Maandag 15 mei 2023

Voor we vertrekken vanochtend nog even bij de kerk kijken dus, naar de toegangsdeur. Gisteren scheen de late zon erop en was een foto interessanter geweest dan nu, maar mooi om de oude bogen en de versieringen van dichtbij te zien. 

Daarna boodschappen in de dorpssuper. Op hun niveau hebben ze alles wat wij nodig hebben, alleen geen geschikte diepvriesvis en groente vergeten we. Ze hebben ronde kazen, die er lekker uitzien, maar 1 kilo vinden we wat veel. Ik vraag of we ook een halve kunnen kopen en hoewel ik de jonge vrouw even zie twijfelen, zegt ze toch nee. Komt mogelijk mede omdat ze in plastic zijn geseald. 

Verder is de betaling even een dingetje: als de jonge man, die samen met de vrouw de winkel lijkt te runnen, begrijpt dat ik wil pinnen, vist hij ergens een pinapparaat vandaan en sluit het aan op een andere plek dan waar de kassa staat. Dan tikt hij het bedrag in en na een stuk of vijf keer proberen – contactloos (voorkant kaart, achterkant kaart), kaart invoeren (goede kant boven, achterkant boven) – klinkt de bevrijdende piep. 

Tijdens het inruimen van de boodschappen komt er een man naar ons toe en begint in het Nederlands te praten, helemaal niet zo slecht. We denken dat hij in ons land heeft gewerkt, maar hij vertelt dat hij aan de Nijmeegse universiteit heeft gestudeerd. Als hij na zoveel jaren, want echt jong is hij niet meer, onze taal nog zo goed spreekt, moet hij het vroeger nagenoeg vloeiend hebben gesproken. Leuk dat hij contact zocht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nadat we met de boodschappen alle hoeken en gaten van de bus weer hebben opgevuld, zegt Gerda: “Ik heb wel zin om hier ergens koffie te drinken”. Goed plan. We staan op het dorpsplein, waar de bars zijn en kiezen voor de tent waar het meeste (mannen)lawaai vandaan komt, onder het motto: gaan waar de locals zijn! Er zitten inderdaad alleen maar mannen, deels aan de koffie, maar voor een niet onbelangrijk deel ook aan de alcohol. Een man, die volgens Ger zijn trouwpak van een jaar of veertig geleden aan heeft, probeert beide gokmachines uit. Aan zijn geroutineerde gebaren te zien niet voor het eerst. 

We kunnen het niet laten om bij de koffie (cortado) een tapas te nemen, nadat is gebleken trouwens, dat er geen echt lekkere zoete dingen in de aanbieding zijn. Het wordt een half gekookt ei, samen met een gamba aan een stokje geprikt en bedekt met een soort mayonaise. Belachelijk om dat bij de koffie te nemen natuurlijk, maar lekker! Wel heel aardig dat hij eerst ook aanbiedt brood voor ons te roosteren en dat met kaas en jam te beleggen, bij wijze van zoetigheid. 

En wat gaan we daarna doen? Waarheen? Gerda was de wolken en de kou gisteravond helemaal zat. “Ik wil direct door naar het Zuiden!”, riep ze. Nu overleggen we rustig, ze heeft goed geslapen en de uitkomst is dat we beiden blijven bij het besluit om naar Playa Permenande te gaan. Ik begrijp Ger wel, ook ik word de kou, maar vooral de combinatie met de harde wind zat. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dat je in een auto leeft en als er een deur opengaat of per ongeluk twee tegelijk, dan is er maar één reactie: vlug vlug alles dicht en trui aan. 

Alar de Rey rijden we niet voorbij en dat levert een tas vol groentes op. 

