Vrijdag 15 juni 2018

We hebben geluk dat we bij dit hek van de begraafplaats zijn gaan staan. Eerst wilden we bij het andere hek omdat het daar vlakker is. Laten daar nou vanochtend allemaal geparkeerde auto’s staan! Vandaag is het de eerste dag van het Suikerfeest en de mensen gaan blijkbaar hun doden bezoeken. 

Niets vermoedend loop ik om de auto heen en….jawel! De derde lekke band. Gerda is er helemaal naar van. Ik nu niet. Door de voorgaande ervaringen, hoe snel en goed ze hier banden kunnen repareren, heb ik alle vertrouwen in een goeie afloop. Bovendien staan we in een vrij grote plaats, waar ongetwijfeld meerdere reparatiewerkplaatsen zijn. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan de overkant van de weg is een tankstation. We vragen aan één van de klanten of hij het adres van een bandenplakker voor ons weet. Ja hoor, naam en adres schrijft hij voor ons op en laten we nou in de hoofdstraat toevallig voor de deur van het bedrijfje parkeren. 

Zoals ik al zei, snel zijn ze ook! 

We kunnen direct de auto op de binnenplaats rijden, één van de mannen laat het werk waar hij mee bezig was in de steek en stort zich boven op onze band. Fantastisch gereedschap: zo’n grote hefboomkrik op wieltjes. En wat kost het een kracht om de bouten los te draaien, die in Nederland machinaal zijn vastgedraaid. Het lukt hem in één keer. Het lek zoeken met de band in de waterbak kost wat tijd. Het blijkt een klein gaatje te zijn. Voor hij de prop er in duwt, doet hij iets met vuur in het gat; het ziet er professioneel uit in elk geval. Een kwartier en 3 dollar exclusief fooi verder, rijden we net zo opgelucht als de band, de hoofdstraat weer op. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan komt het hoofdstuk boodschappen. Zo lang zonder vlees en vis ben ik een beetje zat en ik wil graag gehakt kopen bij een slager. Supermarkten met diepvriesvlees of -vis kan je gevoeglijk vergeten. 

Bij de eerste slager vraag ik naar ‘farsj’ (opgezocht in woordenboekje). Ze schudden ‘nee’ en wijzen een andere slagerij aan, de hoek om. 

Deze slager zegt ‘ja’ op mijn vraag, maar als we eindelijk de juiste hoeveelheid en verhouding mager/vet hebben vastgesteld, schudt hij ‘nee’ als ik ‘farsj’ vraag. Uiteindelijk opent hij een vrieskist en laat me een pak gehakt zien. Prima, doen we dat toch. Nu nog even vragen of hij het door de helft wil hakken (ja) en blij kom ik thuis bij Gerda met mijn buit. 

Blijft over Beeline. Bij onze eerste binnenkomst in Kazachstan had ik voor de IPad een internet simkaart gekocht voor 40 GB. Want, zo dacht ik, dan kan ik die weer gebruiken als we op de terugweg zijn en voor de tweede keer Kazachstan binnenkomen. Voor mijn telefoon had ik  internet + bellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dus, nu we de grens over zijn, stop ik de simkaarten er weer in. Resultaat: met m’n telefoon kan ik niks, niet internetten en niet bellen. En als ik op de iPad wil internetten, krijg ik in de url-balk steeds het bericht ‘redirect.beeline’.

Natuurlijk, zo denk ik, zal het allemaal onwetendheid en onervarenheid zijn van mijn kant, alleen het schiet niet op. Dus…een Beeline-winkel gezocht. De mensen in de straat, die net zo druk in de weer zijn met hun phones als wij in Nederland, kunnen mij niet vertellen waar de winkel is. Ja…ze wijzen wat vaag een kant op, de één naar rechts, de ander naar links, maar het leidt nergens toe. Ineens zie ik zelf het logo, in zwart-wit in plaats van in kleur, maar toch. De shop zit op een eerste verdieping en je gaat er met een buitentrap naar toe. Moet je nagaan dat ik onder aan die trap aan mensen heb gevraagd, waar de winkel zit en ze wisten het niet!

Het meisje in de winkel spreekt geen woord Engels. Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat er aan de hand is, waarop ze aan de gang gaat met de beide simkaarten. Dat heeft als resultaat dat ik een Euro of 8 moet betalen om weer internet op de iPad te krijgen. Ok, vooruit maar en dan kan ik ook weer bellen met mijn phone zegt ze. Niet internetten. Als ik dat wil, moet ik nog eens 8 Euro betalen. Daar wacht ik even mee. Ik snap het niet echt, ik kan ook niet met haar praten. Misschien waren de kaarten verlopen?

We gaan door. Na een uur rammelen, hebben we blijkbaar 4-baans beton verdiend! ‘t Is de weg naar China, dat land heeft er vast de hand in gehad.

Het land is plat, saai en in de verte bergachtig. Het is bewolkt en 22°C. Het beton duurt niet lang: waar de splitsing China/niet China is, bevindt zich ook de splitsing beton/shit. Drie keer raden welke kant wij op moeten!

Tijdens een regenbui, die gelukkig niet lang duurt, is het nog moeilijker rijden; het verschil tussen een gewone regenplas en volgelopen lelijke kuilen is dan niet meer te zien.

Na de bui, komen we tot onze verrassing in een prachtig groen berglandschap terecht. Mooie wolken en prachtig licht. 

Bij Sariözek zijn we het zat. Het is een vrij grote plaats, waar een paar spoorlijnen samenkomen, lijkt het. Zo te zien is er vrij druk treinverkeer, dat gepaard gaat met lang en doordringend ge…. ja, hoe noem je het geluid dat een trein maakt? Ik merk dat ik het niet weet. Gefluit? Nee dat is het niet…het woord ‘gegil’ zou meer op zijn plaats zijn. Misschien kan iemand van jullie mij helpen?

We rijden lang in de rondte voor we eindelijk een plaats vinden om te slapen op een braakliggend terrein bij een nieuwbouwwijk, met uitzicht op de heuvels.

Eerst komt een vrouw uit een groot huis verderop bij de auto kijken. We verstaan haar niet. Ze smoest wat met haar puberzoon, die met de woorden ‘excuse me’ het contact begint en ons uitnodigt om bij hen thuis te komen eten. Beleefd, doch beslist wimpelen we het af. Waarop hij even later terugkomt met zakken vol gebakken spul. Heeft zijn moeder gemaakt. Dit is Kazachstaanse gastvrijheid, zegt hij. 

De spullen zijn heel vet en smaken nergens naar. Gerda eet ervan en wordt even later helemaal niet goed! Pas na een kwartier begint ze een beetje op te knappen.

Ook de buurvrouw waar Gerda aan vroeg of we hier zouden mogen staan, komt met gebakken dingen, ook vet en smakeloos. Hoe dumpen we die morgen ongezien?