Zondag 9 juni 2019

Na koffie, flitsende WiFi en een erg sympathieke uitbaatster bij het café van de camping naast ons, vervolgen we de A835. Het is de bedoeling dat we bij Strathcanaird links afslaan richting Reiff. Garmin kent geen van de gehuchten op dit stuk land, dus het worden borden! Voor zover aanwezig en vooral voor zover duidelijk! Na twee keer te zijn omgedraaid, zonder te spoken en drie keer hetzelfde stuk te hebben gereden, heb ik het helemaal gehad met Schotland! Dat het de Friezen en Catalanen van Europa zijn, met hun plaatsnamen in Gaelic, niet in staat hun wegen naar behoren te onderhouden, geen verse vis verkopen enz. enz. In werkelijkheid zei ik veel ergere dingen, maar die durf ik hier niet te publiceren. Of we uiteindelijk bij Strathcanaird of bij Drumdunie linksaf zijn gegaan, is ons nog steeds een raadsel. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat zeker is: we hebben een geweldig mooie rit. Wat een landschap! Bij een parkeerplaats langs de weg stoppen we om foto’s te maken van de bergen. Op informatieborden staat te lezen dat dit de Deep Freeze Mountains worden genoemd. Eén ervan heet Stac Pollaidh. De tekst erbij verhaalt van een verleden waarin alles bedekt was met gletsjers, wat niemand zal verbazen. Wat ons wel verbaast is, dat er bij staat dat de geschiedenis zich waarschijnlijk zal herhalen: er zal weer een periode met gletsjers komen, die opnieuw zullen smelten etc. Ik weet niet hoe gedateerd dit bord is of hoe kortzichtig de huidige wetenschappers zijn, maar ons worden daar heel andere verhalen over verteld toch?

Verder over de witte wegjes naar Reiff. Hoe we precies rijden, weten we nog steeds niet en het maakt niet uit, zoals Gerda zegt: “Mijn dag kan nu al niet meer stuk!” Grillig gevormde bergen, veel ruimte in het landschap en genoeg wolken om de zon af en toe haar plaats te wijzen. Dat ze schijnt is goed, want we moeten er niet aan denken dat we deze route hadden moeten rijden met laaghangende bewolking. Wat een feest hadden we dan gemist! 

 

 

 

 

 

 

 

 

We willen absoluut naar Reiff, hoewel het niet aan onze doorgaande route ligt. Onze ervaring is dat als je een doodlopende weg tot het einde toe rijdt, je vaak wordt verrast door de schoonheid die je er vindt. Wat me weer doet denken aan het leven in het algemeen en de dood in het bijzonder. Waarover later misschien meer. 

Omkeren en naar Lochinver. Elke keer wanneer de weg afbuigt van de kust komen we tussen het groen terecht: “Het is dat het nog een beetje de kleuren heeft van jong groen”, zegt Ger, “maar ik vind hier niks aan”. Boven Lochinver volgen we de B869 over Stoer naar Point of Stoer. Onze vrienden Carry en Gerard hebben ons deze tip gegeven met de mededeling dat je er prachtig kan overnachten. Geen woord teveel! Alleen schrikken we een beetje van alle auto’s die er al staan. Nu gaan de personenauto’s natuurlijk allemaal weg, maar er staat toch al zo’n camper of vijf. Wij vinden dat een nadeel van ‘internet’. Mensen geven veel aan elkaar door, hartstikke goed bedoeld en ook ikzelf geef mensen graag tips, maar als alles wordt gedeeld, ben je nergens meer alleen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er zijn twee parkeerplaatsen, als je ze zo wil noemen en op die ene staat zo’n grote witte bus, een Hymer. Iemand noemde dat laatst een koelkast. ‘t Lijkt ons trouwens een hele toer om met dat ding tot hier te komen, want het is zo’n wegje dat verboden is voor auto’s met caravan. Goed, dat is dan weer wel stoer. Vervelend genoeg komt dat ding, zodra bij ons alle personenauto’s zijn vertrokken, boven op ons staan met de cabine recht op de zijkant van onze auto gericht. Nu valt het mogelijk mee omdat het lijkt alsof er tussen cabine en de rest van het ding een soort schuifdeuren zitten. Die zijn dicht, dus ik neem aan dat de bewoners vanuit hun huiskamer ons niet zien. Ja meisjes en jongens, er bestaat veel camperleed. 

Gerda zet zich met verrekijker op een rotsblok en geniet ontzettend van het bestuderen van bepaalde vogels, die constant voor de kliffen langs zeilen. Als ze terugkomt en de vogelgids er op na heeft geslagen, weet ze het zeker: Noordse stormvogels. Vogel van de dag. Beetje raar dier geloof ik. Heeft buisvormige neusgaten (!) en spuwt ‘stinkende substantie’ naar indringers. Bah. Maar niet zo gewelddadig als het roodborstje. O ja, de grauwe gors had ze ook gezien. 

Tip: je kan deze vuurtoren huren en er mogelijk ook gewoon overnachten: www.stoerlighthouse.co.uk

Verder zijn we over het bestaan in het algemeen en de mens in het bijzonder nog niet uitgedacht. Ik blijf er op terugkomen. Wat me deed denken aan de tijd dat ik werkte bij Promega, hoofdzetel Madison, Wisconsin. Het bedrijf maakte en maakt denk ik nog, tools voor iedereen die bezig was met het manipuleren van DNA. De oprichter Bill Linton, vertelde mij in de jaren ‘80 dat het voedselprobleem in de derde wereld met behulp van DNA-techniek vlot opgelost zou kunnen worden. Ze waren toen al in staat om dierlijk eiwit te laten produceren door planten. En omdat de mens van dierlijk eiwit veel minder nodig heeft dan van plantaardig eiwit, heb je aan een relatief gering aantal gemanipuleerde planten, die hij biefstukbomen noemde, genoeg. Weg met die oogsten die steeds mislukken. Maar ja….het mocht en mag niet. Dit alles terzijde.