Zondag 1 j́uni 2025

Het was donker weer gisteren, de omgeving was donker, haar kleding was donker en we verwachtten totaal niet dat iemand zich midden op onze rijbaan wijdbeens op langlauflatten met behulp van prikstokken moeizaam naar boven aan het klauwen zou zijn. Geen felgekleurde kleding of iets met knipperde lampjes; je zou haar zo doodrijden. Uitwijken kon niet, want die bergweg had geen vluchtstroken of berm en gelukkig hoefde dat ook niet omdat we haar nog net op tijd zagen bewegen. We zien wel eens waarschuwingsborden voor fietsers op de weg, maar nooit voor deze sportbeoefenaars. 

Terwijl ik schreef, ging Gerda een wandeling langs het fjord maken, zonder interessante vogels te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend half 8. Buiten is het 10°, bewolkt en regenachtig. Binnen gaat de kachel op 8. De meteo spreekt van komend onweer. Bij het wassen, maken we daarom onze borsten ook even nat. Op internet wordt de route van wegnummer 61 aanbevolen en die lijkt ons leuk om te rijden. Daartoe moeten we eerst over de E39 tot 12 kilometer vóór Ålesund en daar linksaf de 61 op. In het Zuiden eindigt de route bij Maurstad. Of we die 12 kilometer straks heen en weer willen rijden om Ålesund te zien, besluiten we later wel. Ik zal jullie niet lang in het ongewisse laten, we slaan die plaats over. De belangrijkste reden daarvoor is dat we de hele weg ernaartoe in de plenzende regen rijden en helemaal geen zin hebben om daarin rond te lopen. 

Op het punt vóór Ålesund waar we linksaf moeten slaan, staat nergens de 61 aangegeven en we raken behoorlijk in de war. Blijkt dat we de E39 moeten blijven volgen, die plotsklaps zonder waarschuwing van naam verandert en de 61 wordt. 

Dat we zo in de war kunnen raken van Maps heeft ermee te maken dat ze ons soms op eigen houtje een andere route probeert te laten rijden dan wij hebben gepland. Er zal ergens een instelling aangepast moeten worden misschien….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan de veerboot van Sulasund naar Hareid. Betalen hebben we ‘t niet over, ons kenteken wordt waarschijnlijk gefotografeerd en we verwachten de rekening thuis. Bij het overvaren zijn, zeker als het licht even meewerkt, de verschillende grijze tinten, tot zwart aan toe, heel mooi om te zien. 

Ook tijdens het rijden, vooral als de weg langs een fjord voert en dat is veelvuldig het geval, o.a. het Vartdalsfjord, genieten we van prachtige vergezichten. Helaas zijn ook hier erg weinig parkeerplekken waar je even stil kan staan, van het uitzicht genieten en foto’s maken. Ik vraag me af of toeristen daar in Nederland ook last van hebben.   

In Ulsteinvik lunchen we alweer met haring in roomsaus, aan het water bij een soort bedrijventerrein. Gerda komt geschrokken terug bij de auto: “Nou geloof ik toch dat ik in de tuin van een woonhuis heb geplast, ineens bewogen de lamellen voor de ramen”. Ik denk dat het wel meevalt, het kan best een kantoorruimte zijn en er staat een raam open boven een deur. In elk geval komt er geen boze Noor(se) naar buiten rennen.   

Verder over de 61 richting Åheim. Eerst is er de Dragsundbrug en daarna weer een veerboot van Årvika naar Koparnes. Tijdens deze vaart breekt er af en toe wat zonlicht door de wolken, wat wederom fantastisch mooie beelden geeft. Verder is het landschap een soort vriendelijk, de heuvels zijn niet hoger dan 700 meter staat op internet, waar ook wordt vermeld dat ze kaal zijn, maar dat valt wel mee… en een beetje tegen. Ook lijkt het hier wat dichter bevolkt dan in de streken waar we tot nu toe waren en uiteraard zijn dat slechts indrukken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De sporadische korte droge periodes worden wat langer en Gerda zag bij Park4Night twee aantrekkelijke mogelijkheden om de nacht bij het water door te brengen, beide bij de plaats Fiskå aan het Vanylvsfjord. Eén plek valt direct af omdat ie te klein is en alleen bedoeld om cassettetoiletten te legen en dingen schoon te maken. De andere optie is een groot terrein met veel parkeerplaatsen, de meeste op asfalt. Alleen op het enige onverharde stuk met regenplassen staan enkele campers, daar hebben we geen zin in. Er zijn zoveel andere lege plaatsen zonder verbodsborden, dat we een sjieke hoekpositie innemen op het intussen droge(!) asfalt. Wie krijgt ons hier weg? Nu is het wel zo dat die grote campers een meter of wat te lang zijn voor zo’n normaal parkeervak. 

Het is nog steeds droog, Gerda heeft de omgeving verkend en o.a. grauwe ganzen gezien, vogel van de dag. 

Menu van de dag: bloemkool, gerookte zalm met dille. Er is nog een beetje pasta van gisteren en we hebben blikjes ansjovis en gemalen Parmezaanse kaas. Komt goed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op internet kwam ik de naam tegen van Jens A. Riisnaes, (ex?)journalist, die een lijstje publiceert van mooie, maar ongebruikelijke bezienswaardigheden in Noorwegen. Wie weet is er nog iets voor ons bij. 

Nog even over de veerboten. Het valt op dat het af- en oprijden van auto’s hier razend snel gaat. De klep heeft de grond nog niet geraakt of ze beginnen al te rijden en nog vóór de laatste auto de boot af is, wenkt een man al ongeduldig van kom maar! Ze bemoeien zich ook helemaal niet met hoe dicht de auto’s bij elkaar aansluiten. Ik ben opgegroeid met de veerboot van Breskens naar Vlissingen en die van Kruiningen naar Perkpolder, maar ik zal je zeggen dat het daar heel wat relaxter verliep. 

Voorts zit ons nieuwe muggengordijn nog in de verpakking, we hebben nog geen beet te pakken! En je moet nóóit iets van etenswaren op de zitbank zetten. Gisteravond vergat ik die regel en ging in mijn bord met eten zitten….

Ik hoop jullie morgen weer iets pakkends te kunnen melden!