Zondag 16 oktober 2016

Slechte boodschappen moet je direct brengen: m’n dagboek, nou ja…schrift, is kwijt. Dat wil zeggen, ik weet exact waar het is, alleen dat is zo’n honderd kilometer terugrijden.

Vandaag waren we in Matera. Wat een bijzonder stadje. De oude binnenstad staat op de Unesco werelderfgoedlijst en dat deed me, toen ik het hoorde, aan Sana’a denken, de hoofdstad van Jemen. Alleen maar omdat die ook op de lijst staat. Ik had er daarna niet meer aan gedacht tot ik vandaag, tijdens onze wandeling ineens het volle zicht had op dat Unesco-gedeelte. De compacte manier waarop het tegen de heuvels is aangebouwd, de hoekige architectuur, maakten dat Sana’a direct weer in mijn gedachten kwam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We liepen er een uur of wat rond, in Matera dus, trap op, trap af en genoten van de kerken en hun interieurs, van alle andere architectuur, de sfeer en vooral ook van de manier waarop het stadje in het landschap ligt. Tussen al het moois door kijk je op de rotsige heuvels, waar het uit ontstond.
Er was zelfs een kraan in een parkje om ons dreigend watertekort aan te vullen. De tankstations in Puglia doen nl. niet aan water.
Er was wel behoorlijk wat volk op de been en dat geeft te denken qua hoogseizoen.

Na al het moois belandden we in een WiFi-café en bij het afrekenen, ontstond verwarring. Gerda wist niet dat ik de consumpties al had betaald en de meneer bij de kassa ook niet. Moest dus even worden gecorrigeerd. Op zulke momenten gaat het bij mij mis. Ik was m’n schrift, bril en iPad bij elkaar aan het rapen. Wil ik niks vergeten, moet ik me alleen daar op concentreren en me niet laten afleiden. Terwijl ik dus half in gesprek ben met Ger en ook het personeel dingen probeer uit te leggen, pak ik m’n rugzak in, maar leg het schrift waarschijnlijk bij de kassa uit mijn handen.
Daar had ik pas erg in toen we bijna bij Albano di Lucania waren.
We gaan niet terug, ik heb er vreselijk veel last van en probeer de draad weer op te pakken.
Dit is de eerste poging.
Mocht iemand van jullie over niet te lange tijd in Matera bij Café Schiuma komen, vraag dan naar het schrift!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afgelopen nacht stonden we in Castellaneta bij een aftands palmenpark. Waar dan wel weer een mooi, erg oud kerkje stond, dat Gerda de woorden ontlokte:” Ik zou er bijna gelovig van worden”!
Je zou denken, wie wil er nou wat met zo’n verwaarloosd park? Meer mensen dan we hadden gedacht en de bus trekt met het open dak altijd aandacht. Aan de reacties te zien, lijkt het erop dat veel mensen nog nooit zo’n Westfalia zagen.
Na een uur of elf werd het rustig. We hoorden op afstand nog wel een clubje honden blaffen, maar dat was niet erg hard en het hield op.
En hoe gaat dat? De honden houden op, de mensen beginnen…. Ik weet niet hoe laat het was, toen we wakker schrokken van loeiharde muziek en slaande portieren. Een groepje oudere jongeren, aan hun stemmen te horen, parkeerden naast ons met de muziekinstallatie op 11 en zelf waren ze ook maximaal opengedraaid. De vrouwen gilden hysterisch en de mannen moesten behoorlijk schreeuwen om op gelijk niveau te blijven. Het hield op.

