Dinsdag 7 maart

En de stop van de gootsteen is ook kapot, zodat je niet eens even een lekker sopje kon maken. Maar daar heb ik nu wat op gevonden; een stuk plastic over het gat en daar de stop op vast drukken.

De overbuurman van café L’ Envers heeft het zwaar vanochtend. Het worden twee rondjes met het machien; de minstens halve meter sneeuw laat zich niet in één keer wegblazen. Ik denk dat het de hele nacht heeft doorgesneeuwd. Verder is zijn optimisme wat getemperd, hij zet slechts half zoveel tafeltjes neer als gisteren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we naar bed gingen gisteravond, stond de wind pal op ons raam en de sneeuw hoopte zich op tegen het glas. Vanochtend sneeuwt het nog. Omdat de wind is gaan liggen dwarrelen de vlokken echter een stuk verdraagzamer naar beneden.
En als Ger om 10 uur roept dat ze blauw ziet (de lucht dan) staan we in no time in het skihok. Eerst een verkenningsrondje om en boven het dorp, zodat we kunnen zien waar de wolken het minst laag hangen: richting Zwitserland. Laat dat nou ook de kant op zijn van ons favoriete tentje L’Abricotine.
“Doen we daar toch een warme chocolademelk?”, stel ik voor.
Voor we in het korte liftje neerknallen, dat bij de Abricotine stopt, vraag ik aan de liftman:
“Est-ce-que l’information sur le tableau est actuel”?
Op een schoolbord bij zijn hokje staat namelijk vermeld dat de lift naar Zwitserland, de Mossette, is gesloten wegens harde wind. Terwijl ik meen dat ik die lift zonet van een afstand in bedrijf zag.
“Oui”, blaft hij met een chagrijnige kop en laat direct en te vroeg, ons liftbankje los. Het is daarom dat ik eerder het woord ‘neerknallen’ gebruikte.

 

 

 

 

 

 

 

 

In de Portes du Soleil zijn nog enkele vooroorlogse liften in bedrijf en dit is er één van. Ze hebben nog geen kussens, maar harde zittingen van houten latjes en metalen stangen. Het instappen is lastig omdat ze te snel gaan en zo knalt de rand van de zitting vaak keihard tegen je kuiten aan en word je echt achterover op je plek gekwakt. Het is dus de bedoeling dat het personeel van zo’n lift even met de hand het bankje vastpakt en afremt, zodat je zonder je pijn te doen, kan gaan zitten. Een minderheid doet dat inderdaad en daarvan krijg je de indruk dat ze heel goed begrijpen waar het over gaat. Bij de rest straalt de tegenzin er vanaf. Ook de lichaamstaal van deze man vertelt dat hij er helemaal geen zin in heeft. Voor de vorm pakt hij even de stang vast, zodat je nooit kan zeggen ‘hij deed niks’. Alleen laat hij die zo snel weer los, dat het geen effect heeft en je toch veel te hard op dat bankje knalt.

Misschien hebben ze een bloedhekel aan hun werk en reageren ze dat af op de skiërs? Je weet het niet.

Na de chocolat nemen we de lift naar Zwitserland, die gewoon in gebruik is. De mededeling op het schoolbord ging inderdaad nergens over, want het waait nagenoeg niet. Ik geloof echt niet dat die vervelende liftman het niet wist; zijn liftje sluit nota bene aan op die Mossette. Onbegrijpelijke dingen.
Terwijl we in de lange lift zitten, verdwijnt alles wat op opklaring leek als sneeuw voor de zon. Laaghangende wolken, slecht zicht dus. De eveneens lange afdaling terug naar de Abricotine doen we deels op de tast. Toch genieten we met volle teugen dat we buiten zijn en aan het skiën! Wat we zien is prachtig en de temperatuur is goed.
Terug in Avoriaz besluiten we om thuis wat te gaan eten. Het is intussen opnieuw flink aan het sneeuwen. Blijft dat zo dan is het mooi geweest en mocht het nog opklaren dan trekken we de stoute schoenen weer aan.
Even lijkt het de goeie kant op te gaan, maar dat duurt niet lang.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen ligt er zoveel sneeuw dat de helling direct naast ons gebouw aantrekkelijk is geworden om off-piste te gaan. Alle skileraren die we dat zien doen, hebben er geen enkele moeite mee. Andere skiërs gaan regelmatig onderuit en verdwijnen dan bijna compleet onder de sneeuw.

Het leukste is om toe te kijken hoe ze zich bijna niet uit de sneeuw gewurmd krijgen. Vanmiddag is er één die bij de val z’n ski’s verliest. De ene heeft hij zo te pakken, maar de andere is na een kwartier graven nog niet boven sneeuw. Bekaf laat hij zich af en toe even op z’n rug vallen om bij te komen. Een vriend komt hem helpen….tevergeefs. Op den duur gaat hij bij het café van de buurman een grote schop halen en dat heeft uiteindelijk resultaat. Wij waren niet de enigen die dit hebben gevolgd; van een heleboel balkons klinkt gejuich en geklap!

Geen vogel van de dag.

Menu van de dag: tagliatelle met de rest van de blauwe kaas, rauwe ham, groentemix van ui, gember, knoflook, courgette, rode paprika, wortel, basilicum, citroensap, witte wijn.