Zondag 18 juni 2017

Ja, ik dacht zo’n titel dat moet extra lezers opleveren. Helaas zal ik het niet te weten komen; voor zover ik weet, voorziet dit blog niet in statistieken.

Zoals ik in het vorige verhaal aankondigde, vertrokken we al op zondag richting Holwerd. Het was prachtig weer, dus alle kans om daar van te genieten op één of andere mooie plek aan het water. Bovendien zouden we dan maandagochtend op een relaxte manier de boot van half elf kunnen halen.
Volgens Garmin is het bijna 2 uur rijden vanaf Amsterdam en ik heb een gloeiende hekel aan vroeg opstaan, vooral als ik me daarna ook nog moet haasten.

Het begon goed. Gerda had wat boodschappen op een briefje geschreven, die ik zelf dacht te halen bij de Deen. Ik had er nog twee dingen bij gezet: ‘iets voor artisjok’ en ‘witte pasta’. Voor bij de artisjok wilde ik een saus of tapenade kopen en om de één of andere reden had ik bedacht dat onze fusilli tricolori niet paste bij het geheel. Ja… de schoonheid zit vaak in het detail!
Toen ik druk bezig was om de alvast gekookte artisjokken en de ontdooide zeebaars in folie te pakken, zei Ger:
“Dan ga ik nu even naar de Deen”.
“O, zal ík dat niet doen?”, riep ik nog. Maar ze ging, en verder nergens aan denkend, maakte ik mijn werk af.

 

 

 

 

 

 

 

 

Gelukkig kwam ik er op de IJburglaan al achter dat de artisjokken, de zeebaars en twee hardgekookte eieren voor morgenochtend nog thuis op het aanrecht lagen. Terug.
Dat Gerda geen witte pasta en ‘iets voor artisjok’ had gekocht, ontdekten we pas bij Oostzaan. Het eerste had ze niet zien staan op het briefje en dat ‘iets’ vond ze, geloof ik, te vaag om het serieus te nemen. Ik hád natuurlijk kunnen zeggen wat ik er waarom had bijgeschreven en zij had natuurlijk even kunnen bellen…. Conclusie: we kunnen eigenlijk best goed slecht communiceren.

Ik wilde in elk geval graag pasta hebben, dus dat werd stoppen bij elke tankstationwinkel. Tevergeefs. Alleen onsmakelijke koeken en andere producten, die je samen kan vatten met ‘ellende, waar de suiker bijna uitbarst’. Balen. Ik vond het ineens ook heel stom dat die winkels niet wat ‘normale’ dingen verkopen, zoals onder andere ….. pasta! Juist!
Elke keer als er een camper of caravan stond geparkeerd, dacht ik: ‘die hebben vast pasta aan boord. Zal ik een paar handenvol vragen? Veel hebben we niet nodig.’ Ik deed het niet.
“Als we een restaurant zien, kan je het daar ook vragen natuurlijk”, zei Gerda.
Goed idee…alleen zijn de restaurants niet dik gezaaid langs de A7.
Ah! … weer een tankstation en dit keer stond er een logo met mes en vork op het bord. Veel moed had ik er niet meer op, maar laat er nou schuin achter het tankstation een Van der Valk liggen! Nooit gedacht dat ik nog eens zo blij zou worden van een toekan; vogel van de dag!

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de receptie begon ik met wat gemaakte aarzeling aan mijn zielige verhaal: dat we in onze camperbus op weg waren naar een afspraak met vrienden, dat ik de pasta mee zou nemen en…..
Nog vóórdat ik verder kon gaan met mijn toneelstukje riep de receptioniste uit:
“Hier vlakbij is de Deen, die is tot zes uur open!”
Het was of ik hemelse muziek hoorde: Deen!!! In een fractie van een seconde wist ik dat ik behalve pasta ook ‘iets’ voor de artisjokken zou kunnen kopen.
Haar uitleg, hoe achter het restaurant om te rijden, was voor ons eerst niet te begrijpen, maar na haar tweede uitleg en onze derde poging danste ik eindelijk aan de Terpweg in Wieringerwerf onze inmiddels vertrouwde supermarkt binnen.

