Als ik de Russische letters overzet naar de Nederlandse dan heet het boerengehucht Rakitino. Daar houden we het op. 

‘t Is vroeg warm en ondanks de koekoek hebben we weer een prachtig vogelconcert. We denken dat er een luide nachtegaal bij is, alleen heeft hij dan mogelijk een Russisch accent. De eerste fluittonen, waarmee een nachtegaal zijn zang begint, zijn bij deze een stuk minder subtiel van klank. Maar het is wel zo’n drie keer dezelfde toon.

Terugrijdend door het gehucht stoppen we bij een primitieve waterpomp, die in de berm staat en waar Gerda gisteren een vrouw een tankje zag vullen. Precies dát doen wij ook. Het gaat niet onopgemerkt voorbij; de vrouwen die buiten bezig zijn, staan stil om te kijken. Eén loopt er naar binnen en gaat voor het raam staan bellen terwijl ze ons in de gaten houdt. Nou ja, gebeurt er in elk geval eens wat.

Apart hoor, die Russen. Ze laten je behoorlijk met rust, lijken zelfs wat stug en niet nieuwsgierig zoals in andere landen, waar ze constant contact zoeken en vragen ‘where are you from?’ De vissers, die terug van het meer langs onze auto komen, draaien vaak niet eens hun hoofd in onze richting. 

Vandaag hielp een man met diesel tanken, zegt nauwelijks een woord en dan, als we instappen om verder te rijden, roept hij ineens ‘goodbye!’ Een twinkeling in z’n ogen en op zijn gezicht een uitdrukking van ‘dat hadden jullie niet gedacht he?’ 

Het wegenbericht voor vandaag brengt niks nieuws. Verschrikkelijke shitstukken, afgewisseld met  kilometers glad asfalt. Er is veel beton bij dat, afgezien van de vreselijke scheuren en gaten, ook nog dat gebonk op de naden heeft. 

Een van de beste soort beschadigingen

Ons doel vandaag is Volgograd halen en daar een hotel nemen. Dan kunnen we ons tegelijkertijd laten registreren. We hebben begrepen dat je daarvoor niet altijd een kamer hoeft te nemen, tegen betaling willen ze het ook wel doen. Maar we hebben er gewoon zin in! 

We rijden in één klap tot bijna voor de deuren van de twee hotels die we op het oog hebben: Hotel Volgograd en Hotel Intourist. Ze liggen een goeie honderd meter van elkaar aan de zelfde kant van de weg. Gerda past op de auto en ik loop een paar keer van het ene naar het andere hotel. Uiteindelijk valt de keuze op Intourist. Ik had al gekozen voor Volgograd, toen ik besefte dat ik was vergeten te vragen naar bewaakte of privé parkeergelegenheid. Dat heeft laatstgenoemde niet en hoewel Volgograd er wat mooier uit ziet, zouden we voor geen goud de bus onbewaakt in de stad laten staan.

Bij de receptie horen we dat er overmorgen een grote parade is. O ja natuurlijk, we waren even vergeten dat het dan 9 mei is, nationale feestdag: dag van de overwinning! Let wel: wij noemen het ‘bevrijding’, hier heet het ‘overwinning’. 

En dan is een douche ineens van een heerlijke luxe! Paar kleren wassen, voor de laundry service zijn we te laat, en lekker inbieren en -wijnen. Want dat wordt ook uit eten, dat snap je.

Een favoriet eettentje uit de Lonely Planet kunnen we niet vinden. Misschien bestaat het niet meer, de LP is al tien jaar oud. Ja, wij zijn goed voorbereid! 

Een restaurant waar we in een aparte ruimte moeten zitten, afgesloten met een gordijn, lopen we weer uit. We zijn hier om een beetje in de rondte te kijken hoe iedereen er uitziet en zo, wat ze doen en hoe het allemaal in z’n werk gaat.

Voor de gevallenen. Ons hotel op de achtergrond.

Het verkeer is opvallend rustig, geen zenuwachtig gejakker, weinig lawaai. Ook op plaatsen zonder zebrapad staan auto’s stil als de bestuurder ervan vermoedt dat je over wil steken. Zijn we thuis niet gewend. Weinig (herkenbare!) politie op straat. Paraderende mensen in de parkachtige brede wandelruimtes tussen de rijbanen. Boven de promenades hangen slierten verlichting, die bij ons alleen met Kerst zouden worden opgehangen. Veel monumenten en gedenktekens. Dat alles in een heerlijk zomerse avondtemperatuur.

Gerda vooral heeft veel trek. We vinden een goed uitziende sushitent, met een aardige jongen die ons bedient. Soep vooraf en misschien zijn daardoor, zelfs voor Gerda, de porties sushi te groot. Wel erg lekker, daar ligt het absoluut niet aan. Omdat het er nog vrij veel zijn, vragen we of we ze mogen meenemen. Dat blijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn. Alles wordt keurig ingepakt, met zelfs nog twee verpakkingen sojasaus er bij. Dat gaat thuis in de koelkast voor morgen. Wie wat bewaart….

Intussen vinden we dat het niet goed is om morgen te vertrekken. We willen graag nog wat van de stad zien. Bij de receptie kunnen ze ons niet beloven dat we de kamer nog een nacht kunnen houden of dat er een gelijkwaardige vrij zal zijn. Morgenochtend kunnen ze ons meer vertellen. 

Onze zorg was eerst of we dan woensdagochtend als we willen vertrekken wel de stad uit kunnen komen om reden van de grote parade. Dan ineens blijkt die minder groot dan we dachten; volgens de receptioniste duurt het spektakel ongeveer van 10 tot 11 uur. Of misschien lopen ze heel snel.