We rijden sinds afgelopen zondag 11:30 uur. Vertrek in de regen. Toch kwam Gerda stralend terug van de auto beneden en riep: 

“Ik heb de vogel van de dag!”

“Nou?”

“De gierzwaluw! Eerst hoorde ik hun geluid en toen ik omhoog keek, zag ik ze overvliegen!” In da pocket. 

Heel veel knalgele koolzaadvelden verder reden we in de zon en kroop de temperatuur ruimhartig naar 24,5 Celsius. Helaas stonden we toen een uur in de file achter een heftig verkeersongeval, zodat vooral Gerda, aan de zonkant, compleet door haar deo zat. 

Omdat we in Magdenburg niets meer te zoeken hebben (als we er al toegelaten zouden worden) namen we de eerste afslag erna, richting Burg. Dat was toch een brug te ver en we eindigden in een bos dichtbij het dorp Schermen. Ben benieuwd wat zich daar achter afspeelt. In elk geval was er al een hertje dat ons nieuwsgierig gadesloeg.

Bij het menu van de dag, verse tonijn met sperziebonen, dronken we een heerlijke Nero d’ Avola, dank zij Gerard en Carry die ons aan de Duitse grens kwamen uitzwaaien. Toen ze dat een paar dagen geleden meedeelden, konden we het niet geloven. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt! Maar het was echt. Lachend en zwaaiend stonden ze ons op te wachten op de parkeerplaats met koffie en wafels met aardbeien en slagroom. En alsof dat niet voldoende was, kregen we voor onderweg de fles rode wijn mee plus een setje Gerardus bieren. Wat voelden we ons verwend!

Maandag 30 april.

We stonden naast een zandafgraving en aan het begin van het onverharde wegje was andere  bedrijvigheid, op een bord stond iets van ‘recycling’. Vanaf een uur of zeven reden grote vrachtwagens af en aan. Dat was op zich niet zo erg, we waren wakker en hadden prima geslapen. Alleen in de stofwolken die ze veroorzaakten, hadden we geen zin. Dus dak dicht en verkassen om knarsvrij te ontbijten. Voeg daarbij een koor nachtegalen en een zwarte wouw. 

Veel saaie snelweg vandaag tussen onafzienbare rijen hoge, slanke, kaarsrechte naaldboomstammen. Met in de top nog een soort kerstboompje. Gelukkig vloog er af en toe een rode wouw overheen. 

We verbaasden ons over het weinige verkeer op de weg, tot duidelijk werd dat we geacht werden om een behoorlijk bedrag aan tol te betalen voor al dit fraais.

Zo’n 100 kilometer voor Warschau vonden we een vrij grote, niet publieke parkeerplaats bij een soort gezondheidscentrum. In een hoek van het plein was een bierkiosk. Als je de koppen van de ongetwijfeld vaste clientèle bekeek, begreep je direct waarom dat centrum naast de kiosk stond. 

Toen we vroegen of we misschien voor de nacht op het overigens lege plein mochten staan, werd daar geen probleem van gemaakt.

Net toen we geïnstalleerd waren, kwam een man, die op het terras had gezeten, naar ons toe en adviseerde ons voor de nacht naar een plek aan het meer te gaan. Hier werd alleen maar gezopen en hij suggereerde dat we mogelijk later op de avond last zouden krijgen van dronken kerels.

Hij zou ons voorfietsen naar het meer.  

Ok, inpakken maar weer. Het meer is een vrij kleine plas, waar stellen en gezinnen zich verpozen. We mochten in de buurt van het restaurant staan dat van zijn vriend bleek te zijn en dat hij van harte bij ons aanbeval. Nee dank u, we hebben net boodschappen gedaan.

Als ik dit schrijf, is het kwart over tien en de laatste lawaaimakers zijn net vertrokken. Benieuwd of het vannacht rustig zal blijven.

Als de stijging van de temperatuur zo door blijft gaan, vandaag 29 Celsius, dan komen wij in elk geval beetgaar aan in Kazachstan. 

 

Dinsdag 1 mei. 

Wie kent het schone lied niet: ‘kom mee naar buiten allemaal dan zoeken wij de wielewaal.’ Hier hoefden wij hem niet te zoeken. Vanaf half 7drong het dier zich aan ons op. Dat wil zeggen aan Gerda dan. Ik sliep met gemak door zijn dudeljo’s heen. Het kan ook zijn dat de vogel gewekt was door een paar vroege vissers, waarvan er één de longen uit z’n lijf lulde. En het geluid draagt ook zo lekker over het water. 

De plaats waar we bij overnachtten heet Ozorkow. Een beetje Wassenaar op z’n Pools; veel vrijstaande, meest lelijke huizen langs smalle zandpaden. Hoe we precies bij het meer waren gekomen, wisten we niet meer, maar Garmin heeft ons op omslachtige manier en off road weer op het goede spoor gezet. Voorproefje van de wegen die nog gaan komen!

Vlak voor Wyszków ging iedereen voluit op de rem: paard op de snelweg! Chaos, waar mens en paard ongedeerd vanaf kwamen. Ik heb er nog een tijdje over zitten nadenken en ben tot de slotsom gekomen dat een paard in de gang de voorkeur verdient.

Tussen Wyszków en Ostrow Mazowiecka weer veel oponthoud omdat er een nieuwe snelweg wordt aangelegd en wij op een 2-baans wegje met inhaalverbod moeten voortkruipen. 

Op weg naar Zambrów halen we tijd in. Daar rijden we ongehinderd over een prachtige 4-baansweg. Na een poosje hebben we pas door hóe ongehinderd; zowel voor als achter ons is geen auto te zien. Na een minuut of 5 wordt het wat ongemakkelijk en na nog eens vijf minuten word ik echt bang dat we iets hebben gemist en over een nog niet geopende weg rijden. Straks ploffen we een grote zandbak in of we worden opgewacht door de politie! 

Ik ben nog nooit zo blij geweest met een paar koplampen die heel ver achter ons opdoemden.

De grensovergang was troosteloos, zoals alleen verlaten ex-Oostblokgebouwen er uit kunnen zien. Het enige mooie eraan is dat het er nog staat, dat je het nog kan zien.

Even verderop ligt het dorp Kalvarija, alweer dicht bij een meer. We stoppen ermee, zeker ook omdat het hier een uur later is dan in Polen. 

Aan de rand van het dorp is een mooie stille plek en iedereen lijkt het prima te vinden dat we hier staan. Voor de deur een Vlaamse gaai, in de verte de koekoek en op de elektriciteitsdraden een vrijend paar….? Ja, daar is Gerda bij het slapen gaan nog steeds niet achter. 

Intussen heeft ze op haar wandeling in de buurt bij een boerenhuis een prachtige haan gezien, alsmede een zich arrogant gedragende, pronkende kalkoen. Bij het meer riep de roerdomp.