Het was inmiddels zo laat dat we geen tijd namen voor onze traditionele stop bij Breezanddijk, halverwege de afsluitdijk. Elke keer als we daar komen, parkeren we de auto zo dicht mogelijk bij het water. Met vol zicht op het IJsselmeer, de portieren open en de muziek van de Peer Gynt op 10, geven we ons volledig over aan een sessie luchtdirigeren. Ik kan het jullie van harte aanbevelen: met enige regelmaat zo’n stevige act en je hebt geen pilates, yoga, satsang of meditatie meer nodig. Mocht je een studio willen beginnen heb ik hier alvast een slogan: ‘LUDIS, dirigeer uw leven!’

 

 

 

 

 

 

 

 

Om na Harlingen op een weg langs de waddendijk te komen, hadden we Garmin ingesteld op Zwarte Haan. Misschien een lekker hapje voor de Groningse Hongerige Wolf?
Rijdend over de Hoarnestreek zagen we in het late middaglicht links de waddendijk en om ons heen de tot in de puntjes verzorgde Friese akkers.
De Slachte is een wegje dat recht op de Sedyk aanloopt en aan het eind ervan zagen we wat struiken en lage bomen. Zelfs een paar parkeerplaatsen er bij. Ideaal.
Vanaf de dijk, waar bovenop een kleine tafel en een paar bankjes staan, controleerden we de omgeving. Vloed, dus weinig vogels, weinig mensen, weinig paarden op een stuk gras achter de bosjes. We bleven.

Wat was het heerlijk daar! Al borrelend tussen de abelen, keken we uit over het land en wachtten het moment af, waarop de weinige mensen de bankjes en de tafel op de dijk zouden verlaten, zodat wij onze artisjokken de dijk op konden rollen. Zo groot waren ze! En lekker!
En dat ‘The real Wild Bill American garlic sauce’ is voorbestemd voor gegrild (vissen)vlees maakte ons helemaal niks uit. Dat kon die robuuste artisjok makkelijk aan! En om in de kleur te blijven een ‘groene’ wijn. Ook niks mis mee.

Tot zover ging alles goed, de pastadip was voorbij en je zal daar zo op de dijk aan je voorgerecht staan! Maar er was ook een hoofdgerecht en dat moest nog klaargemaakt worden.
Even terzijde: toen ik eerder schreef over die witte pasta dacht ik steeds ‘waarom moest ik toch per se pasta hebben, we eten wel eens meer vis met alleen groenten’.
Nu weet ik het weer, het lag aan de rode sla. Ik zou thuis een pastagerecht maken, pasta met radicchio en room. Daarbij maak je met allerlei ingrediënten een radicchiosaus, waar de pasta op het laatst doorheen wordt geroerd.

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug van de dijk, openden we de deuren om te gaan koken, wat niet meeviel in deze bladstille bloedhitte met twee gaspitten aan! Nu had wat wind niet veel geholpen, want als je, terwijl het waait, de deuren tegenover elkaar openzet, wappert de gasvlam uit. Intussen wolkten honderden grote vliegen naar binnen, om daar te blijven, hoe Gerda ook met de krant wapperde, onder het roepen van:
“Ze hebben een hekel aan wind!”
Niet dus. En zo heb ik in mijn hemdje, druipend van het zweet, spastisch dansend om de vliegen van me af te krijgen, het menu van de dag gemaakt. Op alle mogelijke manieren bijgestaan door Gerda, die ik, door heel streng te zijn, toch nog tot een vogelwandeling kon ‘dwingen’.

Menu van de dag: wilde zeebaars op de huid gebakken, fusilli con radicchio alla lino.

Daarna bijgekomen met thee, likeur en zicht op de kerktoren van Sexbierum. Weliswaar stonden we op het grondgebied van Oosterbierum, maar dat hadden we de rug toegekeerd.

De meeste vliegen hebben we de dood in kunnen jagen, Gerda met haar anti-insectenracket en ik met de krant. Een vliegen- en muggengordijn? Ja, dat hebben we. Alleen….dat schijn je op te moeten hangen!