee troostpoezen langs, die dan weer tegengehouden moeten worden omdat ze zó hup! de auto in willen springen! 

Naar Chipiona en de Carrefour. Beetje puzzel om de entree van de parkeerplaats te vinden, maar de karretjes rijden gelukkig ook buiten! Zo fijn om dan alles weer op z’n vaste plek in de auto te bergen en vooral van het pak nieuwe keukenrollen kan ik zó blij worden. Keukenrol is voor ons  althans essentieel! 

Onderweg nemen we zomaar een afslag voor de tweede koffie. De weg leidt naar Playa de la Ballena, klinkt niet verkeerd. En dat is het ook niet; mooi strand, zoals overal hier. Alleen moet je er wel eerst een treurige urbanisatie voor doorkachelen, zo te zien helemaal (op)gericht op de golfsport. Een stuk of drie mensen staan wat surrealistisch op de grote, onwerkelijk groene golvende baan, bij hun golfkar te kijken waar dat balletje nou is gebleven. Zou het strand daarom Ballena heten? 

Op de kaart zie ik bij Chipiona het Punta del Perro liggen, daar moeten we dus niet naar toe! Wèl naar een indrukwekkend mooie toren die we vanaf de weg toevallig tussen de bebouwing zien staan. Het kost wat moeite om er te komen, maar dan heb je ook wat! Santuario nuestra Señora Regla, zo heet de kerk en hij staat ook nog eens bijna op het strand! Een mooiere lunchplek kan je je niet wensen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het volgende (eind)doel ligt niet zoveel verder; Sanlúcar de Barrameda. De stad zelf hoeven we niet in, we willen terug naar een plek langs de monding van de Guadalquivir, waar een veerpont overvaart naar Parque Nacional de Doñana, kortweg de Cota Doñana. Bovendien is daar een bescheiden ‘boulevard’ met restaurantjes, waar je gekookte gamba’s moet eten en daarbij een glas Manzanilla drinken, de kurkdroge sherry, die ze hier als witte wijn beschouwen.

Het is er op een kleinschalige manier druk en moeilijk om een parkeerplek te vinden. We moeten samen met nog een stel Spaanse auto’s lang wachten op een groepje mannen dat de doorgang op de parkeerplaats verspert door hun bagage ruim achter de auto op straat te zetten en alleen met zichzelf bezig is. Gerda denkt dat het landgenoten zijn en als we eindelijk verder kunnen, spreekt ze hen door het portierraam in het Nederlands aan. En jawel, ze heeft gelijk. 

We lopen even tot het eind van de boulevard om te kijken of daar vannacht misschien plaats is voor een VW-busje. Plaats wel, maar het is de plek waar boten van en naar de rivier worden gesleept en we mogen er niet staan. Tijd om gamba’s te eten hebben we ook niet meer; straks wordt het donker dus vlug verder zoeken naar een slaapplaats.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Park4night helpt niet echt deze keer. Er is één plek niet te ver weg, maar het is een vies, donker achteraf zijstraatje, doodlopend, geen zon en een beetje unheimisch. Er dichtbij is een fijne zonnige parkeerplaats, dicht bij het strand met kleine onopvallende verbodsborden, maar toch. We vragen aan de vrouw van de ijskiosk of zij denkt dat we hier vannacht kunnen staan. Ze zegt dat de politie wel degelijk controleert en het woord ‘camping’ valt. 

We zien geen andere mogelijkheid, tenzij we nog 12 kilometer verderop gaan kijken, maar dan wordt het te laat. Het is geen camping waar ze het over had maar een ‘camperparkeerplaats’. Wat is het verschil? Ik word het af en toe wel flink zat, dat het zo moeilijk is aan de kust om wat te vinden. Goed, we gaan ervoor. Een soort weiland met campers dus. Blij word je er niet van, wel rustiger. We hoeven niet in de rij en mogen gewoon ergens ‘vrij’ staan. Eerst staan we op een plaats, die aan de hondenuitlaatroute van de camperaars ligt. We verhuizen en staan dan vrij dichtbij een muur, waarachter de hond van de buren zich om de tien minuten een tijdje helemaal laat gaan. Zo zijn we toch nog terechtgekomen op een Punta del Perro! Het goede nieuws is dat de honden op de ‘camping’ tot nu toe hun bek dicht houden.