Zaterdag 15 april 2017

Met ‘gewoon’ bedoel ik dat je op een vrij relaxte manier vertrekt. Je weet uiteindelijk al een paar maanden (zoiets) waar je naar toe gaat, dat er veel moet gebeuren etc. etc.
En ik zal niet zeggen dat het allemaal klote gaat…. ok…een voorbeeld: er staan meer dan duizend foto’s op de IPad. Dus ik denk, die hevel ik even over naar een computer, zodat we ruimte genoeg hebben voor de foto’s van deze reis. Niet dus. Ik krijg wel de ‘codes’ van de bestanden te zien, alleen dat zijn er maar 285. Waar blijft de rest? Kortom, ik durf er niks mee te doen uit angst dat we de foto’s van andere reizen, zoals naar Madagaskar, kwijt raken.

Over angst gesproken: ik las laatst dat de liefde voor een eigen kind de enige liefde is die gebaseerd is op angst.

Iets anders: met onze smartphones willen we bereikbaar zijn voor berichten van het ministerie van buitenlandse zaken en/of de Nederlandse ambassade. Die telefoonnummers moeten dus blijven wat ze zijn. Om onderling te communiceren in Iran hebben we onze oude Nokia’s opgegraven, waar we ter plekke een simkaart in laten zetten. Blijkt dat die toestellen dan wel simlock vrij moeten zijn. Nooit aan gedacht. Maar niet getreurd, even naar de KPN-winkel. Nee mevrouw, u moet naar een andere provider. Als uw telefoon met een kaartje van een niet-KPN-provider werkt, dan is ie simlock vrij.
Op weg naar huis, in de buurt van de Javastraat, zien we een groot reclamebord hangen van een voor ons vreemde provider. De ingang van de winkel ligt een beetje verstopt, maar eenmaal binnen ziet het er veelbelovend uit. Reeksen met tweedehands mobieltjes, ook de types die ik bij me heb en qua bezoekers een hoog allochtoongehalte. Ik leg mijn vraag voor aan een dikke man die mij van achter een even dikke glazen ruit te woord staat. Hij hoeft de toestellen niet eens te testen:
“Deze types zijn oud en simlock vrij” luidt zijn antwoord op mijn vraag. Het verbaast me dat ik hem op zijn woord geloof.

Het Carnet de Passage is binnen!

…zijderoute…het woord alleen al

En nu is het zaterdagavond laat. Morgen om half zeven op. Zoals Gerda zegt: “Voor veel mensen is dat gewoon”. Ik weet het.
Wat hebben we veel warmte gevoeld van mensen om ons heen. ‘Kom nog even eten, laten we elkaar nog zien’, afscheidsetentje met de kinderen, lieve, ook onverwachte verrassende berichten. Het heeft ons goed gedaan.

Mensen zijn bezorgd over onze reis: o.a. Turkije met het referendum. En laat ik nu een paar dagen geleden lezen dat er in Iran op 19 mei ook verkiezingen zijn. De gematigde Rohani wil blijven en niks leek dat in de weg te staan. Maar nu heeft de conservatieve Ahmadinejad aangekondigd dat hij mee wil doen. Ali Khamenei heeft hem opgeroepen om daar van af te zien. Het zou kunnen leiden tot polarisatie etc.

Van andere mensen hebben we suggesties voor het blog gekregen. Onze vriendin Marja zou graag horen hoe het daar in Iran voor ons voelt. En ze vraagt of we met regelmaat een foto van de landkaart willen maken met onze locatie er op aangegeven, zodat ze weet waar we zijn.
Ik ben bang dat we daar gehoor aan zullen moeten geven, willen onze dierbare vetplanten, die bij haar logeren, niet verwaarloosd worden.

Zo is dat!

We zijn er klaar voor. Onze Iran-kleren zijn ingepakt. Hopelijk voldoen die aan de eisen. Zo niet staat ons een lijfstraf te wachten. Er lopen in Iran undercover moraalagenten rond, die op je af komen rennen en je met een stokje aantikken als je kleding te wulps is. Nu schijnen ze ten opzichte van buitenlanders wat toleranter te zijn dan tegenover hun landgenoten. We gaan het zien.
Met behulp van Express VPN hoop ik in elk geval verhalen op mijn blog te kunnen plaatsen.

Hoe het voelt?
Niet te geloven dat we morgen vertrekken voor deze reis, onwerkelijk…. te hals over kop allemaal…achterlijk gedoe door dat Turkije….als je er eenmaal bent is er niks aan de hand…opwellingen van diepe blijdschap dat we gaan…weten dat het ook afzien wordt en dat het toch is wat we willen….dat we ons tijdens de reis zo anders zullen voelen dan nu.