Vrijdag 31 mei 2019

Gisteravond was het zover: de eerste invasie van kleine dieren. Vliegjes, mugjes? Geen idee, te klein en te snel om ze goed te bekijken. Honderden, geen vangen aan. Op je oren, wangen… logisch, de rest van ons lichaam is bedekt. Gerda plakt de luchtgaten af met inlegkruisjes en duct tape, ik smeer me in met Deet en daarna vlug naar boven. We hebben geen zin meer om het bed beneden in orde te maken. Te veel werk. Bovendien lijken er geen vogels te zijn die om 5 uur de wereld moeten laten horen dat ze bestaan. Goeie beslissing; we hebben heerlijk geslapen. Later blijkt trouwens dat een bedekt lichaam geen bal helpt tegen die dieren; we zitten echt van onder tot op onze hoofdhuid onder de jeukbulten, behalve op onze voeten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg weer. Over de A861 en daarna de 830 naar Mallaig. Herhaling van gisteren: het constante geluid van regen op de auto, ruitenwissers, veel water op de weg. Struiken en bomen die gelukkig hun jonge groene kleuren nog hebben; daar genieten we wel van. 

“En wat ben ik blij met die rododendrons”, zegt Gerda, “dat scheelt echt heel veel. Stel je voor dat we hier een maand later waren geweest, dan had het geheel er een stuk treuriger uitgezien”. Ik ben het met haar eens. Alleen rododendrons… op zich zeggen ze mij niet zo veel. Mogelijk een vooroordeel. Toen wij met ons gezin begin jaren ‘70 vanuit Zeeland in Katwijk kwam wonen, had ik waarschijnlijk nog nooit een rododendron gezien. Geen probleem: de plant hield me totaal niet bezig. Maar eenmaal in Katwijk, kwamen wij in het vrij dichtbij gelegen Wassenaar terecht, waar me direct opviel dat villa, tuin en rododendron een drie-eenheid vormden. Als nu iemand het  woord rododendron uitspreek, ben ik linea recta in Wassenaar. Dit terzijde. We hebben dus drie kleuren vandaag, groen, paars, grijs en grijs wint. 

Eerste vraag bij de veerboothaven in Mallaig: “Heeft u gereserveerd?” “Nee”. We leren het nooit. Dan kunnen we niet op deze boot van 14:00 uur. Ook niet op de volgende, misschien op die van 17:00 uur. Om het goed te maken, verontschuldigt hij zich daarna voor het slechte weer. “Hoe lang blijft het nog zo, denkt u?” “Nog zo’n anderhalve dag”, is zijn antwoord. Verder raadt hij ons aan niet op de boot te wachten, het is half twee, maar Skye over de weg te benaderen. Eerst terug en dan over Fort William en Lochalsh. “Twee uur rijden”, zegt hij. Ik heb er helemaal geen zin in om nog weer uren door de regen en het groen te rijden. Gelukkig stemt Gerda er mee in om kaartjes te kopen voor de boot van 5 uur. Ze komt terug met een ‘reservekaartje’: je mag met elke boot mee die niet vol is. “Maar…..” zei de mevrouw achter de balie er bij “héél weinig kans dat dat lukt. Zelfs die van 17:00 uur wordt erg twijfelachtig. Daar staan we dan op strafstrook 6. “Als het te laat wordt, ruilen we die kaarten gewoon in voor een boot van morgenochtend”, zegt Ger. Guess what!? We kunnen mee met de boot van 14:00 uur!! Wat zijn we blij dat we niet zijn omgereden. Lekkere optimisten die Schotten. Het is 45 minuten varen naar Ardvasar. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Coop op de eilanden lijkt een beetje wat de Carrefour is in Frankrijk. Ruim genoeg gesorteerde supermarkt plus tankstation en pinautomaat. Boodschappen in Broadford, waar ook weer aardig wat campers rondrijden, plus de nodige toeristen in gewone auto’s. 

Geen wonder dat je op de parkeerplaatsen aan het water ‘s nachts niet met je busje mag staan. Vanuit het dorp zie ik een pier zee in steken. “Laten we daar eens kijken, Ger, het ziet er stil uit”. Als het helemaal niks wordt, kunnen we terugvallen op Camping Skye, volgens de borden 1km. verderop. 

De pier is een goeie plek, maar willen we niet scheef staan, moeten we in het midden parkeren en dan blokkeren we de boel. Een eindje terug ligt een jeugdherberg met langs de weg behoorlijk wat parkeerplaatsen ook een paar met zicht op het water. We staan. Met enige regelmaat arriveren gasten, motorrijders, busje met Spanjaarden, het loopt wel goed die tent. 

Vlak bij de auto zingt een merel het hoogste lied ondanks de regen die gestaag doorklettert. Vogel van de dag! 

De scène met de vrouw bij de school herhaalt zich hier. Een vrouw, die in de jeugdherberg moet zijn, komt naar ons toe en begint te zeggen dat we niet niet mogen staan. “O, er staan nergens verbodsborden”, zegt Ger, “ook geen borden met ‘privat parking’”. Toch houdt ze vol dat het privéterrein is en dat we wegmoeten. Okay, we mogen nog even koken en eten, maar dan wegwezen! “We staan toch niemand in de weg? En alle gasten zijn nu wel zo’n beetje gearriveerd.  Morgenochtend vertrekken we weer”, probeert Gerda nog. De vrouw houdt vol en is ook boos natuurlijk. We denken dat ze geen poot heeft om op te staan en blijven.

Wat verder opvalt is dat er op het platteland erg veel huizen te koop staan. Geen wonder, denk ik. Ik stel me voor dat veel jonge mensen geen werk vinden en dus vertrekken. Als je geen B&B wil beginnen dan. Die zijn er bij bosjes, maar toeristen ook.

Verder moeten we zuinig zijn met de stroom van onze huishoudaccu’s. We rijden niet zoveel als tijdens andere reizen en daarom hebben we bijna alles nodig voor het opladen van de iPad,  telefoon en powerbank. Bovendien is de kachel veel meer aan! We appen, mailen en internetten zo weinig mogelijk. Het ligt dus niet aan jullie!