Zondag 16 juni 2019

Terwijl ik schrijf, loopt Gerda, die vannacht geen paracetamol hoefde in te nemen, een eind langs zee en komt terug met een vogel van de dag: de zeekoet. 

Het ziet er echt naar uit dat Ger qua ziek zijn het ergste achter de rug heeft, ze voelt zich beter zegt ze en dat merk ik aan haar. Vóór we vertrekken, neemt ze toch nog één tablet in, maar ze kan weer autorijden en haar eetlust is beter. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De portierramen willen niet achterblijven en doen wat ze moeten doen: open en dicht gaan. Misschien heb ik er al eerder iets over gezegd. Als het wat langere tijd regent, gaan ze niet meer open. Daarna moet het een flinke tijd, dagen, droog zijn, willen ze weer functioneren. Onnodig te melden dat dit buitengewoon ergerlijk en lastig is. Er is iets met de waterafvoer of zo: bij het openen van de portieren nadat het heeft geregend, komt er belachelijk veel water op de treeplank gestroomd. De ‘reparatie’ door Campercentrum Amersfoort heeft niet mogen baten. Gezien de nat-droogverhouding in Schotland, begrijp je dat het systeem er meestentijds uit ligt. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De A9 loopt nog een tijd direct langs de kust, wat met dit weer prachtige vergezichten oplevert en heel veel brem. Ik heb het over heide en turf gehad, maar volgens Gerda nog niet voldoende over brem. Dat ik al verschillende foto’s op het blog heb gezet met bloeiende brem op de voorgrond, is niet voldoende. Dus voor nu plus de rest van de reis: in Schotland stikt het overal van de brem! die op dit moment prachtig bloeit en zodoende tegenwicht geeft aan al die donkere turf en heide!

Bij Golspie stoppen we omdat we willen weten hoe Dunrobin Castle er uitziet, waarvan je, als je aan komt rijden alleen een paar torenspitsen ziet. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het een vrij vet kasteel; nu kan het natuurlijk ook gebouwd zijn voor een magere man. Hoe dan ook, een smaakvol ontwerp vinden wij het niet en mede daardoor voldoet het niet aan de voorwaarden om het aan de binnenkant te bekijken. Dan moet je bij ons echt van héél hoge huize komen! Hoewel het aan zee staat, is de omgeving donker door de vele hoge en dicht op elkaar geplante bomen. Je zou bijna blij worden van een oprijlaan met witte campers! Wie er echt hebben gewoond? Vele Dukes of Sutherland, één voor één dan, hoewel er best meerdere tegelijk in zouden hebben gekund.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij Loch Fleet is de regen opgehouden en kunnen we af en toe droog de aanwezige vogels bekijken. Dit zoutwaterbassin en riviermond zou veel vogels moeten herbergen. Wat we zien zijn ganzen, eidereenden met jongen en bergeenden. Het is vloed, mogelijk zien we daarom geen waadvogels. Wel veel zeehonden. 

Ons oorspronkelijke idee was om het Dornoch Firth helemaal in de rondte te rijden, via Clashmore, Ardgay en Edderton. Bij nader inzien denken we dat we de ‘witte’ landtong op de kaart, met op de punt Tarbat Ness, interessanter vinden. We blijven vanaf Loch Fleet ‘wit’ rijden langs Embo en Dornoch. Als we dan het gelijknamige Firth hebben overgestoken, slaan we direct linksaf bij Tain. Leuke plaats is dat met mooie oude architectuur. Daarna Inver. Vreemd dorp, met ontzettend lage, kleine huizen. Zeker weten dat je er alleen flink gebukt in en uit komt. Je kent dat natuurlijk ook bij ons in dorpen, die opgeknapte, oude arbeidershuisjes. Hier is het echt extreem; straten vol. Veel toeristen zien ze hier niet lijkt het. Een man komt zijn huis uit en begint naar ons te gebaren. We stoppen niet om te vragen wat hij bedoelt. In Portmahomack staat een raadselachtig object aan de waterkant: een gouden kind met een kruik en het gaat over ‘gravitation water’. Wie het weet mag het zeggen. Op internet lees ik iets over Gravitation Water Vortex Power Plant.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de vuurtoren van Tarbat Ness, zijn de buien voorbij. De stoelen gaan naar buiten en voor het eerst zitten we in windstilte in de volle zon! Heet! Niet normaal! Truien uit, korte mouwen, het moet niet gekker worden. Je mag hier overnachten, dus die beslissing is gauw genomen. Er staan nog een paar campers, stoort niet, de parkeerplaats is groot genoeg. Uitzicht naar alle kanten over zee. Met deze hitte had Gerda de portierramen opengezet, logisch. Dicht doen, lukt maar bij één, die aan de bestuurderskant blijft open, wat we ook proberen, shit! We zien de bui al hangen, slapen met open raam, rijden met open raam, regen wind en ongedierte. Gerda is in gedachten bezig met plastic, duct tape etc. We laten de kwestie even rusten, het is nog vroeg. Een tijdje later probeer ik het nog eens, tevergeefs. Tot ik op het idee kom om de motor erbij te starten en…het wonder geschiedt! Toeval of niet. Het is misschien verstandig om de verdere reis de bedieningsknoppen met rust te laten!