Maandag 1 juli 2019

Vannacht veel kabaal van een druppende boom of zoiets, klonk hard en af en toe vroeg ik me af of er misschien hagel bij zat. Belachelijk, nog nooit zo’n raar geluid gehad in de auto. Wie weet vlogen er bossen nachtkevers tegenaan. Je kan er maar wakker van liggen. We zijn het zat op deze plek en vóór het ontbijt verhuizen we naar de hoger gelegen parkeerplaatsen met uitzicht op het loch.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat is het daar druk! Tig witte campers op een rij, waar wij nu tussen schuiven. Later ook grote autobussen en kleinere personenbussen vol toeristen, die meestal met de rondvaartboten meegaan. Er zijn ook mensen die met hun fiets op het dak aankomen, anderen beginnen aan een wandeling. De Aziaten beantwoorden aan het cliché: ze springen uit de auto, kwebbeldekwebbeldelach, foto’s, selfies en húp de auto weer in. Zelfs ons hefdak gaat regelmatig op de foto.

Na het ronden van de top van Loch Long beginnen aan de doorsteek naar Cairndow, die ons qua schoonheid aangenaam verrast. Prachtig ruig groen berglandschap met diepe dalen. Door de buien ontstaan er heftige stormvlagen, waarbij we mensen elkaar soms zien vasthouden. Het loch golft met witte koppen, die door de harde wind als sluiers over het oppervlak worden verstoven. Als dan de zon met een paar stralen de hellingen en het water een vlugge aai geeft, ben je altijd te laat om dé foto te maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Cairndow passeren we een kerkje in een stijl die we nog niet zagen, Kilmorich Church. Meer nog dan op een kerk, hoopten we op winkels. Zoals Gerda het uitdrukt: “We gaan nu de rimboe in en daar zijn geen winkels ben ik bang”. Je begrijpt dus: Schotland heeft een zeer gevarieerd landschap! Nu is Gerda over die dingen vaak wat bezorgder dan ik, maar het kan geen kwaad om nu inkopen te doen voor een paar dagen, zodat we niet zijn overgeleverd aan mini-buurtwinkels met een zeer beperkt assortiment en slappe groentes. Cairndow bestaat ongeveer uit één straat en we zien niks dat op handel duidt. Ook Garmin weet niks van winkels in de directe omgeving. Blijft over: vragen. Aan het eind van de straat, staat een auto geparkeerd, waarin een paar mensen zitten, terwijl iemand anders verderop staat te vissen. Ger stapt op de auto af en stelt haar vraag. De man in de auto weet geen antwoord en roept Ger’s vraag drie keer in toenemend volume naar de visser. Die legt z’n hengel neer en begint uit te leggen. Ook de vrouw, die nog in de auto zat, komt erbij en zo ontstaat er een levendige groepsdiscussie, waarbij veel verschillende kanten op wordt gewezen. Geestig om aan te zien en niet mee te hoeven doen. Als ze eruit zijn, komt Ger lachend naar de auto en zegt: “Jezus, ik kon er bijna niks van verstaan, zo Schots praten die lui!” De conclusie is dat we heen en weer naar Inveraray moeten rijden, dat zo’n 11 mijl verderop ligt, willen we in een beetje behoorlijke winkel, lees de Coop, inkopen kunnen doen. Mot maar. De weg is goed en het is ook nog leuk.

Even voor Inveraray loopt de weg over een oude, steile brug, waarover alleen eenrichtingsverkeer mogelijk is dat met stoplichten wordt geregeld. Als we boven op de brug zijn, hebben we onverwacht zicht op een imposant kasteel. Het plaatsje zelf is ook leuk, nu nog een Coop. Hoe we ook in de rondte rijden, niet te vinden. Aan mensen op straat hoef je niks te vragen, want dat zijn allemaal toeristen. Dan maar een hotel binnen. “Oh, hier de poort door, rechtsaf en dan ongeveer een mijl doorrijden”. Dat doen we, alleen een Coop..ho maar. Wel een bordje met een pijl naar rechts en een ‘P’ van parkeren. Snel slaat Gerda af om even te overleggen. Dat hoeft niet meer, want we rijden recht op de Coop af. Daar kan ik nou weer zo kwaad van worden. Die Coop is vanaf de weg onzichtbaar; muur ervoor. Geen wonder dat Garmin hem ook niet heeft gezien! Dat je dan een bord langs de weg zet met alléén een ‘P’ zonder de namen van de bedrijven er bij te vermelden! Onbegrijpelijk! Voor hetzelfde geld waren we nog een tijdje doorgereden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Ik zou wel graag een foto van dat kasteel maken”, zeg ik tegen Ger. Alleen op of bij die eenrichtingsbrug kan je niet stilstaan. Laat Ger nou op de terugweg een afslag nemen, die naar het kasteel leidt! Heeft ze goed gezien. Misschien heb ik de achterkant gefotografeerd, maar die mag er ook zijn. Later lees ik dat het de familiezetel is van de Clan Campbells en nog bewoond.

Intussen regent het bijna niet, hoewel de buienluchten dik aanwezig zijn en het is 15,5°.

Terug bij Cairndow pikken we iets verder de A815 op, richting St. Catherines aan het Loch Fyne. Te veel belemmerend groen langs de weg, maar àls er een stukje kaal is, genieten we ontzettend van het uitzicht.

Ineens zegt Ger: “Er staat een leuke ruïne daar”! Inderdaad en ook nog pittoresk gelegen. Bij een bord ‘INVER’ kunnen we de weg af naar het loch toe, waarin het kasteel op een uitloper ligt. Tot onze verrassing is er een heleboel ruimte om te staan en er zijn informatieborden; dit is Lachlan Bay. Nou, niks meer aan doen. We vragen ons wel af of we op privéterrein zijn, want er staat een restaurant inclusief B&B bij: Inver dus. Gerda loopt er naar toe om eventueel te informeren, maar er is niemand thuis. Later zie ik op de website dat het woensdag pas weer opent. Met een gerust hart installeren we ons. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is echt een geweldige plek en wat een uitzicht op die ruïne! Met het steeds wisselende licht kan je aan het fotograferen blijven. Het plaatje en de sfeer doen Gerda denken aan de afbeelding op het kaft van “De Vijf”, één van haar favoriete jeugdboeken. Het kan nog mooier: vanaf een uur of acht krijgen we een spetterende lichtshow te zien, niet normaal! Het licht ketst zo fel op het water, dat je er niet in kan kijken, laat staan het fotograferen.

En omdat er weer geen vogel van de dag is, hier het gelijknamige menu: pasta met olijfolie en verse basilicum (voor twee dagen)/kabeljauwfilet, zacht gegaard in iets roomboter en citroensap/voorverpakte ijsbergsla met een dressing van knoflook, peper, mosterd, mayonaise, citroensap, gemberolie/roerbak oranje paprika met ui.

Wel jammer dat we zo weinig vogels zien, maaaaar…wèl horen! We gaan naar bed met de roep van een paar nabije uilen in onze oren. Misschien meer een vogel van de nacht.