Dinsdag 28 mei 2019

Wat een feest om hier wakker te worden. De Jan van Genten zien we vlak voor de auto de vissen uit het water halen en naar binnen schrokken. Middelste zaagbekken, stormmeeuwen en een graspieper. Een mannetje eidereend wordt vogel van de dag. Donkerblauw, helder water, de zon schijnt! 

Om dwars door het eiland terug naar Brodick te kunnen rijden, moeten we even terug naar Machrie. ‘t Is een leuke rit, maar niet spectaculair. Onderweg gaan we nog vol verwachting in de remmen bij een bordje ‘View point’, waar we zicht op de hogere kale bergen hopen te hebben. Anders dan bij de stone circles van gisteren eindigt het pad na 100 meter bij een ronde houten bank van waaraf je op zee kijkt. Echt iets toevoegen doet het niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Brodick wippen we even binnen bij de Coop voor brood, want het brood dat we van thuis hadden meegenomen daar zitten witte vlekjes op…hmm. Net als we wegrijden stappen er een man en vrouw bijna juichend uit een mooie nieuwe VW California Ocean. 

“Oh! De zon schijnt, heerlijk!” roept hij uit en na een blik op ons nummerbord te hebben geworpen: “Zie je wel, Nederlanders!” Ze huppelen bijna de parkeerplaats over. Hun nummerbord is Engels, een gehuurde auto waarschijnlijk. 

We hebben trouwens niet alleen brood gekocht: bij de sterke dranken zagen we het merk staan dat de O2-schat ons heeft aanbevolen en ineens was het whiskytime. We kochten een fles Glen Moray, special malt, met als extra ‘sherry cask finish’. Er waren flessen mèt en zonder de laatste toevoeging. Wat te kiezen? Een man die naast ons stond, antwoordde desgevraagd dat hij geen moment zou aarzelen en zeker weten de whisky mèt zou kiezen. Hij sprak uit ervaring, dus wie zijn wij om tegen te stribbelen?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een paar kilometer buiten Brodick komt een witte brede camper, die niet op één smalle weghelft past, ons veel te hard tegemoet rijden. Nee, de whiskyfles is nog dicht! Gerda remt af in de verwachting dat de tegenligger dat ook zal doen, zodat we eventueel met ingeklapte spiegels elkaar met beleid kunnen passeren. Niks van dat alles. Het ding raast door, terwijl het door de vaart op deze niet al te gladde wegen ook nog wat heen en weer schommelt. Ik een fractie van een seconde zie ik het aankomen: de spiegels raken elkaar met een misselijkmakende knal. Er is geen enkele uitwijkmogelijkheid, blijven stilstaan, omkeren, achteruitrijden is met deze drukte op deze weg niet echt een optie. De spiegel zelf hangt nog aan een paar draadjes, de kunststof rand is er af. “Rij maar door!”, zeg ik tegen Ger, “het heeft allemaal geen zin”.

“Als jij de spiegel maar vasthoudt, zodat die draden niet breken!” Dat doe ik en op de eerst volgende parkeerplek nemen we de schade op. Gerda is tot tranen toe geschrokken en ook heel kwaad. Niet gek. Die camper reed veel te hard! Ik weet niet of hij verder opzij kon, wij niet in elk geval. De wegen zijn niet alleen smal, maar de zijkanten zijn meestal slecht afgewerkt. Direct naast de rand van het asfalt, gaapt bijv. een geul van 20 cm diep, daar stuur je je auto echt niet in. Vaak ook rijd je vlak langs een rotsachtige wand, waardoor uitwijken geen optie is. En vele variaties op dit thema. Ik erger me al een paar dagen behoorlijk aan het feit dat ze die wegen zo smal hebben gemaakt. Kijk, als het niet anders kan, allà. Maar hier: even wat rots weggehakt, de scherpe randen van het asfalt geleidelijker in de berm laten overgaan of gewoon een halve meter asfalt er bij en je bent van een heleboel ellende af. Of, andere optie, je verbiedt sommige wegen voor voertuigen breder dan x meter. Dat zou hier een heel reële maatregel zijn, vind ik. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed, Gerda krijgt de spiegel, die gelukkig heel gebleven is, er weer in en zet het geheel vast met duct tape. “We gaan even terug naar de plek waar het gebeurde”, zegt ze, “om te kijken of de kunststof rand er nog ligt. Ik weet precies waar het was”. Als we er zijn, ziet ze hem direct liggen. Ze haalt hem op, drukt, wringt en klikt de boel vakkundig in elkaar en… niks meer aan doen! Alles werkt en zit vast. Geweldig!

Door naar Lochranza, even kijken waar de boot naar Kintyre vertrekt. Ger heeft zelf een folder met het vaarschema. Vóór we er aankomen hebben we weer een passeerincident, nu met een lijnbus, dat beter afloopt. We stoppen allebei, beetje achteruit, spiegels in, wat manoeuvreren en voilà, zo kan het ook. 

Wat er ook niet is hier: een waterkraan op de begraafplaats. Reken niet op een schone steen als je dood bent. Bij Pirnmill wordt het tijd om eens te informeren waar zich hier de watertappunten bevinden. Een grote vrouw in een piepkleine winkel, wijst naar een tuin, die tussen een monument en een Art House ligt. Gerda heeft daar al wat, zonder resultaat, aan een paar tuinslangen zitten rommelen.

Dan maar naar boven. Van achter het Art House komt een vriendelijke man, die ik ons  probleem voorleg. Hij heeft een kraan aan de muur, rukt de slang eraf en ik kan tanken. We maken even een praatje. Voor ruige streken moeten we naar het Noorden, Mull, de buitenste Hebriden en in elk geval vanaf Ullapool naar boven. Als we afscheid nemen, vraagt hij nog even tussen neus en lippen door of we de slangen in de tuin weer precies zo willen neerleggen als ze lagen, want ‘everything is connected’. Doen we. Als ik hem daarna nog toe wil roepen dat het voor elkaar is, zit hij weer achter zijn huis in een groot boek te tekenen of te schrijven en kijkt niet op of om.

Even verderop ligt alweer een lege baai voor ons, letterlijk: voor ons. Bij het parkeren vliegt een tapuit langs. Later ziet Ger nog een witgatje en de Jan van Genten zijn er ook. Het is nagenoeg onbewolkt, 10°C en een koude Noorden wind. 

De whisky is ‘gevaarlijk lekker’, zegt Gerda.