Maandag 1 mei 2017

Vanaf vandaag rijden we niet meer onverzekerd rond. De groene kaart voor Iran is de hele maand mei geldig, omdat je alleen per kalendermaand kan verzekeren. Voor die paar dagen dat we er eerder waren, hebben we het risico genomen. Wat je van te voren leest over het verkeersgedrag in Iran is waar, maar het verschilt niet van dat in sommige andere landen waar we rondreden. Zelfs in Griekenland maken ze al van tweebaans een driebaansweg. Gewoon goed uit je doppen kijken, niet op je strepen staan en overal rekening mee houden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zoveel kuddes schapen als hier zijn, zagen we in geen ander land. De hele dag door zie je ze lopen op de heuvels, langs en op de wegen. Schapenteelt is blijkbaar nog een belangrijke bron van bestaan. Altijd zijn er twee herders per kudde en wat opvalt: veel meer jonge dan oudere. Vandaag zien we voor het eerst meisjesherders in kleurrijke, glitterjurken. Een prachtig gezicht en wat een contrast met de bruine, stugge vachten van de schapen. De herderinnen hebben meestal een pet op met daaroverheen een sjaal.
Een andere bron van bestaat is ongetwijfeld natuursteen. Hele heuvels worden afgegraven, vrachtauto’s rijden met immense blokken steen rond en langs de wegen stikt het van de fabriekjes die de ruwe blokken bewerken. We weten niet zeker of het marmer is of (ook) een ander soort natuursteen.

Het is weer zo heiig dat we er pas na een tijd rijden achter komen dat er aan onze rechterkant hoge besneeuwde bergen liggen. Landschappelijk gezien vinden we het gebied waar we de laatste dagen doorheen rijden niet interessant. De constante nevel maakt het erger, want neemt de kleuren weg. En áls we dan mooie bergen hebben, kunnen we ze nauwelijks zien. Frustrerend. De hoogste top is ruim 4300 meter.
Zoals ook de afgelopen dagen steeds gebeurde, neemt in de middag de bewolking toe. Er hangen diep donkerblauwe luchten boven de bergen en we zien de buien vallen.
Een kilometer of vijf voor Daran zijn wij aan de beurt: een zware hagelbui zwiept zijn stenen over de weg en geselt de auto. Iedereen rijdt stapvoets met knipperlichten aan. Weer eens wat anders! We zijn van plan om na Daran rechts af te slaan en door de bergen naar Isfahan te rijden. Omdat we zo graag verandering van landschap willen. Gerda zegt: “Ik begin terug te verlangen naar Oost-Turkije!”.
De vraag is: is het verstandig om met dit weer de bergen in te gaan?
Het antwoord hoeven we niet zelf te verzinnen, want de buien verdwijnen en het lijkt zelfs even of er een flauw zonlicht over het land valt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De weg vinden is lastig en Garmin is hier ook nog nooit geweest. Via de plaats Komitak zouden we bij een meer, het Zayandeh Rud Reservoir, moeten komen en het lijkt ons leuk om aan de oever daarvan te overnachten. Om aan het eind te beginnen: we komen niet bij het meer, maar wel vlak bij de rivier, die ongetwijfeld met elkaar te maken hebben. De rivier stroomt snel en zijn water heeft een mooie zachtgroene kleur.
We staan nog niet of Gerda ziet een purperreiger (vogel van de dag) vliegen, terwijl een grote zilverreiger zich statig uit het water wiekt. Zo van ‘je denkt toch niet dat ik blijf als jullie hier komen staan’. Boven wat zijstroompjes scheren tientallen zwaluwen heen en weer; zo snel zijn ze dat je ze niet goed genoeg kan zien om ze direct te herkennen. Na bestudering spreekt Ger het verlossende woord: boerenzwaluwen.
Je kan onder de weg doorlopen, waar ook wat water richting de rivier stroomt. Als we even gaan kijken of daar nog wat te beleven valt, worden we verrast door een grote gele kwikstaart denk Ger. Laat het nou, wederom na bestudering, de Balkan gele kwikstaart zijn!

Het weer lijkt wat op te knappen, er schijnt zelfs zon op een berg tegenover ons, maar de buien zijn nog niet verdwenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het boodschappen doen vandaag, dacht ik ‘misschien moet ik het menu van de dag even achterwege laten’. Er is zo weinig te krijgen in de kleine winkels waar we onze boodschappen doen, dat de maaltijden eenvoudig zijn en niet veel variatie kennen. Van de weinige groentesoorten die er zijn, is de helft vaak niet om aan te zien, laat staan dat je ze wil eten.
Vandaag: roerbak rundergehakt met ui, knoflook, gember, wortel, paprika, vijfkruidenpoeder, sojasaus en citroensap. Spaghetti. Komkommer met dressing.

Voorts krijgt Wim bericht van Barry (die uit het tweede verslag) dat het haar niet lukt om een reactie te plaatsen op het blog. Ik begrijp dat de reacties zouden worden geweigerd. Ik zal ‘onze’ Leidse Jeroen er naar vragen per mail. Hij kan er vast iets zinnigs over zeggen.
Ik meen me te herinneren dat je op de titel van het verhaal moet tikken om te kunnen reageren. Zeker ben ik er niet van. Ik kom er op terug, kan even duren!