Woensdag 18 juni 2025

Een van oorsprong Deense vriendin, wees mij er gisteren op dat ik het steeds over Egesund heb in mijn verhalen, terwijl het Egersund moet zijn. Ze heeft gelijk, goed om te weten, maar alles verbeteren op het blog is me teveel werk. Ik heb nog even de navigatie gecontroleerd: als ik Egesund intik, wat ik steeds heb gedaan, wordt er automatisch gezocht naar Egersund, zonder dat het mij opviel. 

Er kwam nog een vierde camper bij gisteravond, ach plaats genoeg. De vrouw was heel actief: in marstempo verkende ze de directe omgeving, wisselde aan de picknicktafel van schoenen, ging een bergwand op, waar van die kettingen aan hangen om je voor vallen te behoeden etc. Hij deed niet mee. 

Half elf, de wind is gaan liggen, het tentdoek klappert niet meer. Een groot gedeelte van de lucht is onbewolkt. Hoewel we de schoonheid van wolken zeker op waarde weten te schatten, is het opmerkelijk om te voelen hoe zonlicht ons dan toch positief beïnvloedt. Ik sta buiten, zie alle begroeiing en ineens heb ik het gevoel dat ik naar een schilderij van een paar eeuwen geleden sta te kijken, zo verstild is het beeld van al die rechtopstaande stengels.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend half acht. Buiten is het 12°, zonnig met wolken, weinig wind. Binnen blijft de kachel uit; het warmt snel op wanneer de zon op de auto schijnt. 

We zijn van plan om in principe de 44 te volgen richting Flekkefjord en zijsprongen te maken, waar dat nodig of wenselijk lijkt, omdat er bezienswaardigheden zijn of omdat we eens wat anders willen. Onze route voert o.a. over Hauge, Ruggesteiner en Helleren. Onderweg zien we indrukwekkende rotsformaties, die af en toe gefotografeerd kunnen worden als er een parkeerplaats voorhanden is. Ik vind dat die er veel te weinig zijn en mopper daarover. 

Onderweg zien we allerlei bedrijvigheid in en bij de fjorden. Ruggesteiner wordt een verrassing, we hebben geen idee wat te verwachten, behalve iets met steen dan. Vanaf de parkeerplaats is het 750 meter lopen. Dat doen we omdat er een bord staat dat campers niet verder het wegje in mogen rijden. Dat hadden we gerust wel kunnen doen want ten eerste: zijn wij een camper? Ten tweede, het wegje is heel toegankelijk en breed genoeg voor de VW. Maar we zijn blij met deze korte wandeling: de bermen zijn mooi begroeid, we steken een paar keer wild stromend water over en er zijn vogels, barmsijs, roodborst, winterkoning, merel, lijster. We weten niet precies welke lijster, maar benoemen hem toch tot vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op een gegeven moment staat er een bord langs de weg met informatie over de Ruggesteinen, waarna we een kleine brug oversteken naar de plek waar de Rocking Stone, zoals hij in het Engels heet, op ons ligt te wachten. Het blijkt dus een stuk rots van ca. 74 ton te zijn, waarvan het bijzondere is, dat je het met de hand kan laten bewegen, vandaar dat ‘rocking’ natuurlijk. Het is de zwaarste rocking stone van Noorwegen en de op twee na zwaarste van heel Europa als ik het mij goed herinner. Op zich is het helemaal geen indrukwekkend blok steen; in de directe omgeving liggen er veel grotere. ‘t Gaat alleen om het feit dat het gemakkelijk in beweging kan worden gebracht. Nou ja… ons lukt het niet, maar, zo begrijp ik nu pas, er is ergens een instructie te lezen, hoe dat aan te pakken. Wat ik me dan weer afvraag is of ze alle rotsblokken in Noorwegen en de rest van Europa hebben getest op de mogelijkheid tot rocking. 

We lunchen naast het Jøssingfjord, waarboven een grote helikopter aan een missie of oefening bezig is. Intussen komt er meer bewolking, dus minder licht, waardoor het lastiger wordt om de rotsen mooi te fotograferen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het autorijden is vrij heftig, in die zin dat je enorm geconcentreerd moet zijn op deze smalle wegen met onoverzichtelijke bochten. Het is voor ons ook onbegrijpelijk hoe veel automobilisten tegen de as van de weg aan rijden, ook in heel krappe bochten, op uiterst smalle weggedeelten en niet of nauwelijks de zijkant van hun rijbaan opzoeken. 

Na Flekkefjord gaan we de 465 op richting Farsund en onderweg stoppen we om op Park4Night te kijken. Er is niet veel, toch vinden we snel iets naar ons zin en wel….bij een kerkje! De Herad Kirke. Ruim parkeerterrein, leeg, hoog gelegen en met nog net een stukje fjord in zicht. De buurvrouw van zo’n 200 meter verderop, waar Gerda even heen loopt, heeft totaal geen probleem met ons en de zon schijnt weer volop! Geen boer met een gierkar, wel de wind die giert om het huis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Menu van de dag: peultjes met gerookte pepermakreel. 

Toen we na de wandeling bij de auto terugkwamen, hoorde Gerda een buizerd. Je zou zeggen, lekker belangrijk, maar…het opmerkelijke is dat we hier in Noorwegen eigenlijk geen roofvogels zien of horen. Net zo min als we vlinders zien of dode insecten op de voorruit hebben. 

Verder hadden we een totaal onverlichte tunnel vandaag. Bij binnenkomst zie je geen hand voor ogen, verderop eigenlijk ook niet en hij is bochtig. Ja..wat dingen langs de kant die reflecteren door het licht van je koplampen. Goed, zo’n vierhonderd meter, maar toch. 

Al met al een mooie, voornamelijk zonnige dag, waar ons zonnepaneel ook blij van wordt en daardoor wij weer. Het is toch fantastisch dat je daarmee zonder elektriciteit van ‘buitenaf’ nodig te hebben je verwende camperleven kan leiden? 

Morgen leven we verder….vermits…

We staan hier nog steeds alleen. 

Mooie avond!