Zaterdag 8 oktober 2016

Dit was een nachtje met het dak dicht en toch werden we onder de ochtend nog wakker van de honden.

Er gebeuren hier meer mannen-vrouwendingen dan dat van gisteren. Een blauw autootje arriveert met een vrouw er in. Bijna gelijktijdig stopt naast haar een man in een zwarte Mercedesbus. Vrouw stapt in bij man, ze vertrekken. Ok, geval van carpoolen, samen naar het werk. Goed half uur later zijn ze terug en rijden allebei in hun eigen auto weg. Dat is wel een héél erg parttime baan.
Even later weer 2 auto’s. Man stapt in bij vrouw, ze vertrekken. Wij ook, dus de afloop hiervan zullen we nooit kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerst naar l’ Aquila, daarna Popoli. Ergens onderweg hebben we veel lol bij een slager omdat we met dierengeluiden en gebaren naar lichaamsdelen communiceren over zijn producten. We laten nl. consequent het boekje ‘Hoe zeg ik het in het Italiaans’ in de auto liggen. Wie gebruikt dat nou nog?
Het landschap van vandaag bevalt ons en maakt de bekende verwarring door niet-kloppende wegnummers ruimschoots goed. Mooie, wijde dalen, het groen dat we zien, komt niet van (naald)bomen, maar van andere gewassen en er is uitzicht op hooggebergte.
Popoli > Iserna. We willen er voor ons doen een paar flinke snokken aan geven deze dagen, zodat we zo snel mogelijk met ons podologisch onderzoek kunnen beginnen.
Op de weg is het af en toe weer feest, motorrijders die in de bocht met hun knie over het asfalt gaan. Ze hebben dezelfde pakken aan als wedstrijdrijders inclusief de kniebeschermers.

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan hebben we uiteindelijk een beetje saaie dag achter de rug, ik bedoel wat gebeurt er nou echt. Lekker interessant allemaal. Misschien is het zoeken naar een slaapplaats nog het meest ‘spannende’ van zo’n dag. Kort voor Isernia zijn sportvelden, die er zo verwaarloosd uitzien, dat je denkt ‘komt hier ooit nog iemand bewegen’? Ja, wij. De plek is een kanshebber voor overnachting, maar echt blij worden we er niet van.
Al voor we hier naar toe afsloegen, zagen we in de verte, halverwege op een heuvel, een bizar grote basiliek staan. Zomaar tussen de naaldbomen leek het, geen dorp of stad erbij. En onze ervaring is dat je bij dat soort min of meer afgelegen bezienswaardigheden nog wel eens een heel rustige parkeerplaats hebt.
We gaan die richting uit en komen terecht in het dorp Castelpetroso, bij een ****sterren hotel, La Fonte dell’ Aostore, waar een bruiloft wordt gevierd. Er zijn diverse parkeerterreinen en één daarvan, dat mooi hoog ligt, is zeker weten niet een privéterrein van het hotel. We hebben er een mooi uitzicht, zowel op het landschap als op de basiliek. En hoewel er behoorlijk wat auto’s staan, hebben we van niemand last en omgekeerd. Hoewel…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“Wat hoor ik dan?”, vraag ik aan Ger, “wie gaat hier zo tekeer?”
Het is een man van in de dertig, mooi zwart costuum aan, die hoort bij de Audi met dezelfde kleur die bij ons in de buurt staat. Aan zijn kleding te zien zou het een bruiloftsgast kunnen zijn.
Hij rent bijna heen en weer op het parkeerterrein met de phone aan zijn oor en schreeuwt zijn longen uit zijn lijf:
“Zeg het dan! zeg het me, zeg het me!”
De rest kan ik niet verstaan, maar dit zinnetje komt steeds terug. Hij is heel boos, maar met name wanhopig denken we. Zo erg, dat de gedachte dat hij gehoord zou kunnen worden niet eens bij hem opkomt, laat staan dat het hem zou interesseren. Uiteindelijk loopt hij weg om na een half uur terug te komen met een jongetje van een jaar of twee. Die zet hij in de auto, rijdt een paar rondjes op het parkeerterrein en verdwijnt.

Vogel van de dag: bonte kraai.

Menu: pasta met knoflook en Parmezaanse kaas, worst van de slager, savooie kool. Ik weet niet meer wat ik daar doorheen heb gedaan om het culinair te laten lijken. Sojasaus, witte wijn, vissaus, citroen? Zou zomaar kunnen…..fusion…