Saaie dag zonder foto’s…

Dinsdag 24 mei 2022

Onder het motto: meld je held! moet ik even twee heldendaden van Gerda noemen. Zij wijst mij er terecht op dat ik maar doe alsof het allemaal gewoon is. Want ze ging gisteren zwemmen bij de camping, terwijl de zeebodem bezaaid is met zee-egels, waardoor ze nauwelijks plek vond om haar voeten neer te zetten. Het weerhoudt haar ervan om vanochtend weer te water te gaan. Zijn het geen zuigvissen, zijn het wel egels! Tweede heldendaad is dat ze vanochtend, terwijl ik m’n tanden poetste, het dak van de VW helemaal alleen (handmatig) heeft laten zakken en vastgezet. Dat is, ik spreek uit ervaring, geen sinecure. 

De ‘gewone’ buren, die niet steeds op ons letten, vertrekken voor een fietstocht. Ik moet er niet aan denken, heuvel op heuvel af in de brandende zon! 

De andere buren, ik had het gisteren direct door, zijn van die types die nieuwsgierig zijn en je vanuit hun campingstoel constant gadeslaan. Als ze iets zien bewegen bij ons of een geluid horen, draaien hun koppen meteen onze kant op. Ik kan daar heel slecht tegen; het verlamt me. Gevoelsmatig zou ik het liefst stil en onzichtbaar in de bus blijven zitten, maar dat is natuurlijk te gek. Het alternatief zou zijn om er naartoe te gaan en hen té boos met stemverheffing toe te roepen of ze het allemaal goed kunnen volgen en of ze zelf niks meer hebben om zich mee te amuseren. Ook fout. Dus ik sluit me zo goed en zo kwaad als dat gaat af en probeer uit alle macht de dingen te doen, die ik wil doen. Zo heerlijk dat ik mijn gebreken en frustraties bij jullie kwijt kan, dank! 

Omdat we vandaag het liefst tot in Montenegro willen rijden, kiezen we voor de A1 richting Dubrovnik. Daarna zien we verder. Bij onze pogingen om die snelweg te bereiken, rijden we waarschijnlijk wel wat om. Dat komt, zo ontdekken we pas laat, omdat we weer geen en/of slecht internetsignaal hebben. En warm dat het is, bij een koffiepauze staat de thermometer op 30°C. 

Ondanks dat, je gelooft het niet: regen! Weinige, maar hele dikke druppels. Ik had ze kunnen tellen als ik die dwangstoornis erop los had gelaten, echter als bestuurSTER lijkt me dat niet zo’n goed plan. Even lijkt de bui echt door te zetten, maar helaas, niet genoeg om de auto schoon te spoelen van alle stof en stuifmeel van de olijvenbloemen. 

Nou, dit wordt dus een dag rijden en opschieten. Wat dat betreft, zien we geen beren op de weg, hoewel borden langs de weg er wel degelijk voor waarschuwen, alsmede voor wolven en wilde zwijnen. 

Een mooie weg, de A1, en zo rustig, misschien vanwege de tol, dat we er allebei slaperig van worden. Dat duurt niet lang. Zoals het hoort, wordt van te voren aangegeven dat er twee extra rijbanen bij komen voor de richting Dubrovnik. We zijn alleen op de weg, dus ik schuif vrij gedachteloos naar rechts, waar ik bijna direct een paar vriendelijke blauwe borden met een witte pijl naar linksonder zie staan; ok…ik moet zeker op de linker van de twee banen rijden. Shit, de rij borden gaat steeds verder naar links en ik moet flink bijsturen om terug op de oorspronkelijke autoweg te komen, die richting Sarajevo gaat. Wat een bizar gedoe is dit! Je naar rechts sturen op een splitsing en dan 200 meter verder onaangekondigd de boel afsluiten. 

Wat nu te doen? Rijden we verder op deze weg, waar op geen enkele manier iets wordt aangegeven van een omleiding naar Dubrovnik? Om nemen we de eerste afslag en zoeken we het verder zelf uit? Het laatste. 

Ik zal jullie verdere details besparen, maar het wordt een zooitje. Nergens wordt gerefereerd aan een omleiding, we komen op van die boerenwegjes terecht (sorry Caroline!), waarop langzame, witte campers (Knaus!) rijden en ook al het vrachtverkeer dat omgeleid wordt. Uiteindelijk zien we wel af en toe een bord Dubrovnik met het aantal kilometers erbij. Dat laatste is niet echt nodig om ons te doen beseffen dat we die stad niet gaan zien vandaag. 

Tussendoor hebben we ook nog twee grensovergangen: Bosnië Herzegovina in en weer uit. Gaat allebei snel. Paspoorten controleren en wegwezen. Onze VW hoeft niet gecontroleerd te worden in tegenstelling tot andere busjes, waar we douaniers driftig in bezig zien. 

Er resten ons twee dingen: de weg af en Park4night. Het eerste gaat vlot, het tweede minder. Lang zoeken tot er iets geschikts tevoorschijn komt. Achtendertig kilometers verder, maar wat geeft het  als het iets leuks is. De twijfel slaat al gauw toe, we zijn nauwelijks onderweg en Waze geeft aan dat het nog 8 kilometer is tot onze bestemming. Dan weet je het al: het wordt niks. 

Het c-woord valt, het is niet anders. Geen zin om langer vergeefs in de rondte te rijden. De eerste is gesloten, de tweede niet en daar hebben ze de laatste plek voor ons bewaard. Over een eng smal steil kronkelig paadje komen we op het hoogste niveau terecht naast een VW California, zelfde kleur, zelfde type. Samen op een weitje in de schaduw. Het kan slechter, maar wat hoop ik dat we morgen, eenmaal Kroatië uit, zelf iets leuks kunnen vinden. 

Vogel van de dag: huiszwaluw.

Menu van de dag: rijst als gisteren, bloemkool, rauwe Kroatische ham, nep-Parmezaanse kaas. Rode wijn.

 

 

 

 

2 thoughts on “Saaie dag zonder foto’s…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website