Vrijdag 7 maart 2025

Om 7 uur worden we wakker van luid geklop bij de voordeur. Wat is dit? Gerda doet het luik van de deur open en ziet vlakbij ons buitenzitje een man staan die zijn smerige modderschoenen uitklopt op ‘ons’ muurtje. Wat een lul! Volgens mij weten we niks van de man, maar Gerda noemt hem een dikke Duitser. Als hij haar hoofd ziet, loopt hij naar de overkant om z’n werk voort te zetten. Even later gaat hij met z’n reismaat en de bagage naar hun auto: ze vertrekken. Je maakt wat mee! 

Op de BBC horen we dat er extreem weer komt vandaag, wind en veel regen, in Spanje en ook bij ons. En we leven hier al bijna tot onze knieën in het water! Wij moeten het dus van de BBC hebben, want er zijn heel veel Duitse en Engelse zenders, ook Franse en Spaanse, zelfs Al Jazeera en Russia Today staan op de lijst, maar de NPO….ho maar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na thee en een banaan van de buurtsuper moeten we kiezen tussen een eigen broodje met vleeswaar op de kamer en een roerei in het bedrijfsrestaurant. Het laatste wint, ziet er leuk uit met genoeg uitzicht over de omgeving. Pas als we er molenstenen zien liggen, begrijpen we dat dit  vroeger de locatie van een molen moet zijn geweest. Moinhos das Marés: zeemolen. Door een glasplaat in de vloer kijk je in een vrij grote donkere ruimte, zal er wel mee te maken hebben gehad. Het roerei komt met vers geroosterd brood en roomboter, geen spijt van. 

Na het ontbijt bekijken we even vanaf het dakterras de mussen die af en aan vliegen (welke?) en vier flamingo’s die, nu het vloed is, wat dichterbij het huis komen. 

Omdat we ten oosten van Faro zitten, besluiten we om eerst die kant van de Algarve onze aandacht te geven. We rijden naar Foz de Odeleite aan de rivier de Guadiana. Ik zag op internet dat o.a. de oehoe er leeft. Gerda heeft haar vogelblouse aangetrokken, nu maar hopen dat het dier erop afkomt. Hij jaagt als regel in de schemering, maar bij uitzondering en/of als hij jongen heeft, ook overdag, lezen we. 

We beginnen met een wandeling door het kleine dorp in de hoop er een koffietentje te zien. Dat kunnen we al gauw vergeten: in het dorp is nauwelijks een mens te bekennen. De meeste huizen zijn zo te zien onbewoond en op vele ervan hangt een tekoopbord. Twee vrouwen zijn druk bezig om er nog meer van op te hangen. Wat we nog nooit ergens hebben gezien, zijn straten met een geelgeverfd wegdek. We denken dat daar alleen bewoners mogen rijden. Het enige kabaal komt van honden die gelukkig achter gesloten hekken zitten, want ze komen buitengewoon agressief over. Onze oogst is 4 mensen en evenveel honden en we denken dat je het beste dit hele dorp in de aanbieding kan doen, in één keer verkopen. Er is niks: geen winkel, geen school, geen sportveld, geen kerk, geen café en…..geen oehoe! Ik riep nog een paar keer tevergeefs ‘joehoe!’ en ook de blouse werkte niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat mooi is onderweg zijn witte bloemen, die overal waar je kijkt de hellingen bedekken. Nieuwsgierig geworden, stoppen we onderweg om van Gerda’s app te leren dat het hier gaat om de Cistus Ladanifer. Op internet staat dat de plant allerlei geneeskrachtige eigenschappen zou hebben.

Wat er ook is langs de weg, een tentje met lekkere koffie. Een fles rode wijn kopen we er niet omdat ie drie keer zoveel kost als in de winkel, logisch, zoals de vrouw achter de bar zegt: we zijn geen supermarkt. 

Gisteren met veel zon was het 18°, vanmiddag met veel wolken 17,5. Ons hoor je niet mopperen. Hoewel… we rijden nog niet, op weg naar Castro Marim, of de regen barst behoorlijk heftig los en in no time staat de teller op 13°. De bui duurt niet heel lang en daarna is de combinatie wolken en zon juist weer erg mooi. We genieten van het uitzicht op het meer van Odeleite, dat er voor een stuwmeer mooi uitziet en zo grillig van vorm is dat het de bijnaam ‘De blauwe draak’ heeft.

We komen droog aan bij A Tasca Medieval, het restaurant dat we hebben gekozen omdat het vrij gemakkelijk te bereiken is. Het is er niet druk en we bestellen allebei een kabeljauwgerecht. Jammer dat het bedienend personeel niet klantvriendelijk is; het voelt niet prettig door de manier waarop ze ons op de nek zitten. Alles gaat veel te snel en één van de mannen komt om de paar minuten langs onze tafel lopen en inspecteert hoe ver we al gevorderd zijn. De kabeljauw wordt niet in moten geserveerd, maar is uit elkaar geplukt door het gerecht gewerkt zodat de smaak ervan niet echt tot z’n recht komt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als de andere man vlakbij onze tafel zijn bilnaad toont, terwijl hij door het luik met ‘de keuken’ staat te praten, is de fatsoensgrens wel aardig bereikt. Gerda probeert nog met gebarentaal of z’n  collega hem niet ff kan waarschuwen, maar dat leidt tot niets. Niet alleen de broek, maar ook de manier van koken is mogelijk wat blijven hangen, in dit geval in de middeleeuwen, gezien de naam van het restaurant. Vergeleken met gisteren zijn we hier met €46,50 duur uit 😉 en dat zonder toetje, koffie en een likeurtje. 

Na het eten rijden we, ondanks dat het weer regent, toch nog even naar het natuurreservaat boven  Castro Marim. Op een soort terp staat een gebouw dat een bezoekerscentrum zou kunnen zijn, alleen hebben we geen zin om er te kijken. Het weer is toch niet geschikt om nu te gaan wandelen. Op de terugweg zien we naast de weg in het water wél vier zwarte ibissen foerageren! Vogel van de dag. 

Nog steeds in de regen onder een zware grijze lucht rijden we over Vila Real de Santa António over de N125 terug naar Fuseta, waar we vlakbij huis een grote supermarkt hebben ontdekt. 

Zo zitten we hier met nieuwe voorraad in onze knusse kamer en kijken toch terug op een leuke dag. Geen regen te horen en ook geen nachtzwaluw. 

Hopelijk blijft het rustig, want Gerda ziet op haar telefoon, dat het bij Moncarapacho, dat wat ten noorden van ons dorp ligt, stormt en aan het onweren is. 

Tot morgen!