Donderdag 12 juni 2025

Gisteravond: zoals regelmatig gebeurt, viel de wind helemaal stil en ook het meer deed alsof het van niks wist. Hoewel wij in principe niet heel warm of koud worden van meren, wordt onze kijk erop toch positief bijgesteld, nu we er zo dikwijls en ook langer naast staan. Je zou kunnen zeggen dat ze meerwaarde geven aan de reis. 

Vanochtend. Buiten is het 6°. Geen wolkje te zien, de wind staat laat op en het wateroppervlak komt nu eenmaal niet als eerste in beweging. Als je over de grond kijkt, zie je in de stenen die er liggen overal reflecties van het zonlicht fonkelen. 

Wat de zon al niet vermag! In elk geval krijgt ze ons zover dat we in zomerkleed gaan. Ik haal voor de tweede keer deze reis een T-shirt tevoorschijn, waar nog wel een coltruitje onder gaat en Gerda waagt zich aan een blouse. Voorzichtig aan, want onze ervaring is dat wind een grote invloed heeft op de temperatuur hier.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nu we toch bezig zijn, maken we zo’n beetje voor het eerst van ons leven een selfie. Het was de bedoeling dat het grindstrandje op de achtergrond zou staan, maar je ziet alleen onze hoofden. Ik ga niet graag op de foto, dat had ik als kind al. Ik herinner me dat ik een jaar of vier was toen mijn ouders me meenamen naar een fotowinkel om een mooie foto van mij te laten maken. Ik heb daar m’n ogen uit m’n hoofd gejankt alvorens de fotograaf na veel gesoebat het zover kreeg dat ik poseerde. De foto heb ik nog en volgens mij kan je aan m’n grote schrikogen zien hoe benauwd ik het had. 

Vanaf de heuvel naast ons klinkt het krassende keelgeluid van raven, jammer dat ze zich niet laten zien, de lafaards. 

Om de Hardangerviddaroute mooi af te ronden, tikken we op Maps de stad Sauda in. Bij Haukeli moeten we de E134 op en daarna na Røldal de 520 richting Sauda.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onderweg koopt Gerda bij De Joker paptaartjes, zo noemen wij die omdat ze erg lijken op het gebak dat in West-Zeeuws-Vlaanderen zo heet. In dit geval bladerdeeg met in het midden een vulling van gele room, een soort dikke vanillevla. Heerlijk! Ze staan echter onze latere lunch met haring in kerriesaus niet in de weg. 

De route die we tot Røldal reden, viel niet tegen. In het begin wel weer teveel groene dennenbomen, maar later kregen we een mooi bergland te zien met nog veel sneeuw. De route over de 520 naar Sauda echter slaat alles, niet alleen qua landschap met nog meer besneeuwde bergen die zich prachtig in de meren spiegelen, overal ruige rotsformaties tot naast de weg en diepe kloofachtige dalen. Nee, dan bedoel ik ook de weg op zich, die in het begin smal en slecht is. Later wordt het wegdek beter met goed asfalt, maar zeker de helft van de route bestaat uit dusdanig smalle stukken dat twee (bus)campers elkaar niet kunnen passeren, laat staan als je met zo’n wat bredere witte camper te maken krijgt. Het is zeker voor Gerda, die voor dit soort dingen meer angsten heeft dan ik, heel heftig. Soms is het passen en meten, langzamer dan stapvoets langs elkaar heen schuiven, meer dan 1 cm. zit er echt niet tussen de buitenspiegels.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De zijkanten van het wegdek zijn scherp en de berm ligt een stuk lager, dus we moeten het echt hebben van de uitwijkhaventjes, die er ook zijn. Meestal gaat dat goed, één keer niet: er komt ons een witte Duitse camper tegemoet, wij zijn dalend met achter ons op zo’n 40 meter afstand een heel smalle uitwijkplaats, zij rijden vrij vlak. Passeren is geen sprake van, dus iemand moet achteruit. Ik stap uit en ga naar de bestuurder toe, die wijst dat wij achteruit de helling op moeten naar die uitwijkplek. Ik zeg, en ik meen het, dat ik niet met onze bus achteruit een helling kan oprijden. Eigenlijk geldt dat voor Gerda ook, we vinden het allebei heel lastig om met zo weinig zicht koers te houden. Hij is onaardig, begint over het intrekken van ons rijbewijs, en het is duidelijk dat hij niet van plan is te bewegen. Intussen versperren wij de weg al voor zo’n zes medegebruikers, die allemaal geduldig afwachten. Dan neemt Gerda het initiatief, springt achter het stuur en samen gaan we de klus klaren. Natuurlijk heeft ze moeite, zeker door stress, om netjes achteruit helling te trekken, maar het lukt en terwijl ik naast haar open raam meeloop en instructies geef hoe te sturen, krijgt ze het voor elkaar om de auto goed genoeg op de uitwijkplek te zetten. Petje af! En dat voor iemand die veel angstiger is dan ik om naast de weg te geraken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De rest van de route tot Sauda verloopt zonder ellende en doet soms zelfs denken aan de Pamir! 

Sauda is best een grote plaats en op een parking zoeken we even naar overnachtingsplekken in de buurt. Er is weer niet veel aanbod, een paar opties, en uiteindelijk kiezen we ervoor om hier te blijven. We lezen dat er direct aan het fjord één plek is, waar geen verbodsborden zijn en een paar mensen hebben hier ongestoord de nacht doorgebracht. Twintig meter verderop staat een vuilnisbak en er is water. Mussen en een scholekster verwelkomen ons. 

Menu van de dag: bloemkool. We hebben nog gerookte zalm met dille en ook rauwe ham en Parmezaanse kaas. Komt goed. 

Vogel van de dag: toch maar de raven hoewel we die vandaag alleen hoorden. 

Het is nog 20° hier aan het fjord. 

Vandaag kregen we het fijne nieuws dat kleinzoon Kick, die momenteel in Zuid-Afrika een training golfsurfen doet, geslaagd is voor zijn schoolexamen. Was dat niet het geval geweest (herexamen) dan had hij waarschijnlijk de training moeten afbreken om terug te vliegen naar Nederland. 

Wij vliegen hier morgen verder over Wodans wegen, als ze niet te smal zijn!

Slaap lekker.