Woensdag 5 juni 2019

Ik weet het zeker: vanaf vandaag gaat het echt zomeren. Waarom weet ik dat zeker? Kijk, het is juni, vanochtend is het 8°C en ik gok erop dat vanaf nu de temperatuur alleen maar omhoog gaat. Is dat logisch of is dat logisch?

Terwijl ik even buiten sta, kijk ik opzij en zie een roodborstje op een meter afstand van me op de grond zitten. Die is niet bang. Ik houd me stil en na een poosje is het zo dichtbij dat ik het zou kunnen aanraken. Het diertje bedelt om eten. We verkruimelen een koekje en genieten van de gretigheid waarmee het zelf eet en dan weer met een snavel vol wegvliegt. Vergis je echter niet in deze vogel. Het is een heel agressief beestje, een echte ‘killer bird’ dat zijn tegenstanders (andere roodborstjes dus) doodt, en als ze eenmaal dood zijn, soms nog doorgaat met inhakken op het slachtoffer. Ondanks dat: vogel van de dag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn het zat op deze parkeerplaats en vertrekken om ergens anders te ontbijten. Dat gebeurt bij het kleine, maar goed verzorgde treinstation van Strathcarron. Ik dacht eerst dat het een toeristentreintje was, maar het is nog een heuse lijndienst, dieseltrein uiteraard. De spoorlijn loopt langs het Loch Carron, dat moet een mooie rit zijn. Ook hier staat een oude rode telefooncel en toeristen fotograferen elkaar, terwijl de één met de deur open aan de hoorn hangt. 

Bij het tankstation onderweg vraagt Gerda naar anti-midgetnetjes voor over je hoofd. Laat ze die nou verkopen! £ 4,99 per stuk. We beginnen met één; kijken of het werkt en of het te doen is om met zo’n ding om je hoofd te leven. 

De doorsteek van Tornapress naar Applecross is mooi en heftig. Smalle weg, die dikwijls zonder echte berm in ‘de afgrond’ over gaat, hoge hellingspercentages met haarspeldbochten en veel krappe passing places. Er staat niet voor niks aan het begin een bordje ‘verboden voor caravans’. “Misschien is dit wel de Pamir Highway van Schotland”, zegt Ger. 

Bij Applecross rijden we even een camping op om te informeren of je, zonder er te overnachten,  tegen betaling gebruik mag maken van de wasmachine en vooral de droger! En zo niet of er alternatieven zijn, zoals een wasserij. In Nederland zie je ook wel eens wasmachines en drogers bij tankstations staan, zoiets. Helaas, de receptie van de camping is gesloten. We nemen een kijkje op de ‘boulevard’, waar het een toeristische drukte van belang is: restaurants, winkels en een fish-and-chipskraam. Gerda kan nu toegeven aan haar guilty pleasure; ze heeft er al een paar dagen zin in! De vis smaakt vers en lekker, de frieten vind ik wat minder, maar Ger heeft nergens last van.

We zien hier ook voor het eerst iets wat doet denken aan een zandstrand. Verderop zullen we op een echt zandstrand kijken, heel mooi gelegen in een stille baai. Als we Applecross uitrijden, zien we pas van bovenaf wat een decoratieve patronen er in het strand daar zitten. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is onderweg niet echt mogelijk om bij het water te komen, daarom rijden we even het dorp Kenmore in, nou ja, dorp, een huis of tien. Bijna alle namen op de kaart, waarvan je denkt dat het dorpen zijn, bestaan uit een paar verspreide huizen. 

Opvallend weinig vogels onderweg. We zien een tapuit vliegen, maar in de grotere en kleine meren langs de weg bijvoorbeeld is geen vogel te zien. Intussen krijgen we van onze vriendinnen Anneke en Wijnie, die ook door Schotland rijden, bericht dat ze in Shieldaig aan de scones zitten. Laat dat nou de plaats zijn die we ingetikt hebben op de Garmin. Zes kilometer ervóór vinden we echter een goeie slaapplaats met uitzicht op de baai van Shieldaig en het dorp zelf waarschijnlijk. Gerda appt dat ze door de verrekijker een rij campers ziet staan, waar hun auto inderdaad tussen staat. Wijnie flasht om te proberen of Ger dat door de kijker ziet, maar dat mislukt. Het blijkt dat ze nog geen plaats voor de nacht hebben gevonden en wij geven aan dat hier ruimte genoeg is. Het duurt even en dan krijgen we bericht: ‘we komen er aan’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is knus met z’n allen in de bus. Zij vertellen dat ze vogelaars met een dure Swarovski telescoop ontmoetten, die een nest zeearenden in beeld hadden, met 2 jongen. Ze mochten ook door hun telescoop kijken. Daar hadden ze erg van genoten. 

Andere middagen klaarde het wel eens op, nu wordt het alleen natter. Wat we niet verwacht hadden, is dat het plotseling boven zee opklaart, wat een prachtige zonsondergang oplevert, terwijl op de tegenover ons liggende bergen een magisch geel licht valt. Wat een kado!