Donderdag 8 juni 2023

Jáá!.. de klokkentoren stond uit vannacht!! Maar je moet ergens van wakker worden en dat was van de wind, die om een uur of vijf denk ik met vlagen begon te dreigen. Nu kunnen we wel tegen wat wind, alleen hadden we in het kader van de nachtelijke afkoeling alle drie de dakramen open gezet, zodat ik met wapperende haren op mijn kussen lag. Bij mij gaat dat niet samen met slapen, dus de gaten wat kleiner gemaakt en uiteindelijk droomde ik nog dat ik op kousenvoeten een gladde, steile helling op moest klauteren en bijna naar beneden in het water gleed. Ineens was daar de hand van Gerda en toen ik die had vastgepakt, was de hele helling plots een fluitje van een cent! Hoe symbolisch wil je ‘t hebben? Gerda bleef wakker en dacht we kunnen de boel net zo goed nu inpakken en dan vertrekken. 

Als ik naar de wc ga, vraag ik of Ger meegaat en voor de deur de wacht wil houden. Dat komt zo: we snappen de werking van het slot niet of niet goed genoeg of het is stuk. Er hangt ergens op een papier een summiere instructie, die inhoudt dat je 1) je pols zo ver mogelijk naar boven moet buigen en 2) aan het knopje draaien. 

We bekijken het systeem uitgebreid. Als je de deurkruk helemaal naar boven duwt, komt er een palletje uit de zijkant van de deur gepiept, dat je dan met de draaiknop moet vastzetten. Het palletje komt naar buiten, maar het vastzetten, krijgen we niet voor elkaar. Dit soort dingen valt voor mij in de categorie: waarom makkelijk doen al het ook moeilijk kan? Blijkbaar hebben er meer mensen moeite mee, getuige een stel losse bakstenen die bij de wc-deuren liggen en er soms onder zijn geschoven, zodat de deur klem staat. 

Met de QR-codes en de slagboom hebben we dan weer geen enkel probleem als we vertrekken. Omdat we geen zin hebben om een hele dag snelweg te rijden, beginnen we bescheiden met de D-wegen: D438, D33, D34, D25, D23, D133… Ongeveer aan het eind van deze serie hebben we ook geen zin meer in de veelal smalle en hobbelige D-wegen, hoewel we tussen prachtige graanvelden rijden. Tarwe, haver, de wufte gerst, maar het meest blij word ik van de blauw bloeiende vlasvelden, die links en rechts naast die landelijke wegjes liggen. Wat een feest om hier precies op de juiste tijd te zijn. Ook dit is jeugdsentiment. Toen ik kind was, werd er in Zeeuws-Vlaanderen behoorlijk wat vlas geteeld, tegenwoordig heel weinig of misschien helemaal niet. Voeg bij dit alles kilometers bermen vol margrieten, en eilanden van klaprozen in de tarwe- en gerstvelden. Jezus, waren we maar langer doorgegaan op die D-wegen 😉 

Le Neubourg, we rijden er dwars doorheen en zijn onder de indruk van een plein met mooie bebouwing en levendigheid. Een goeie plek voor een bak koffie, die we dit keer zelf maken. Er  komt blijkbaar een plaatselijk feest aan, want een stel vrouwen is met veel gekakel naast de auto bezig met allerlei versieringen, die er verband mee houden, aan te brengen op een schutting. Ik loop een rondje om een paar foto’s te maken. 

Na Rouen volgen we eerst een gratis groene snelweg en daarna pakken we de Péage. Amiens is ook verbonden met herinneringen. Lang geleden stonden we er op een kleine camping midden in de stad bij de kathedraal, de grootste van Frankrijk wat betreft de gotische exemplaren. Ik vond zelf dat ik er een mooie tekening van had gemaakt, die ik altijd heb bewaard, alleen…toen ik een tijdje geleden dacht misschien moet ik die eens inlijsten, kon ik hem niet vinden. Nog één keer goed zoeken misschien. 

Om een uur of vier is het mooi geweest; ‘s middags na de lunch worden we op de snelweg vlugger slaperig en we wisselen dan vaker van rijbeurt. Maar het houdt een keer op. Afslag nr.17, parkeren en Park4Night checken. 

Op onze weg is er weinig en we willen niet nog 38 km. rijden naar iets wat wel leuk lijkt. Het valt op dat bij de recensies op de app relatief vaak wordt gewaarschuwd voor onveilige situaties. Iemand heeft een overval meegemaakt op een auto die bij hem in de buurt stond geparkeerd, anderen schrijven over vaak voorkomende diefstal, schoten die ze horen, kortom we krijgen er niet echt een fijn gevoel bij. Bovendien, toen we hier net de snelweg afkwamen, stond er op de rotonde een stel bewapende politieagenten die er zo te zien klaar voor waren om in te grijpen, op wat voor manier dan ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ineens ziet Ger iets, een kilometer of vier hier vandaan: Car Park Le Verger in Douchy-les-Mines. Het is op een privéterrein en kost € 8,- per nacht. Geen faciliteiten. Laten we dat maar doen. 

Als we er voor de gesloten toegangsdeur staan, hoor ik iemand roepen en een vrouw komt op een holletje naar me toe. “Bent u de eigenaresse?”, vraag ik. Ze antwoordt bevestigend, maar ze moet nu even haar kinderen uit school halen, vertelt me snel de code waarmee de schuifdeur open en weer dicht gaat, we mogen een plaats zoeken, alle informatie is te lezen op het terrein en als ze terug is met de kinderen komt ze naar ons toe. D’accord? Très bien! A tout à l’heure. Ze maakt een heel prettige indruk en dat blijft zo als ze later met haar dochtertje naar ons toekomt om de betaling en zo te regelen. Het is een groot genoeg terrein en we zijn de enigen. Nadeel: geen schaduw en 27°. 

Menu van de dag: broccoli en serranoham. Hoe basic kan het zijn. 

Morgen nog een uur of vier rijden. En als ik eraan denk dat het zaterdag in Nederland 30° wordt, dan breekt het zweet me uit!