Zaterdag 25 juni 2022

Heerlijk geslapen bij de airco, helemaal in het wit; lakens, kussenslopen, dekbedden, alles wit, ook de baddoeken en we eten witte yoghurt, die we mee hebben genomen. 

En dan, het kon niet uitblijven, gaat de wc stuk; spoelt niet meer door. Er loopt wel water in, maar er niet uit. Als het bijna tot aan de lippen staat, moeten we echt ophouden met proberen. ‘Receptie nummer 140’ zegt de plakker op de grote, zwarte, ouderwetse telefoon. De receptioniste begroet mij uiterst vriendelijk, maar zodra ze het woord ‘toilet’ hoort, smijt ze nog net niet de hoorn erop. Vijf minuten later staat er een jonge man met mondkapje, emmer en lange dunne doorprikker in de kamer. Ik doe net of het de gewoonste zaak van de wereld is, dat hij het deksel van de toiletpot  optilt en tussen de merda aan de gang moet. Ja, laat ik het beestje maar bij de Italiaanse naam noemen. Ik houd mezelf voor dat dit hier op de boot met zulke doorspoelsystemen aan de orde van de dag is. In elk geval heeft hij er weinig moeite mee, binnen een minuut loopt alles weer naar wens. En bedankt! 

Dan vertrekken we voor koffie en het echte ontbijt naar de selfservice. Twee ingangen. Eerst lopen we de ene kant in om te kijken wat er allemaal te koop is en dan naar de overkant, want daar liggen weer andere dingen. Ho, dat gaat zomaar niet, iemand komt direct naar ons toe: “This entrance is only for groups”. Kijk, daar heb je weer zo’n verbetermoment! Of, tactischer gezegd: adviesmoment. Wij zijn natuurlijk niet de enigen die alle twee die ingangen inlopen en steeds moet iemand mensen wegsturen. Wat gedacht van een bordje : ‘Only for groups’? 

Na het ontbijt is het tijd om de boot te verkennen, die niet zoveel verschilt van de grote veerboten waar we eerder mee voeren. Het meest zielig is het zwembad, heel klein, beetje roest en afgedekt met een net van touwen. Bordje erbij (daar wel) ‘temporary out of use’. In een uur heb je de toegankelijke ruimtes voor passagiers wel gehad, daarna kan je je volop overgeven aan wat toch eigenlijk het leukste tijdverdrijf is op zo’n schip: het observeren van medepassagiers. Hoe veel te  dik ze zijn, hun kleding, hoe wanstaltig ze op een bank hangen….je kent het wel. De man met de doorprikker zien we inderdaad nog verschillende keren lopen. 

Ik moet er niet aan denken om een week of langer op zo’n boot te zitten; een cruise? Een kruis! Hoewel ik nooit een echte cruiseboot aan de binnenkant heb gezien, dus waar heb ik het over..

En dan de prijzen: €4,- voor een kleine cappuccino. 

Nou, zo kan het wel weer. Gerda gaat ergens lekker in de wind zitten, want het waait flink op zee en ik zoek een rustiger hoek uit om met m’n aantekeningen en iPad een verhaal te maken. Het is zo best uit te houden tot half drie, wanneer we aanmeren in Ancona. We genieten van het uitzicht op het gedeelte van de stad dat bij de haven ligt, heel mooi en wat een verschil in architectuur met Griekenland. 

Pas als de boot stilligt, mogen de passagiers naar hun auto’s, waar Gerda een beetje ruzie krijgt met een Duitse man in de auto naast de onze. We mogen van hem niet aan zíj́n kant in onze auto stappen en om dat te voorkomen, zet hij z’n portier open, de lul. Waarschijnlijk bang dat we niet voorzichtig genoeg zijn en een krasje op zijn auto maken. Snap ik wel, maar je kan ook vragen of we voorzichtig willen zijn hè. 

We geven de navigatie de opdracht Milaan via de A14 en we besluiten daarna de route door Zwitserland te nemen onder het motto van ‘‘t kost een paar Eurie maar dan heb je ook wat’. 

Indachtig het blog van Carry en Gerard, nemen we de afslag naar Senigallia. Zij overnachtten daar  bij de haven en dat klinkt leuk. Het wordt het niet. Eerst gaat het fout met de navigatie, maar dankzij het inzicht van Gerda komen we er toch, alleen het parkeerterrein is net zo vol als de haven, nergens kan nog wat bij. Volgens Park4night kan je een deal maken met de havenmeester; jammergenoeg staat zijn locatie er niet bij. 

Het is overal stervensdruk. Niet alleen band aan band en boord aan boord, maar ook borst aan bil op het strand en op straat. Het zand is niet meer zien van alle parasols en ligbedden en een  overgang tussen strand en boulevard is er eigenlijk niet meer. Het is één heen-en-weergeloop over en naast de vele zebrapaden in ‘kleding’ die varieert van bermuda’s tot strings en alles wat daar tussenin zit. En dat een paar kilometers lang. Zelfs op de boulevard is het ook nog bumper aan bumper en buddyseat aan buddyseat van de scooters. Wegwezen! We zien nog iets bij een soort klein appartementsgebouw, maar een bewoonster vindt het niet goed dat we er in de schaduw van de bomen gaan staan; wegwezen! 

Andere suggestie op internet: iets bij een gesloten restaurantje…we zien het wel. Het is inderdaad dicht, maar er is een kleine lege parkeerplaats en veel schaduw van een bovenhuis. Terwijl Ger om de hoek bij het restaurant kijkt, komt er een Audi aanrijden, een man stapt uit en verdwijnt zo snel in het huis dat ik te laat ben met uitstappen om hem aan te spreken, waardoor ze op me moppert. 😉 Later belt ze zelf bij het huis aan, want het is wel prettig als de bewoner het goed vindt dat we hier staan. Hij heeft er geen enkel probleem mee, wij blij. 

Iets minder blij zijn we met het feit dat we tussen de spoorweg en de doorgaande weg staan, van beide op korte afstand. Als er een trein langsrijdt, wat vaak gebeurt, schrik je je het schompes; ‘t is alsof de hel losbreekt en op de weg zijn de vele nerveuze, opgefokte motoren en brommers het ergst. 

Heel warm, al een beetje laat en geen zin om meer te koken dan nodig is. 

Menu van de dag: rauwe ham, brood en voor de afwisseling roerbak paparika’s! Mocht je de komende tijd bij ons te eten worden gevraagd, reken dan niet op paprika, courgette of kronkelpasta. 

Verder valt er een glas rode wijn van de binnenkant van het portier af, waarna heel snel heel veel sop nodig is om stoelbekleding, binnenkant portier enz. schoon (?) te maken. 

Als dat verwerkt is, krijgen we een bericht dat er drukverlies is opgetreden bij de rechter achterband. Het is inderdaad te zien. SOS International bellen: morgenochtend oppompen en daarna afwachten wat er gebeurt. Niks voor ons. We vinden dat de reserveband eronder moet, maar dat kunnen we niet goed zelf, is een vreselijk klotewerk, alleen al de reserveband vanachter onder de auto vandaan halen … we moeten er niet aan denken! 

Eerst slapen…hoewel: weer een trein!