Vanochtend hoorden we weer de honden blaffen. Nu waren het er veel meer. Zoveel dat Gerda zei: “Joh Riet, dit is niet normaal! Volgens mij zit hier ergens een fokkerij”.
Terwijl we verder gaan met ons ochtendprogramma, valt het me op dat een vrouw erg lang haar honden uitlaat. Het vreemde is dat ze eerst 2 beige honden heeft. Daarna zie ik er ineens een zwarte bij en weer wat later een gevlekte.
“Die vrouw heeft vast een uitlaatservice of zo”, zeg ik tegen Ger, “ze laat minstens vier honden uit”.
“Oh”, zegt Ger, nadat ze het even heeft aangezien, “ik snap het al. Ze laat de honden van die fokkerij uit. Kijk, ze verdwijnt telkens door die deur met een paar honden en na een poosje komt ze met andere terug”. Ze heeft gelijk.
En we hadden nog een man-in-auto-verschijnsel. Al verschillende malen in andere reisverhalen heb ik het genoemd: er komt een man in een auto aanrijden, parkeert en stapt nooit uit. Blijft lang tot zeer lang in de auto zitten. Wij zijn altijd zo nieuwsgierig wat de diepere achtergrond ervan is.
“We hebben er weer één”, zeg ik tegen Ger. “Waarom gaat zo iemand ’s ochtends om 9 uur op een onooglijke plek parkeren en blijft steeds in de auto?”
Misschien ben ik te dirty minded, maar ik denk: iets doen wat elders niet mag of kan. Pornoblaadjes kijken bijvoorbeeld. Als Gerda terugkomt van het vuilnis weggooien, weet ze het:
“Hij zit te puzzelen met muziek aan”.
Nou… dan is het vast een kruiswoordpuzzel!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe nu verder? Hoe Calabrië te benaderen? Daar heeft Adri Haak, die ik ongeveer een halve eeuw niet heb gezien, laat staan gesproken, een rol in gespeeld. Op Facebook vroeg hij of we (stukken van) de Via Appia hadden gereden. Tot dat moment had ik geen seconde aan die route gedacht. Wat gebeurt er? Ik kijk op de kaart hoe vanuit Matera te vertrekken en zie langs de weg, die we zouden nemen ‘Via Appia’ staan. Ja dus, wij hebben een gedeelte van de route gereden en wel van Matera tot Albano di Luciana. Mooie route, maar niet zo speciaal dat je spontaan zou denken ‘zit ik soms op de Via Appia?’ Uitgezonderd het laatste stuk tot Albano. Het uitzicht kan ik gerust spectaculair noemen: bergen, die schuin en scherp als potloodpunten de lucht in steken, met daarvoor het dorp op een heuveltop. Saillant detail: veel dode vossen op de weg.
En mogelijk, denk ik nu, hebben we zonder het te weten andere gedeeltes van de Via gereden. Thuis maar eens bekijken. Met de spaarzame WiFi is dat lastig.

Albano di L. is een heel apart dorp. Gerda en ik noemen dat ‘einde-van-de-wereld-plekken’. Ze zijn fascinerend, maar waarom? Waarom is de éne afgelegen plek gewoon ‘afgelegen’ en krijg je bij de andere het gevoel dat je er moet blijven, dat er iets gaat gebeuren, het hangt in de lucht…
Ik kan ze allemaal nog zo opnoemen, je vergeet er niet één.
Het duurt tot het station van Albano voor we een horizontale parkeerplaats vinden. Denk niet dat het station in het dorp ligt. Het ligt er kilometers buiten. Denk niet dat het gebouw in gebruik is. Het is compleet vergaan en gesloten. Of er nog ooit een trein stopt? Geen idee, toen het donker was, reed er één voorbij…
We staan vrij dicht aan de weg en er komen nog een paar carpoolers hun auto ophalen. Gelukkig wordt het vrij vroeg donker, dan zijn we minder zichtbaar. Forget it! Ineens floept aan de zijkant van het gebouw een felle TL-lamp aan. Ger en Riet in de spotlights.

Menu van de dag: pasta met ui, knoflook, room, citroensap en parmezaanse kaas. Rundergehakt. Roerbak radicchio rosso en savooie kool. De vorige kool, die ik noemde was groene kool en niet savooi.

Vogel van de dag: hoge roofvogels (welke?) en een wouw. Type onbekend.

De verloren verhalen, zal ik proberen kort samen te vatten in een aparte aflevering incl. foto’s. Er waren te veel mooie en aparte belevenissen