Dinsdag 11 maart 2025

Gisteravond kwam ik op het idee om mijn schoenen en sokken te drogen met de föhn. Helemaal droog werden ze nog niet, maar het had zeker effect. Morgenochtend de rest, zo dacht ik. Ben ik dus vanochtend zo stom om die föhn te lang en te ver in de schoenen te duwen, zodat hij er met een lichte brandlucht mee ophoudt. Gelukkig hoef ik maar één berichtje naar bazin Margarida te sturen en binnen een half uur is er een nieuwe. 

Over de handdoeken ga ik nog even mopperen: waarom krijg je in hotels, B&B’s etc. toch van die veel te grote en vooral te zware handdoeken? Niet te hanteren! Gelukkig zijn er altijd nog een paar kleinere bij, die dan echter nèt weer te klein zijn om op een prettige manier in plaats van die grote te gebruiken. Zo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder hetzelfde patroon als elke dag: zon, buien, wind en 14°. Het is nu eb en wat nieuw is, zijn twee mannen met emmers die iets uit het slik halen. We moeten tegen het felle zonlicht in kijken en daarom is het lastig te zien, wat ze precies verzamelen. Ze duwen één vinger in de modder en pakken dan iets wat ze in de emmer gooien. Af en toe steken ze het slik los met een plamuurmes. Als ze dichterbij ons raam komen, houden we het erop dat ze schelpdieren rapen. Krabben zouden uit de emmer kruipen en wormen steken doe je met een riek of schop. 

Wanneer het eb of vloed wordt, daar kunnen we hier letterlijk geen peil op trekken. ‘t Is een paar dagen achtereen vloed geweest en nu ineens dus eb. Misschien liggen deze waters te ver weg om mee te gaan in het ritme van de zee óf wij missen wat, ‘s nachts bijvoorbeeld of wanneer we overdag op stap zijn. 

O! Een tijdje later, bij ons vertrek, begint het toch weer vol te lopen. Ik ga me er niks meer over afvragen. Het is een uur of elf, 16°, veel blauwe lucht en de wolken zijn wit, goeie kleuren. Een uur geleden regende het nog. Gerda zag een regenboog en een visarend in één beeld, helaas heeft ze er geen foto van.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan naar Olhão. Eerst parkeren we langs het water, in de buurt van de vissers- en de jachthaven. Ondanks de harde wind zitten er mensen op het terras en het is er een levendig geheel, wat zeker te maken heeft met het opvallende rode marktgebouw. De markt is verdeeld in twee loodsen: één voor vis, de grootste vismarkt van de Algarve, de andere voor groenten, fruit, kaas etc. 

Nadat we er wat rond hebben gelopen en Gerda heeft geconstateerd dat er vreselijk lompe grote catamarans liggen, pakken we de auto weer om ergens in de buurt van de oude stad te parkeren. Dat lukt, maar we hadden net zo goed kunnen lopen, het is niet ver. 

Om half twee onderbreken we onze wandeling voor een maaltijd bij De Schoorsteen (A Chaminé). Ze verkopen hamburgers(!) maar ook vele soorten gegrilde vis, waaruit wij de tonijn kiezen met ui en knoflook, vergezeld van twee schalen lekkere groentes en twee glazen wijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Direct achter ons komt een ouder Frans stel zitten. De vrouw kan nauwelijks lopen en wordt bijna het restaurant binnengedragen door het personeel. Zij lijkt het helemaal niet naar haar zin te hebben, klaagt aan één stuk door en haar man of zoon doet zijn uiterste best om haar te kalmeren en lijkt erg ongelukkig met de situatie. Pas nadat het eten is geserveerd en het niveau van de wijn in de fles daalt, verandert de sfeer en wordt het rustiger aan hun tafel. 

Wat ook opvallend is dat er een oudere Portugese vrouw binnenkomt, heel moeilijk lopend met stok, die ergens gaat zitten en verschillende keren op luide toon ‘obrigada’ roept, wat dank u wel betekent. Een tijdje later vertrekt ze met een plastic tasje in de hand. Bij een andere vrouw gebeurt ongeveer hetzelfde. Gerda denkt dat deze mensen etensresten meekrijgen die gasten op hun bord hebben laten liggen. Zou kunnen. Misschien zit mijn restje tonijn er ook bij, want voor mij was de portie, zeker een ons of drie, te royaal. 

Tijdens ons tweede rondje door de oude stad zien we veel graffiti, meestal leuk om te zien, vinden we. Wat eruit springt zijn de grote afbeeldingen in de straat van de oude visverwerkingsfabriek. Vier streetartkunstenaars schilderden in 2017 enorme kunstwerken op de muren ervan. Allemaal in zwart-wit, waarbij ze oude foto’s als inspiratie gebruikten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tevreden vertrekken we naar huis en proberen onderweg enkele zijwegen richting de kust, wie weet wat dat weer oplevert. Nou…vrij weinig; voornamelijk tweede huizen en doodlopende straten. Een vraag is: ‘moeten’ wij nog een boottocht maken tussen en/of naar de eilanden van Ria Formosa. De ferry’s gaan veel minder frequent dan in het toeristenseizoen, alleen we hebben nog niet serieus geïnformeerd. En…het moet niet regenen. 

Vanaf de kust hier zie je natuurlijk wel het water tussen de eilanden en het vasteland, maar niet de zee en de golven. Hoewel we dat tekort tijdens onze tweede week meer in het westen zeker zullen compenseren. 

Tijdens haar namiddagwandeling in de buurt van ons huis scoort Gerda nog een mannetje kleine zwartkop: vogel van de dag. Eigenlijk ook een beetje een uitsmijter! 

Tot morgen.
En mijn All Stars zijn droog!