Woensdag 3 juni 2020

Goed dat we beneden sliepen. De vogels hielden zich rustiger dan we hadden verwacht. Dit in tegenstelling tot de wind, die zich de hele nacht door met kracht op de daktent stortte. De bus schudde er van en toen ik een poos wakker lag, stelde ik me voor dat ik gewiegd werd en daardoor snel in slaap zou vallen. Als ik om koffie te zetten de omvormer aanklik, klinkt direct de doordringende piep die aangeeft dat er te weinig stroom in de huishoudaccu zit. Dat gebeurt vaker, maar meestal pas aan het eind als de koffie bijna is doorgelopen. Om het gepiep te stoppen, laat ik de motor stationair draaien tijdens het hele proces, hoewel ik daar een vreselijke hekel aan heb. Nood breekt wet. Moet de accu vervangen worden of komt het door het feit dat wij de auto nooit 24 uur lang aan de stroom hebben staan? Er wordt aangeraden om dat met enige regelmaat te doen, alleen….hoe krijgen we dat voor elkaar op vijfhoog? Na de koffie, die er niet minder om smaakt, vertrekken we richting Medemblik. Voor de paar boodschappen die we nodig hebben, zijn daar de Spar en de Mitra, waarna we net buiten het stadje het prachtige witte gemaal Lely zien liggen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We wisten van het bestaan niet af. Dat moet op de foto en als we toch stoppen, kunnen we net zo goed de laatste koffie opmaken. Zo hebben we, zittend op de dijk ook nog uitzicht op het oude stadhuis. Ik was benieuwd en heb even gezocht naar de ontwerper van het gemaal, dat is Dirk Roosenburg. Het stadhuis, ook best apart van vorm, is een product van Kropholler. Zo leer je nog eens wat.
Bij Boswachterij Wieringermeer veel plassen met veel ganzen en – stop! auto aan de kant – een roofvogel! Een hele grote, Gerda houdt het op een visarend. Laag scheert hij, van links naar rechts kantelend, langs de dijk. Beetje sneu dat je dan door zo’n kleine stern wordt verjaagd.
Er is ook het Dijkgatbos. De naam zegt het al; in de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers hier een groot gat in de dijk gebombardeerd. Je houdt er in elk geval een stel plassen met ganzen aan over. Zoals de Canadese gans, die we onderweg zien. En tot slot nog een mannetje blauwe kiekendief. Tja, met al dat stoppen onderweg en kleine afstanden rijden, raakt die huishoudaccu natuurlijk nooit vol!
Lunchpauze bij Kleiput Vatrop, een prachtige hoek in de Waddenzee. Middenin een drooggevallen inham zit op een soort eiland een kleine klutenkolonie te broeden. Gerda hoopt voor de vogels dat de zee bij vloed weer voor water om hun eiland heen zal zorgen. Ze is bang dat het anders niet goed zal aflopen met de jonge kluten. Komt vast wel goed, de Waddenzee zal toch nog niet aan het opdrogen zijn? Behalve steltlopers zien we wadlopers. Wat lopers op het wad….dus.

“Als we daar wat tanken”, zegt Ger wijzend op Avia, “dan kunnen we vast wel even gebruik maken van WiFi”.
“Goed plan, maar misschien is het slim om eerst te vragen of er wel WiFi ís”, antwoord ik.
Het gezicht van Gerda spreekt boekdelen als ze terug naar de auto komt lopen: “Ze hebben het wel, maar het doet het niet!”
Met de woorden: “Dan gaan we ook niet tanken”, start ik de motor. Op naar Stroe.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij een T-splitsing stuiten we bijna op een piepkleine kerk. Apart, zo klein zie je ze nooit. Klopt: het is geen kerk maar een kapel en wel een ‘Heidense Kapel’, getuige het naambord. Dit vraagt om nader onderzoek. Ze ligt op een kleine verhoging, mooi tussen de bomen. Eromheen oude en jonge graven. Het gebouwtje zelf is wel aardig, alleen het is ‘nieuw oud’; gerestaureerd in 2016. Toch leuk om gezien te hebben, ik hou wel van (oude) grafstenen en een heidense kapel kom je niet elke dag tegen. Bovendien weten we nu dat Lont een veel voorkomende naam is hier, tenzij ze al allemaal dood zijn, bijvoorbeeld doordat iemand zich in het kruitvat heeft begeven! Hippolytushoef en WiFi lijkt een contradictio in terminis; we beginnen er niet eens aan en draaien om, terug richting Kleiput Vatrop. Gerda denkt erover om daar de nacht door te brengen. Eénmaal onderweg verandert ze van gedachten:
“Onderweg, zomaar in de polder heb ik mooie standplaatsen gezien”, zegt ze, “ik begin al die mensen met honden zo zat te worden”. Ze heeft gelijk, op alle mooie plekken, waar we waren, barst het van de uitlatende mensen.

 

 

 

 

 

 

 

 

“Ik wil rust”, gaat ze verder.
Het spreekt me erg aan, het is een heerlijk idee om ergens helemaal alleen te zijn, zonder gedruis om ons heen. En waar komen we terecht? In een bocht onderaan de Waddendijk met uitzicht op de heidense kapel! Aan de overkant van het wegje een wei met kerngezonde, glanzende koeien. Zónder horens en mét tjokvolle uiers, dat dan wel weer… Gerda en de boer hebben al vriendelijk naar elkaar gezwaaid. Natuurlijk loopt er op het erf een hond, maar die heeft de boer volledig onder controle.

Wat is het hier stil. Heel lang horen we niets. Als de koeien naar binnen zijn geroepen om gemolken te worden, duikt er een joekel van een haas op in de wei. Hij holt door het gras, steekt haastig de weg over naar een andere wei en inspecteert tot slot gehaast de dijk. Hij had het gerust wat rustiger aan kunnen doen want de koeien blijven binnen, zodat we nog de hele avond van zijn capriolen kunnen genieten. Een soort huishaas.
Over stilte gesproken: ook Piet had het hier waarschijnlijk prima naar zijn zin gehad. Afgelopen dinsdag reden we langs zijn grote boerderij, mooi zwart geteerd, waarop in sierlijke witte letters staat “Stille Piet”.

Vogel van de dag: blauwe kiekendief.

Menu van de dag: roerbak rundergehakt met ui, knoflook, wortel, paprika, korianderpoeder, sojasaus en citroensap. Beetje pasta erbij.