Zondag 23 juni 2019

De boer komt langs, op de fiets dit keer, met zijn honden. Een tijdje later, als we al buiten zijn geweest, komt hij weer. Dit keer wil hij een praatje, al blijft hij, half zittend op zijn fiets, op respectabele afstand. “Staan we op uw grond”, vraag ik hem, “of is het privéterrein van iemand anders?” Hij antwoordt ontkennend, van wie of wat het wèl is, weet hij ook niet. Verder de gebruikelijke dingen als waar je vandaan komt, hij dacht dat we uit Nieuw-Zeeland kwamen, het weer enzovoort. Als hij vertrekt, lopen z’n twee katten even met hem mee, maar haken dan af. Ik probeer met één van de twee tevergeefs intiem te worden; ook hij of zij blijft echter op respectabele afstand. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na wassen en aankleden vertrekken we meteen naar Spey Bay, waar we gisteravond waren: naast de riviermonding, bij een soort klein zwin en veel steenstrand. Er is nog niemand, zon en windstil, heerlijk! Na het ontbijt echter, stroomt het binnen het kwartier vol met een, in mijn ogen, wat opgefokt volkje. Behalve uiteraard de hondenuitlaters, opvallend veel mensen met camera’s en grote telelenzen. Ze lijken allemaal haast te hebben: staan nauwelijks stil of springen al uit de auto, grissen hun spullen bij elkaar en wegwezen. Ik heb er even moeite mee, want zag in gedachten ons samen heerlijk rustig over het strand en door het zwin lopen. Met stok, om me àl te enthousiaste dieren van het lijf te houden, hebben we toch een relaxte wandeling, waarbij we op het laatst worden getrakteerd op een jagende visarend, die er na verschillende duiken vandoor gaat met een jonge scholekster. Verder zien we veel eidereenden en middelste zaagbekken. Een medetoerist is de vogel van de dag: Vlaamse gaai. 

 

 

 

 

 

 

 

 

De volgende plaats is Portgordon, waar een clubje mensen aan de kleine haven met een soort Middeleeuws ritueel bezig is. Gekleed in witte en rode overalls, gooien ze van bovenaf uit emmers smerige zooi over één persoon heen, daarna volgt een bekogeling met eieren en tot slot een bestuiving met wit poeder. Gerda denkt aan een vrijgezellenfeest, ik meer aan een heksenvervolging. Dit gedoe doet me er aan denken hoe verbaasd ik was, toen ik ergens tweede helft jaren ‘70 les kreeg in de Nederlandse taal van een docente die ons inwijdde in de middeleeuwse literatuur en wat daar zoal mee van doen had. Ze maakte duidelijk hoe wij, als mensen van die tijd (hoeveel zijn we opgeschoten?) emotioneel nog veel dichter bij de middeleeuwse mens stonden dan we ons realiseerden. En hoe groot het gat was/is tussen ons verstand en onze emotie. Als één van de voorbeelden noemde ze het verschijnsel dat veel mensen niet over ‘kanker’ spraken maar over ‘k’. Vroeger, zo legde ze uit, geloofden de mensen dat je iets waarvoor je bang was niet bij naam mocht noemen, anders kwam het naar je toe. Was er bijvoorbeeld een beer of wolf in de buurt gesignaleerd, dan werden die woorden een taboe. Over taboes gesproken: bepaalde kinderliedjes waren in die tijd en ook nog later seksueel getint, zoals ‘schuitje varen, theetje drinken’. Wat ik ervan heb onthouden, is dat er wat meer tolerantie was met betrekking tot bijvoorbeeld het lekker vinden dat een kind bij je op schoot zat. Corrigeer me als ik dingen verkeerd heb onthouden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar over verstand en emotie gesproken, ik denk dat daar nog steeds een grote kloof tussen zit en dan kom ik weer uit bij robots en kunstmatige intelligentie. Hoeft misschien helemaal niet zo eng te zijn, als je je realiseert in welke mate mensen beslissingen nemen die op emoties zijn gebaseerd, terwijl ze denken dat ze verstandelijk bezig zijn. 

Waar was ik gebleven? O ja, wat een mooie route is die Costal Trail. We rijden constant langs strand en zee en komen door de meest aparte dorpen, zoals Buckie en Portsessie. Om de klipklap stoppen we om even op het strand te lopen. En het is niet koud! Wij grijpen onze kansen, want een paar mensen, waaronder de boer, hebben ons verteld dat het morgen de hele dag zal regenen. 

Ergens aan de oostkant van Buckie ligt een vrij grote camping, Strathlene, met voornamelijk vaste standplaatsen. “Zullen we eens vragen of ze daar wasmachines hebben en of we er gebruik van mogen maken?” Het lijkt Ger een goed plan. Het duurt even voor ik alle instructies en informatie heb gelezen die op het raam bij de receptie zijn geplakt. Het komt er op neer dat, als de receptie open is, de deur toch op slot zit. Daarom staat op één van de papieren met grote gekleurde letters ‘First ring the bell’. Dat doe ik. Een elektronische hit uit lang vervlogen tijden weerklinkt: ‘Strangers in the night’. Als een man opendoet en me binnenlaat, begrijp ik waarom je eerst moet aanbellen, je stapt namelijk door die deur zijn huis binnen. Nu weet ik niet of hij daar ‘s winters ook woont, maar nu duidelijk wel. Ik word vriendelijk te woord gestaan en hij wijst ons de laundry waar we natuurlijk gebruik van mogen maken. Anderhalf uur later ligt de was droog en schoon in de kast!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Door naar Findochty. Leuk dorp, met de haven er middenin; parkeren is alleen voor ‘authorized persons’. Wat ze gelijk hebben. Terwijl we zonder Garmin de Coast Trail weer op willen pakken, raken we verstrikt in de nauwe sterk hellende straten, zonder de richtingsborden waar we op hadden gerekend. Gelukkig, mag ik wel zeggen, want onverwacht komen we aan de oostkant van het dorp terecht bij een kleine baai met zandstrand en grillige rotsen in zee. Zo te zien mogen we hier vannacht blijven, waar we geen enkel probleem mee hebben. 

Nog even geduld tot de buren vertrekken; er staan twee auto’s met samen vijf rondrennende honden, die alle ruimte in beslag nemen, die honden dan. Een familielid trekt baantjes in zee met wetsuit en oranje boei. 

Uiteindelijk nemen we onze definitieve positie in en gooien alle deuren open! Wat is het heet! Ik ga voor het eerst in de korte mouwen, het moet niet gekker worden! Maar wat is het hier heerlijk aan The Sannie Craig, die naam staat op een bordje aan de muur tussen ons en het strand. Andere campers zien we niet, die gebruiken hun navigatie blijkbaar beter dan wij dat doen. Houden zo. Alleen een sporadische dorpeling met…..juist!