Maandag 27 november 2023

Ik geloof niet dat dit al eerder is gebeurd; we worden pas wakker om kwart voor negen. Een record. Over een rustgevende omgeving gesproken! Verder sliep ik, ook een primeur, vannacht met mijn joggingbroek aan, was lekker, maar omdat het regenachtig en dus bewolkt is, daalde de temperatuur niet zo sterk. 

En dan de cliffhanger uit het verhaal van gisteren. Gerard maakte me er op attent dat ik verzuimd heb te vertellen of onze vriendin haar telefoon, die was kwijtgeraakt in de supermarkt, nog terug heeft gevonden. Om direct de spanning te breken: ja! Ze is in paniek de hele supermarkt doorgerend om te beginnen bij de groente, waar ze, volgens haar zwager, regelmatig haar telefoon uit handen legde in een bak tomaten of kool. Uiteindelijk vond ze hem in een prullenbak, want ook bij die afdeling had ze het kleinood even losgelaten om een goeie keuze te kunnen maken. Haar excuus was, dat ze de boodschappenlijst in haar telefoon had staan, zodat ze die steeds standby moest hebben. Begrijpelijk. 

Na alweer een heerlijk ontbijt met o.a. verse croissants, pains au chocolat en een gekookt ei, nemen we afscheid. Onze tijd hier voelde als een vakantie in een vakantie, we hebben genoten van onze vrienden, hun familie en de entourage waarin ons verblijf zich afspeelde. 

Na ons vertrek slaan we een kilometer of wat verderop af bij het bord ‘Abbaye de la Réau’, waarop helaas ook meteen staat aangegeven dat die ‘fermée’ is. Logisch, want we zien dat een gedeelte ervan in de steigers staat. Heel interessant qua architectuur vinden we het geheel niet, maar binnen kan het natuurlijk erg de moeite waard zijn. En ertegenover staat een mooi ander gebouw, groot huis, met schuur of zoiets. Al met al geen verkeerde plek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg ernaartoe zien we een interessante grijze vogel met witte staart: vogel van de dag. Ik zei het al, niet te kieskeurig zijn, soms zie je in één oogopslag of een vogel de moeite waard is, net als bij mensen. Gerda heeft nog wel in het vogelboek gekeken en kwam uit bij de ruigpootbuizerd. 

Onderweg rijden we langs veel vakkundig geëgde stukken land, van een mooie kleur bruin, die zweemt naar bordeauxrood. Niet gek in dit land natuurlijk. 

Onze route voert over Melle richting Niort en dan noordwaarts naar Bressuire. Na een hele dag lage regenluchten, zien we op ‘t laatst nog wat blauw, hoe weinig ook, het doet goed. 

In Mauléon stoppen we en staan bij een sportcomplex met zwembad. Er is een heel grote parkeergelegenheid, waar je in zachte gele modder staat…bah vies! Gelukkig ligt er ook een stuk asfalt, waar zo’n 7 busjes van ons formaat zouden kunnen staan, maar dat doen ze niet, we zijn alleen. De enige beweging komt van jongens van een jaar of tien, elf, die voetbaltraining krijgen. 

Toch krijgen we nog te maken met het Carnota-effect: een maatje grotere buscamper dan wij rijden, komt op hooguit 1,5 meter naast ons staan, terwijl de plaatsen tegenover ons allemaal leeg zijn. Wij snappen dat nog steeds niet. Man alleen, misschien vindt hij het een beetje eng en zoekt  wat bescherming. Gerda heeft een paar woorden met hem gewisseld in het voorbijgaan. 

Menu van de dag: prei gegaard in Italiaanse tomatensaus uit een pot en een scheutje witte wijn.  Gerookte zalm.