Donderdag 28 juni 2018

Bij het ontbijt hebben we een 3-minutenjongen. Op alles wat aan hem wordt gevraagd, antwoordt hij: “Three minutes please”.

De medewerker aan wie ik vraag naar een goeie telefoon- en internetwinkel, biedt aan om even mee te lopen naar de overkant van het kruispunt. Daar zitten er twee. Graag! Hij spreekt goed Engels en dat scheelt aanmerkelijk: binnen tien minuten is alles geregeld. 

Voor de gewone boodschappen hebben we De Spar! Hij had een paar andere supermarkten genoemd, maar we vallen onderweg voor het vertrouwde logo. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze hebben alles wat we nodig hebben en het scheelt een eind lopen in de alweer wat bedompte, bewolkte hitte. Je zou zeggen, waarom gaan we niet met de auto? Nou, gisteren hadden we aardig onze bekomst van autorijden in deze stad. Ten eerste stikt het van de kleine, smerige trams, waardoor straten en kruispunten vol liggen met rails, die heel venijnig en scherp centimeters boven het wegdek uitsteken. Als een verkeerslicht op groen springt, duurt het lang voordat het verkeer op gang komt omdat ze massaal over die rails heen moeten kruipen. 

Verder lopen er brede zesbaanswegen door de stad, vol met lelijke potholes en verzakte putdeksels met scherpe randen, waarop het verkeer zich niets en niemand ontziend gedraagt. Nu zijn we dat aardig gewend in landen als Iran etc. maar we zoeken het niet op. 

Verder moet er veel schoongemaakt worden: de ergste modder van de auto en de gevarendriehoek, onze schoenen, de broek van Gerda waar de vuiligheid tegenaan is gespat. Schoonwatertank bijvullen, dat soort klussen en tussendoor steeds even bijkomen in de koele kamer. De auto staat namelijk vol in de zon.

Daarbij komt dat we weinig energie hebben. Zou je ook lamlendig kunnen worden van 100 muggenbulten?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tv staat aan op de kamer en zo pikken we door de dag heen, tijdens het afkoelen, wat WK-voetbalfragmenten mee. Hoewel die niet allemaal even boeiend zijn. Een prachtig vioolconcert van Mendelssohn boeit wèl. Jeugdsentiment voor Gerda: vroeger bij haar thuis werd er vaak naar geluisterd, vertelt ze.  

Wat opvalt, is het diepe décolleté dat de soliste heeft. Ik vraag me vaak af waarom vrouwelijke muzikanten nogal eens vrij bloot soleren. En waarom je nooit mannelijke klassieke solisten in verleidelijke kleding ziet optreden? Bijvoorbeeld à la Freddy Mercury?

Bij het diner lijkt het alsof ze speciaal voor ons een ‘goedmaakjongen’ hebben ingezet. Hij bejegent ons met buitengewoon veel aandacht en vriendelijkheid, zonder dat het vervelend wordt. Alle gerechten komen ook perfect op tijd op tafel. Wij blij, hij blij met zijn welverdiende fooi. 

Voor het slapen gaan, smeren we ons van top tot teen in met de nieuwe Russische anti-jeukgel, die we in de apotheek naast De Spar hebben gekocht. Ger heeft er alle vertrouwen in.