Maandag 13 november 2023

Een vertrouwd geluid: we hebben weer een paar bomensnoeiers vanochtend..yes! Het slachtoffer is een grote pijnboom, hier vlakbij. Dan snap je ineens waarom een boom een bepaalde naam heeft. De naam populier bijvoorbeeld, komt van het woord ‘populair’; het hout van deze boom kan voor heel veel dingen worden gebruikt. En zo kan ik nog wel even doorgaan. In elk geval heeft de mens de handen vol aan het beteugelen van de natuur om hem heen. Alsof je aan je eigen natuur al niet genoeg hebt. 

Gisteren hadden we een maximum van 19° en zo te zien en voelen, gaat het vandaag weer die kant op. Gerda verruilt alvast haar trui voor een blouse. 

Terwijl ik het huis op orde breng, gaat ze wandelen en heeft de vogels van de dag gezien: staartmezen.  

Vandaag gaan we naar Sète en dan willen we per se de weg rijden die er vanaf Cap d’Agde naar toe leidt. Die ziet er op de kaart heel mooi uit, want loopt over een smalle strook land tussen rechts de zee en aan de linkerkant het Étang de Thau.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar eerst lunchen, bijvoorbeeld in Cape d’ Agde met zicht op de zee. De naam klinkt wel interessant vind ik, maar verder worden we er niet blij van. Hoe we ook ons best doen om ergens op een boulevard of zo te kunnen parkeren, de gemeente heeft het zó ingericht dat je daar niet terechtkomt. Je wordt van de ene grote parkeerplaats naar de andere geleid, sommige bieden plaats aan 500 auto’s. En al zoekend, tegen beter weten in, rijd je weer door de eindeloze lege wijken, met dezelfde nietszeggende architectuur in een kleur geel die geen kwaad kan. Zie je ‘t voor je: hoogseizoen, alle parkeerplaatsen vol, evenals de campings, hotels etc., uit de achtbaan komt gegil, de karts slingeren schokkend over de baan, de jetski’s zorgen ervoor dat er nog een vermoeden van golven ontstaat, de Lunaparken kennen alleen zonlicht en dat alles in een temperatuur van 35 à 40°. Hoe heerlijk dat dan ‘s avonds de pizzakoerier aanbelt. 

Goed, wij eten een boterham precies onder het enige balkon in dit hele gebeuren, waar mensen aanwezig zijn. Het is van geen enkele betekenis, maar ik vond het wel geestig. 

Na de lunch rijden we vol verwachting richting de bijzondere weg naar Sète. De weg is mooi, dat is hier niet altijd het geval; bij tijd en wijle wanen we ons in Kazachstan. Alleen het uitzicht laat nog op zich wachten, in plaats van water, zien we aan beide kanten een oninteressante combinatie van bamboe en riet, die precies de juiste hoogte heeft om ervoor te zorgen dat je je ogen op de weg houdt. Nu zijn we wel wat gewend en geven de moed niet direct op. Het komt niet goed. Even een zijsprong: eigenlijk hadden we gehoopt op een herhaling van de weg naar Chioggia in Italië. Mensen in Venetië hadden over dat stadje de lof gezongen en zeiden dat het eigenlijk Venetië avant la lettre is. Kijken dus. Behalve Chioggia zelf, was de weg ernaartoe een grote verrassing; die liep over een smalle strook land, meer een dijkje, met aan beide kanten heel veel water. Onvergetelijk. Daar kan deze weg naar Sète niet aan tippen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de stad zelf volgen we de borden Centre Ville, daar vind je vast de meest authentieke bebouwing en sfeer. We komen echter eerst bij de haven, wat we ook altijd interessant vinden, behalve het joekel van een cruiseschip dan. Er liggen ook wat plezierjachten, maar we zijn wel eens enthousiaster geworden van een haven. Gerda, die gek is van water en boten, is niet te houden en rijdt op haar instinct verder: “Sorry hoor, ik moet eerst even alles zien van die havens, geweldig vind ik dat”. Eind verder: “Kijk dan hier al die afgekloven zooi, daar hou ik zó van!” 

Als ze tevreden is, parkeren we toevallig bij een parkeermeter, waar we gelukkig mee aan de gang gaan, want terwijl we nog bezig zijn komen er twee controleurs langs, die we ook nog eens om hulp kunnen vragen. Boete voorkomen. 

We maken een leuke wandeling door oud Sète, waar ook veel mooie muurschilderingen te bewonderen zijn. De kerk van Saint-Louis is helaas gesloten. We hebben op internet naar musea gezocht, maar ze leken ons niet interessant genoeg. Hoewel ik daardoor voor het eerst van Paul Valéry, o.a. schrijver en filosoof ‘hoorde’ en daarvan onder de indruk ben. En er is een Espace Georges Brassens, qua zanger ook niet te verwaarlozen. Toch hebben we besloten om pas in Montpellier een museum te bezoeken. 

We gaan terug naar de boulevard, waar we bij aankomst in Sète even stopten en zagen dat je er ‘s nachts mag staan, mits je onder de slagboom van 2.20 meter past. En dan doen we. 

We wachten het af. Een prachtige zonsondergang hebben we alvast binnen, gecombineerd met een oude man, die een lange reeks van Yoga-achtige poses aannam. Het kan ook een andere discipline zijn..ik heb er geen verstand van.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: kabeljauwmoot met sperziebonen en Parmezaanse kaas. Gerda heeft een heerlijke Camembert gekocht en geniet daar na de maaltijd van. 

Er was wat stress omdat we onder een boom gingen staan en niet aan het zonnepaneel dachten dat niet beschadigd mag worden bij het omhoogkomen van het hefdak. We hadden dus takken geraakt. Dak weer naar beneden en een nieuwe plek gezocht tussen twee bomen in. Morgen kijken of er krassen of zo op het paneel te zien zijn. 

Verder is het nog niet echt rustig hier; er komen tegen half elf nog steeds mensen aan, die thuis al lang voor de tv horen te zitten. 

We hopen op een ongestoorde nacht.