Dinsdag 15 september 2020

Een prima nacht was het op de stille parkeerplaats. Eén van de keren dat ik even wakker werd, hoorde ik het water van de Oosterschelde likken en zuigen aan het basalt: vloed. Eb hoor je niet, maar ruik je des te beter. Een typische lucht van droge schelpen en wier denk ik, niet vies, maar echt blij word je er ook niet van. 

‘Stille parkeerplaats’ verdient enige nuance; de hele nacht was er een goed hoorbaar maar gelukkig wel monotoon gebrom van…ja, van wat eigenlijk? De tweebaansweg van Zierikzee naar Burgh-Haamstede kon het niet zijn, misschien het verkeer over de Zeelandbrug? De hele nacht? Hm.. Als we vanochtend een paar middelgrote schepen zien varen, waaronder een paar vissersboten, dan houden we het op geronk van scheepsmotoren.

In de vroege zon genieten we buiten van een heerlijk ontbijt met gebakken ei. Kort daarna begint ‘Heel Holland fietst’. Niet alleen Holland, ook België en Duitsland hebben behoorlijk grote afvaardigingen op het zadel gehesen.Tsjonge, dat er nog zoveel vakantiegangers zijn!

Terwijl ik even het verslag van gisteren afmaak, controleert Gerda de omgeving en heeft o.a.  lepelaars (vogels van de dag) en een kievit gezien.

Pas als we vertrekken, zie ik dat de kleine lege haven waar we bij stonden, Flaauwershaven heet. Klinkt inderdaad niet echt actief.

 

 

 

 

 

 

 

 

In de omgeving van de Heerenkeet is in het vrij recente verleden veel ‘nieuwe natuur’ aangelegd in de vorm van een soort wetlands. We zien ontzettend veel vogels daar, brandganzen, zilverreigers, bergeenden en heel veel kleine beige vogels die we niet kunnen herkennen van onze afstand. “Mogelijk zijn er ook wat ruiters bij”, zegt Gerda.

De begroeiing bestaat voor een groot deel uit roodbruin spul. Aparte kleur, die ik, als kenner van jongs af aan, nooit zou hebben geassocieerd met zeekraal. Toen Gerda vanochtend terugkwam uit het onbemande Oosterscheldeparkhuisje, waar allerlei informatie aan de muren hangt, zei ze dat er een foto bij is waarop roodbruin gekleurde zeekraal staat. Ik heb dat uiteraard gecontroleerd en jawel. Ik vind het dubbel vreemd omdat het water van die aangelegde natuur hier volgens mij niet zout is en ook niet onderhevig aan eb en vloed. Jullie horen het al, dit zal thuis nog aardig wat search vragen.

Na de Spar in Burgh-Haamstede lopen we door naar één van de beschaduwde terrassen voor WiFi en een versnapering. De bisque van Zeeuwse krabben en garnalen kunnen we niet weerstaan…heerlijk. Het blog echter gooit roet in het eten, figuurlijk dan. Niks lukt: het kopiëren van de tekst uit Pages gaat niet goed, de foto’s uploaden ook niet enz…. Puinhoop. Dus wat gaan wij dan doen? Juist: ff bellen met Jeroen! Hij heeft morgen tijd om er aandacht aan te besteden, nog even geduld. Het lukt me om me er niet te druk over te maken, dat is al heel wat. O ja en het hotel-restaurant waar dit alles zich afspeelt, heet Bom.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op naar het strand: De Verklikker. Je moet er wat voor over hebben; het is minstens 20 minuten hellingen lopen door de duinen, maar dan sta je wel op het mooiste strand van Schouwen. Als we aankomen bij de parkeerstrook is die vol. Allemachtig, een dinsdag half september! Wat doen al die mensen hier en hebben ze allemaal zin om in de bloedhitte met hun strandspullen de tocht te maken? Ja dus. Ikzelf sta er wat tweeslachtig in; enerzijds lijkt het me heerlijk om in zee te gaan. Aan de andere kant, als je na de wandeling terug bij de auto bent, ben je weer net zo hard toe aan dat frisse water als toen je aankwam.

Het lijkt het leven zelf wel. Ik bedoel: stel dat je als foetus, komend uit het niets mocht kiezen of je aan het leven zou willen beginnen en ze vertellen je dat het met niets eindigt. Nou ja….zoiets. 

Omdat we niet kunnen parkeren, nemen we de volgende duinovergang een paar honderd meter verderop. Die is iets korter dan de andere, maar even bloedheet. Het strand is, hoewel een stuk smaller dan bij De Verklikker, niet vol, de zee is vlak, maar vervult met liefde haar verkoelende plicht. Dat voel je. 

We besluiten om over Westenschouwen naar de Neeltje Jans te rijden en daar te overnachten indien toegestaan. Ook daar is het drukker dan gehoopt en de borden met een halve maan met een streep erdoor, vallen direct op. Heel begrijpelijk trouwens. Als je hier overnachting zou toestaan, dan werd het één grote camping! 

Door naar Walcheren of Noord-Beveland. De keuze valt op de laatste optie, linksaf dus. De andere kant op kom je terecht in oorden als Vrouwenpolder, waar ongetwijfeld veel meer toeristen zijn dan op Noord-Beveland. Klopt. We duiken direct de stille polder in, richting Oosterscheldedijk. Voor de verandering. 

In een weiland rent een stel prachtige paarden heen en weer en als we dichterbij komen, zien we waarom ze dat doen. Twee grote spreeuwenwolken verzamelen zich voor de nacht, alleen nu niet in de lucht, maar in de paardenwei. Ze zwermen massaal om de paarden heen, strijken neer, waarbij ze de halve wei in beslag nemen, om dan weer ruisend boven, langs en onder de nerveuze  paarden door te vliegen. Wat een mooi gezicht is dat!

 

 

 

 

 

 

 

Na weinig moeite en tijd vinden we in een bocht van de Keihoogteweg bij Wissenkerke onderlangs de dijk alweer een bescheiden parkeerruimte van Nationaal Park Oosterschelde. Gerda weet niet hoe snel ze haar stoel, biertje en chips de dijk op moet krijgen. Die zie je voorlopig niet meer, ze geniet van het uitzicht en de stilte. Want dat is het hier, heerlijk stil. Ik volg op enige afstand met wijn. Daarna daal ik weer af, want op de iPad werken in de zon is niks. 

Een Zeeuwse vrouw in een kleurige jurk, hoed op en een grote hond aan de lijn daalt de dijktrap af. Een schilderachtig beeld. Eerder al, toen wij afdaalden en zij de dijk óp wilde, wachtte ze beneden heel rustig tot wij de trap af kwamen. Ook de hond vertoonde geen enkel spoor van ongeduld. 

Als we later in de bus zitten, vertelt Gerda hoe belangrijk weidsheid voor haar is. Iets essentieels in haar leven. Gelukkig kan ik dat goed begrijpen en daarom laten we ons nooit voor lang het bos insturen. 

Menu van de dag: spruiten met aardappelblokjes en Parmezaanse kaas. Parmaham.

En….meer dan twee foto’s pikt het blog niet….