Er is nog iets waar we niet aan voorbijgaan: het Monasterio San Andrés de Arroyo. Het staat gedeeltelijk in de steigers en is gesloten, waardoor wij ons niet laten tegenhouden. Ook niemand van de aanwezige werklui doet een poging om ons buiten de poort te houden. Zo hebben wij er het rijk alleen en dat is fantastisch! De kerk is open, hoewel sommige gedeeltes ervan gesloten zijn door middel van een glazen wand, waardoor we alles toch kunnen bekijken, onder andere een dramatische Jezus aan het kruis.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat heel bijzonder is, zijn de ramen van de kerk. Die zijn van marmer, althans daar houden wij het op, dat vanaf de buitenkant gezien wit van kleur is, maar als je eenmaal binnen bent, vertoont het allerlei kleuren. Tijdens een eerdere reis zagen we ook een kerk met zulke ramen, alleen die bleven er van binnen hetzelfde uitzien als van buiten. Een heel mooie onderbreking van de rit. 

We volgen de CL-626 over Cistierna en La Robla. Niet echt door de bergen, maar wel met zicht erop. Vanaf Otero de las Dueñas nemen we om op te schieten een stukje tolweg en daarna pikken de de C-623 op. 

We denken er al een paar dagen aan om een nacht op een camping te gaan staan omdat we wat kleren willen wassen en het liefst niet met de hand; graag een wasmachine en droger erbij. Bij Park4Night (daar is ie weer!) krijgen we twee opties: vrij dichtbij een camping en 12 km. verder een groot parkeerterrein aan de rand van het kleine dorp Riolago. 

Al gauw zien we het bord met de tent erop en we nemen de afslag om een indruk van de camping te krijgen. Tegenover de camping, aan de andere kant van het wegje, is een stuk gras met bomen eromheen en daar gaan we even staan om weer te overleggen. Er hangt ook een man rond, die niet echt iets te doen heeft zo te zien. We lezen even wat recensies over de camping die niet onverdeeld positief zijn, wat zeg ik…die de boel ronduit afkraken, tot en met de eigenaar toe, die een ‘gek’ wordt genoemd, die mensen zomaar wegstuurt. Zoiets… En een wasmachine hoeven we niet op te rekenen. €20 per nacht.  

Wat we verzinnen is het volgende: op Park4Night staat dit weitje ook aangegeven, maar alleen mensen die de app betalen, krijgen er informatie over. Stel dat je op de app leest dat er tegenover de camping, die niet veel voorstelt, een gratis grasveldje is waar je kan overnachten, dan kies je daarvoor. Daar wordt de campingbaas dan weer woedend over en stuurt je weg of probeert dat. Wij denken nu dat de man die hier schijnbaar zo doelloos rondhangt, de eigenaar van de camping  is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De keuze valt, we rijden door. Van wat we ervan kunnen zien, zijn we niet onder de indruk van de camping. Tien kilometers verder nemen we de afslag naar Riolago, en moeten dan nog wel een paar kilometer over een ontzettend smal wegje rijden, waar we ons maar net tussen trekkers en greppel kunnen wringen en in het dorpje smalle bruggen en nauwe bochten moeten nemen, waar onze bus piepend tegen protesteert. Maar we halen het: een prachtig stuk land aan de rand van het dorp buiten het zicht van de dorpelingen. Maar wat een uitzicht! 

Het is 10°, maar de zon schijnt nog en zonder noemenswaardige wind is het hier goed. Wel zijn er nog steeds wat donkere wolken bij. 

En je gelooft het niet, wat zullen jullie lachen, er komt een hond bij de bus, die heel rustig en gehoorzaam is, dat dan wel weer en wij negeren hem (haar) zoveel mogelijk. Het is nu te laat om erover uit te weiden. 

Na een paar uur komt er nog een camperbus met zo te zien een alleenreizende man. Gelukkig is het terrein groot en hij gaat helemaal aan het begin ervan staan, terwijl wij achterin onze plek  hebben gevonden. 

Gerda doet een rondje en ik schrijf.

Menu van de dag: roerbak komkommer, ui en courgette, met sojasaus. Gedroogde ham.

We zagen zoveel ooievaars vandaag…ook met jongen: vogel van de dag. 

Morgen meer!