Donderdag 26 mei 2022

Om zes uur staat Gerda op, vogel van de dag: vroege vogel!
Ze gaat een kleine wandeling maken en als ze terugkomt, vertelt ze dat er tig bijeneters om haar heen vlogen, hun kleuren schitterend in de zon.
Ook veel boerenzwaluwen en ze zag de koekoek vliegen. Op het pad dacht ze eerst een horde insecten te zien, tot het honderden kikkertjes bleken te zijn. Plus in een vies slootje nog een waterschildpad. Daar kan je mee thuiskomen.

We gaan koffie drinken bij het restaurant hier en het kan niet anders of we lopen de Eendenman van gisteren tegen het lijf, hij heet Frans. Ik heb het gevoel dat we elkaar wel aardig vinden, in elk geval is het weer leuk om met hem te praten. Hij is net gepensioneerd en dacht ‘Wat zal ik nou eens doen?’ Ik vul een beetje in dat dit zijn eerste reis is met de Eend. In elk geval heeft hij voor een week of 4 een appartementje gehuurd in Tirana, ook leuk. Wie weet, ontmoeten we elkaar weer via ons blog; hij vroeg naar het adres ervan. 

Het koffiezetmachien in het restaurant doet het wèl, de WiFi niet. Het blog moet wachten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Volgende maand schijnen de huizen van het resort (Hysaj?) gereed te zijn. Verder zijn ze een haventje aan het aanleggen voor de boten van de eigenaren en ten gevolge daarvan zal er een kanaal moeten worden gegraven naar het meer. Frans heeft vernomen dat het project wordt gefinancierd door een voetballer. Mogelijk zat die in de zwarte, totaal geblindeerde Lamborghini, die vanochtend al vroeg het terrein op reed. 

De cappuccino smaakt prima en je zal geen Gerda heten als je er niet (gewoontegetrouw) een soort puddingtaartje bij neemt. 

Ook onderweg hebben we nergens bereik; Albanië zit internettechnisch gesproken voor ons op slot. Koop ik bij de KPN een unlimited abonnement, want ‘in alle landen die u noemt, kunt u dan zonder verder gedoe van het internet gebruik maken’. En bedankt! 

Kaartlezen gaat gebrekkig. Ten eerste hebben we geen goeie kaarten, omdat we immers navigeren met behulp van internet (!) en ten tweede staan er veel te weinig richtingborden bij splitsingen, rotondes, dorpen etc. Vragen, vragen….

En dan de bergen in over een wegje waarvan aan het begin een bord met afbeelding van sneeuwkettingen staat. Dan weet je het al: het asfalt is helemaal kapotgereden. Voeg daarbij de smeltende hitte in de zomer en het beeld is compleet. We krijgen helaas gelijk. De Albanezen lijkt het geen ene moer te boeien; ze pakken gewoon de weghelft die het minst beschadigd is, ook als jij daar toevallig rijdt. Net zoals ze voorrang nemen wanneer ze het niet hebben, en dat op het allerlaatste moment wanneer jij denkt ‘nee…dit kán echt niet meer, dit gaat ie niet doen’, ja dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als we even niet op de weg hoeven letten, zien we dat het landschap weidser is dan in bijvoorbeeld Kroatië. De heuvels zijn lager en liggen verder uit elkaar, zodat er ruimte is voor wat vlakkere gebieden. Op de achtergrond zijn er constant de bergen met oude sneeuw. 

De weg wordt hoe langer hoe slechter: stapvoets in z’n één is geen uitzondering. 

Langs de weg veel gedenktekens voor de degenen die hier door de dood zijn ingehaald. Ik wil niet lullig doen, maar mogelijk dronken sommigen zicht iets te veel moed in bij één van de kleine bars langs de weg? Het aantal bars haalt het echter niet bij dat van de lavazh (ik ken het meervoud niet). De plekken waar je je auto met de hogedrukspuit kan ontdoen van alle stof. 

We zijn bijna in Klos…nee, niet DE Klos. Om het makkelijk te maken, zijn er twee Klossen, die een kilometer of vijf uit elkaar liggen. 

En dan is er ineens een doorgaande weg in een dorp afgesloten….hoezo borden omleiding? Doe normaal man. Vragen, vragen.. Gelukkig blijft het landschap onveranderd. 

De grensovergang naar Noord-Macedonië verloopt probleemloos. Twee teleurstellingen: we hadden gehoopt dat we hier weer internetsignaal zouden hebben (nee dus) en dat het beter zou voelen en eruit zou zien dan Albanië (niet dus). De eerste indrukken: zwerfvuil en -honden, veel roestige autowrakken, armoedige bebouwing.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vinden geen geschikte plek voor de nacht. Er loopt een goed berijdbare weg langs een stuwmeer, alleen tussen de weg en het meer ligt een strook ontoegankelijk en hellend groen. Het gaat maar door en wordt veel later dan we willen. Ineens is er behalve groen wat bebouwing, althans minstens één huis of zoiets. Even kijken. We komen onverwacht op een vrij groot en keurig  parkeerterrein, dat bij een restaurant behoort. Gerda gaat vragen of we hier vannacht mogen blijven en daar heeft niemand bezwaar tegen. Geregeld. 

Menu van de dag: couscous van gisteren, worstjes die ook gisteren al gebakken waren en geroerbakte paprika’s. 

Wat we niet hadden verwacht: er staan drie schijnwerpers bij het parkeerterrein, die nu hun licht over ons laten schijnen. Dat is precies wat we proberen te vermijden. Vanuit een nabijgelegen moskee klinkt mooi gezang. Allah behoede ons.